Posąg Frandara Hundinga, 20. dnia Pierwszego Siewu 2E 581

Starzec ożywił się czując znajomy kształt wsuniętej mu w dłoń monety, poruszył zwinnie palcami ukrywając ją w mgnieniu oka.

- Zechciejcie mi wybaczyć, dobrodzieje - powiedział wyciągając pustą dłoń z powrotem w stronę płaskożera i gładząc opuszkami palców ciepłe łuski zwierzęcia - Dobre mam tutaj miejsce, w cieniu. Pójdę z wami, inni żebracy zaraz mi je zajmą. Posąg góruje nad portem i prawdziwie musielibyście być ślepi jak ja, aby go nie dostrzec. Idźcie z jego błogosławieństwem.

Ustawiona na blankach kamiennego muru, w którego szczelinach zadomowił się mech i algi, podobizna największego z Ansei królowała ponad portem rzucając nieme wyzwanie kopułom pałacu namiestnika. Odziany na starożytną modłę, która wyszła z użytku kilka pokoleń po najeździe na Tamriel, Frandar Hunding wspierał się na równie antycznym sejmitarze wykutym w tym samym bloku kamienia, co sama postać.

Kej’kerni i Yared zeskoczyli z siodeł piaskożerów wygwizdując wierzchowcom polecenia pozostania w miejscu i zadzierając głowy w wyrazie nabożnego podziwu. Frandar do Hunding Hel Ansei No Shira, legendarny mistrz miecza z utraconej Yokudy, autor sławnej „Księgi Kręgów” i człowiek, który położył podwaliny pod współczesne królestwo Redgardów odpowiedział im kamiennym spojrzeniem.

- Tysiąc osiemset lat - powiedział Yared oplatając dłonie modlitewnym sznurem - Niewyobrażalna przeszłość. Jak musiała wyglądać ta wyspa, kiedy pierwsi Ra Gada zeszli tutaj z okrętów? Dzicz, pustkowie i nieludzkie potwory. O czym myśleli stojąc na tym brzegu? Czuję ciężar tylu stuleci na swoim umyśle, Paniżono.

Głęboko poruszeni niezwykłością tego miejsca i chwili, koczownicy zastygli w bezruchu, pogrążyli się w skupieniu nie bacząc ani na zwyczajowe hałasy portu za swoimi plecami ani pokrzykiwania gromady brudnych, lecz szczęśliwych pacholąt, które przybiegły pod posąg w ślad za budzącymi niecodzienne poruszenie jezdnymi gadami.

Wielki rybołów usiadł na kamiennym kołnierzu szat Hundinga, zakrzyczał przeciągle jakby chciał odpowiedzieć niemym modlitwom szeptanym przez poruszające się bezszelestnie usta nomadów.

Yared uklęknął u podstawy muru, przeciągnął palcami prawej ręki po piaszczystym gruncie napełniając jasnymi ziarenkami dłoń. Unosząc garść piasku podszedł do swojego wierzchowca, otworzył jedną z podróżnych sakw i wyciągnął z niej niewielką glinianą buteleczkę. Kej’kerni patrzyła w milczeniu jak Panmąż z namaszczeniem wsypuje zebrany u stóp posągu piasek do środka buteleczki i zamyka ją za pomocą drewnianej zatyczki.

A potem chowa pamiątkę w sakwie i wyciąga z niej coś innego nie potrafiąc powstrzymać wyrazu zupełnego zaskoczenia.

- Skąd to się tutaj wzięło?

Mistrzyni miecza opuściła własny modlitewny sznur spoglądając na wyjęty z sakwy niewielki przedmiot. Była nim misternie wykonana statuetka ze złota, unosząca się na splotach wężowego cielska lamia o szerokim skórnym kapturze i otwartej paszczy. Wprawione w jej łeb dwa malutkie topale połyskiwały w promieniach słońca.

- Pamiętam, gdzie widziałam tę figurkę - oznajmiła Kej’kerni marszcząc czoło - W kabinie kapitana Gratiusa, w jednej z gablot z biżuterią, gdy omawialiśmy zaokrętowanie w Kowadle. Pamiętam ją doskonale.

Siedzący na posągu rybołów przekrzywił w bok głowę, spojrzał na parę Redgardów czarnym okiem i zakwilił przejmująco. Jego skrzydła rozpostarły się szeroko, kiedy zeskoczywszy z krawędzi kołnierza świętego męża popłynął przez gorące powietrze ku morzu.