Port Hunding, 20. dnia Pierwszego Siewu 2E 581
Leśna elfka skinęła nieznacznie głową, co Theodoryan przyjął za gest przyznania się do braku manier.
- Jestem Sildriel - oznajmiła podnosząc prawą dłoń w bezwolnym odruchu do noszonego na piersiach kamiennego krążka, zawieszonego na rzemyku i pokrytego runicznymi znakami - Służka mistrza Neramo i jego posłanniczka. Mistrz przebywa w dolnym obozie, na wydmach pogórza Ogrzych Zębów. Jedno z wejść do Bthzarku zostało odkopane, toteż nie chce on zwlekać z wejściem do miasta. Przysłał nas do portu, abyśmy zebrali was w grupę i poprowadzili do obozu.
- Was? - zapytał Theodoryan unosząc brwi i wodząc znacząco wzrokiem po wypełniających nabrzeże przechodniami.
- Mnie i uczonego Rulorna, brata mistrza Neramo - odpowiedziała Sildriel - Oczekuje was w domu, który wynajęliśmy dla potrzeb ekspedycji w mieście. Nie będzie zadowolony… na Y’ffre, co to za raban?!
Bosmerka ruszyła z miejsca przeciskając się pomiędzy pasażerami
Gwiazdy w kierunku, z którego dobiegały przeraźliwe indycze gulgoty. Rozstępujący się przed nią najmici w jednej chwili odsłonili znajdujące się za ich plecami źródło odgłosów, bynajmniej nie kryjąc swojej wesołości.
Czarne oczy w kształcie migdałów skrzyżowały się z zielonożółtymi okrągłymi ślepiami, prześlizgnęły się po cętkowanym futrze i unoszących się w powietrzu czarnych ptasich piórach. I obserwujący Sildriel z boku Nazz dałby głowę, że w skrzących się żywo oczach elfki na krótką chwilę pojawił się wyraz głębokiej i czystej nienawiści, który zniknął uderzenie serca później zastąpiony pozornie beznamiętną obojętnością.
Czując na sobie ciężar licznych spojrzeń, Ine May wyprostował się na całą wysokość cielska, ale nie zdejmując przy tym jednej tylnej łapy z przygwożdżonego nią do ziemi indyka. Oszalały z przerażenia ptak darł się wniebogłosy, podobnie jak dwie pary jego pierzastych kuzynów trzymane za nogi w przednich łapach khajiita.
- Trzeba tak nacisnąć, żeby nic nie złamać - oznajmił mentorskim tonem drapieżca - Wtedy robią najśmieszniejsze dźwięki. Ten khajiit wie, co mówi.
Sildriel odwróciła się od Maya, spojrzała z powrotem na stojących obok siebie Minorne i Theodoryana.
- Możecie dostać tyle czasu, ile jest niezbędne do załadunku wynajętych przez mistrza zaprzęgów - powiedziała - Im później wyjedziemy, tym większe będzie jego niezadowolenie. Z woli i łaskawości mistrza to może wejść w progi jego domu, ale Y’ffre mi świadkiem, bez tego rozwrzeszczanego ptactwa. Brat mistrza poświęca każdą wolną chwilę studiom, nie cierpi kiedy nie może się nad nimi skupić.
Wypowiadając twardo brzmiące słowa Bosmerka ani razu nie spojrzała na Maya, ale mówiąc „z woli i łaskawości mistrza to może wejść w progi” wycelowała rękę w stronę khajiita jasno dając do zrozumienia, że właśnie jego miała na myśli.
Minorne pochyliła kurtuazyjnie głowę.
- Skoro pośpiech jest tak wskazany, proszę zaprowadź mnie teraz do mistrza Rulorna. Postaram się nie opóźniać kroku i obiecuję, że zaraz potem będziesz mogła wrócić po resztę. Przepraszam, ale mus mi się z nim pilnie rozmówić.
- Wybacz, pani. Mistrz Rulorn kazał mi przyprowadzić wszystkich. Nie będę szukała reszty, kiedy wrócę po drugą grupę. Zaczekamy, aż wszyscy będą gotowi.
I chociaż wobec osoby Minorne Sildriel zachowywała wyważoną uprzejmość, coś w brzmieniu jej głosu pozwalało Theodoryanowi domniemywać, że córa Puszczy Valen nie zwykła zbytniej sympatii do mieszkanki Alinoru.