Miejsce: pd-zach Ostland; pogranicze z Hochlandem; rz. Wolf; Górski Bród; okolice brodu
Czas: 2521.04.23; Wellentag; przedpołudnie
Warunki: - ; na zewnątrz: dzień, zachmurzenie, powiew; chłodno (0)
Wszyscy - okolice krzyżówek
Po tym jak Gotthart gwizdnął zza drzew i krzaków zaczęli wychodzić ukryci do tej pory Kozacy. Tobias co też był w tym momencie jeszcze ukryty widział jak ci ruszyli w kierunku drogi koncentrując się stopniowo przy konnym dowódcy. On sam też jeszcze chwilę został na miejscu nim dał znać dwóch nowym znajomym Hochlandczykom, że pójdzie sprawdzić tą przesiekę jaką przyszli obaj nieznajomi. Samo pojawienie się Kozaków nieco zaskoczyło obu Tileańczyków i przerwało Alezzi rozmowy bo chcieli wiedzieć, czy ci wyłaniajacy się z lasu przybysze ze wschodu są z nimi. Jak się okazało, że tak to znów zaczęli tileańską rozmowę o całej tej sytuacji jaka ich tu sprowadziła.
Duiviel co stał w pobliżu konno - pieszej rozmowy nie miał zbyt wiele do słuchania póki rozmawiali w języku jakim nie znał. Ale mógł wspomnieć własną poranną rozmowę z niebieskowłosą dowódcą. Wysłuchała go co ma do powiedzenia na temat hochlandzkiego Stefana i jak coś sobie pomyślała czy postanowiła to tego mu nie obwieściła a on sam tego nie poznał. Ale skwitowała coś w stylu, że teraz wszyscy co się zaciągnęli pod sztandar jej pana to walczą z tym samym wrogiem.
Jak obserwował tych “cudaków” jak to ich przy brodzie określiła Greta to mógł dojść do wniosku, że wygląd ich wcale nie jest cudaczny. Wyglądali na dwóch piechurów z jakiegoś oddziału albo milicji. Więc ta “cudaczność” raczej nie wiązała się z ich wyglądem zewnętrznym a obcością mowy jakiej poza konną uczoną nikt tu chyba nie rozumiał. Obaj zaś wyglądali na mokrych i brudnych. Zwłaszcza nogawki spodni mieli mokre aż za kolana, podobnie jak rękawy gambesonów. Mokre i ubłocone. Z kawałkami liści i trawy jakie się do nich przyczepiły. Więc wyglądali jakby przedzierali się przez jakiś mokry i trudny teren.
A jak elf zaproponował dwójce górali wysłanie kogoś w stronę brodu aby zawiadomić szefową to skinęli głową ale też czekali na wynik rozmowy blond uczonej bo na razie to wszyscy mieli tylko swoje domysły o co tu może chodzić i mogliby Petrze zameldować niewiele więcej niż wcześniej Greta.
Stefan także czekał niedaleko elfa i konnych. No i Kozaków jak tych gwizdnięciem wezwał do siebie Gotthart. To się zrobiło całkiem ludno na tym leśnym, ponurym szlaku. Stał, słuchał, obserwował ale najbardziej interesująca rozmowa odbywała się w obcycm dla niego języku więc zostawało czekać aż magister przetłumaczy to na coś bardziej zrozumiałego. Bo wyglądało na to, że złapała z nimi język i jakoś się z nimi gada.
Też miał okazję wspomnieć odpowiedź innej blondynki z dzisiejszego poranka. Tym razem tej krótkowłosej sierżant z mieczem u boku i tarczą na plecach. Tak ona i jej miecznicy nosili te tarcze aby nie przeszkadzały w marszu. Zaś resztę rzeczy wieźli na wozie kierowanym przez Hugo. Powiedziała, że “się zobaczy”. Więc nie był pewien czy przyjmie jego zaproszenie na ten ćwiczebny pojedynek czy nie. Rano i tak nie było na to czasu bo mieli się przeprawiać przez Wolf i potem dojść jak najdalej się do do Breder. Zrobiliby dziś dobry kawałek to może jutro rano albo w południe byliby na miejscu więc szefowa nie chciała zwłóczyć a sierżanci wzięli w karby swoje oddziały aby wypełnić ten zamiar. Teraz jednak stał niedaleko rozmawiających i czekał co z tego wyniknie. Na razie jakoś nie wyglądało aby ktoś miał ich tu napaść.
Tobias zaś widząc, że rozmowa jest z tych dłuższych i niejako na raty jak w obie strony wszystko musiało iść przez Alezzię to ruszył tam gdzie zamierzał od początku. Obaj Hochlandczycy skinęli mu głową na znak powodzenia i aprobaty. A on sam poszedł tam skąd przyszli ci dwaj. Szedł a poranne i nocne deszcze były jego sprzymierzeńcem bo skutecznie zmyły wszystkie ślady pozostawiając tylko kontury kolein i tych śladów tak zniekształconych przez deszcze, że zmieniły się w doły obecnie napełnione mętną, błotnistą wodą. Na tym tle wprawne oko tropiciela widziało dwa ślady piechurów i czytało z nich jak z otwartej księgi. Ostatni kawałek obaj biegli. Bo kroki były dłuższe. Biegli w kierunku tej drogi jaka prowadziła od brodu do Breder. Jeśli byli ranni to niezbyt poważnie. Bo nie widział śladów krwi na ziemi. A i ranni, zwłaszcza ciężko ranni, zwykle mieli kłopot aby biec. A tropy szły dość prosto. Znaczy o ile “prosto” można uznać, że próbowali omijać co większe, nieprzyjemnie wyglądające kałuże i doły z mętną wodą. Zaczęli biec zaś w miejscu skąd widać było poprzeczną drogę tak jak i on chociaz już chyba z półtorej setki kroków ale widział jeszcze rozmawiającą grupkę. Nawet jeśli już nie widział zbyt wielu detali ani nie słyszał głosów. Poszedł jeszcze kawałek i tam było bez niespodzianek. Widział jak dwaj piechurzy maszerowali tam gdzie się dało obok siebie a gdzie niezbyt to jeden za drugim. Dość spacerowym tempem. Innych śladów nie dostrzegł więc wyglądało na to, że od poranka ci dwaj byli pierwszymi użytkownikami tej drogi. W końcu nie chcąc za daleko wędrować sam przystanął i czekał na rozwój wypadków. W pewnym momencie dostrzegł zbliżających się dwóch Kozaków. Też szli wzdłuż drogi tak samo jak on niedawno. I gdy się zbliżyli zatrzymali się i czekali we trzech na to co tam wyjdzie z tego spotkania. Aż ciekawość zwyciężyła i Tobias postanowił wrócić z powrotem w stronę grupki przy krzyżówkach.
Alezzia nigdzie się zaś nie wybierała. Dawno nie miała okazji porozmawiać z krajanami w ojczystej mowie. Ale oprócz przyjemności rozmowy w rodzimym języku chyba była jedyną osobą w tym gronie jaka rozmawiała po tileańsku więc jak już się dowiedziała od obu kuszników co najważniejsze to spadła na nią rola tłumacza. Gdy musiała jednym tłumaczyć pytania tych drugich a potem ich odpowiedzi tym pierwszym. Zajmowało to więcej czasu niż swobodna rozmowa gdy obie strony mówiły tym samym językiem ale było do zrobienia. Tak jak zaczęła od rzeczy o jakie pytał Gotthart.
Wynikało, że kuszników było z tuzin. Z czego im trzem udało się wydostać z matni i mieli sprowadzić pomoc. Niestety jedyny z ich trzech jaki mówił w imperialnej mowie oberwał i ledwo jego towarzysze go wywlekli z tych bagien do wioski. Tam się dobrzy ludzie nimi zajęli i przyjęli z rezerwą ale całkiem gościnnie, Napoili, dali chleba ze smalcem i rybami ale w ogóle tam nie dało się z nimi dogadać a Edgaro już się do niczego nie nadawał. Na migi i gdakając do siebie obaj kusznicy dowiedzieli się gdzie jest jakieś miasto czy wojsko i poszli drogą wskazaną przez wieśniaków zostawiając ciężko rannego kolegę pod ich opieką. I na szczęście trafili na dwójkę konnych górali co wyglądali jak z jakiegoś wojska. No ale ci też nie rozmawiali w mowie odległych południowców. A ile było tych zwierzoludzi to nie wiadomo bo byli we mgle. Tylko ich nadlatujące strzały i oszczepy było widać. A jak już któregoś to tak krótko, że było tylko parę kroków nim zaczynała się bezpośrednia walka. Dlatego jak porucznik Ferro dojrzał tą zatopioną w bagnie starą farmę to tam kazał iść no i się bronili. Zamknęli się tam i bronili. Ale i tak mgła była straszna coś widać było tylko na kilka kroków, jakieś majaczące sylwetki i kontury ledwo kilka kolejnych kroków.
Gdy pani czarodziejka zaczęła tłumaczyć to wszystko kolegom Gotthart dał znać Grecie aby pojechała z powrotem do brodu. Teraz już coś było wiadomo więcej niż gdy ona sama przyjechała parę pacierzy temu mówiąc o “dwóch cudakach”. Zresztą Duivel też postąpił podobnie ponaglając góralkę do jak najszybszego przekazania wieści. Konia jednak mu nie uzyczyła. Ani Lotar. A i Alezzia czy Gotthart też się jakoś nie kwapili do zsiadania z siodeł. Ale Greta pojechała z powrotem przekazać wieści szefowej. Jeszcze widzieli jej plecy i zad jej kuca gdy odjeżdżała póki nie znikła za najbliższym zakrętem. Gotthart zaś posłał swoich dwóch najlepszych zwiadowców w stronę drogi na południe zaś reszta czekała w jego pobliżu co z tego wszystkiego wyjdzie. I tak czekali wszyscy rozmawiając między sobą czy za pośrednictwem uczonej z dwoma kusznikami. Aż znów pokazała się konna Greta wracając z powrotem i dając znać, że wojsko już przeprawiło się przez bród i już tu jedzie. Z pół pacierza później rzeczywiście pokazała się forpoczta złożona z myśliwych Stefana a za nimi reszta oddziałów. Jeszcze trochę czekania i już mogli się spotkać ponownie wszyscy razem.
Także Eitri przyjechał na wozie siedząc na koźle obok Hugo. Po zarzegnaniu kryzysu podczas przeprawy brodem obyło się już bez większych przygód. Halabarnicy Meistera przeprawili się na hochlandzki brzeg jako ostatni. Potem jeszcze kto najpierw siągnął to teraz zakładał swoje portki i resztę dobytku. Aż ludzie Stefana dali znać, że wraca Greta. Po chwili rzeczywiście ukazała się góralka dosiadająca kuca i zaczęła rozmowę z Petrą streszczając jej czego się dowiedzieli. Ci dwaj “cudacy” to chyba jacyś tileańscy kusznicy i szukali pomocy dla kolegów oblężonych na mglistym bagnie przez zwierzoludzi. A, że już wszyscy się przeprawili to Petra kazała uformować kolumny i ruszać dalej zaś Gretę posłała z poleceniem aby reszta poczekała bo już tam do nich jadą. A gdy się ponownie spotkali z pacierz później to sami mogli się przekonać jak się sprawy mają.
---
- To mówicie jest was tam z tuzin na tej farmie… Tuzin ciężkich kuszników z Tilei… Porucznika Ferro… I mgła i bagna tam są… I zwierzoludzie co was tam osaczyli… - Petra siedząc w siodle dość dobrze podsumowała tego wszystkiego co za pośrednictwem świetlistej blondynki udało im się dowiedzieć od obu kuszników. Szefowa widocznie namyślała się co tu teraz zrobić. Zerknęła na zachód wzdłuż wąskiej, błotnistej przesieki jaką do tej pory wędrowali. Tam było Breder. Wciąż mieli szansę tam dotrzeć do jutrzejszego południa. Po czym spojrzała na południe. Na podobny, błotnisty szlak jaki miał prowadzić do tej wioski o jakiej mówili obaj kusznicy, bagna, mgły no i ich kolegów obleganych przez zwierzoludzi.
- Stefan, znasz tą wioskę? I te bagna? - zanim podjęła decyzję zapytała się swojego przewodnika co u co niektórych kolegów wzbudzał tak wiele kontrowersji.
- Ta je psze pani! To Tongruben psze pani! Tam mają dobrą glinę, dobre garnki i dzbanki z niej wychodzą to robią te dzbanki. I to leży zaraz na skraju mokradeł. Mgliste Bagna na nie wołają. I ta opuszczona farma też tam jest. Ci z Tongruben mówią, że przeklęta! To nie tak daleko. Ale tam zawsze mgła jest to nie tak łatwo trafić. Trzeba wiedzieć jak iść. - Stefan jak zwykle uśmiechał się szczerze jakby bawiła go ta cała sytuacja. I radośnie, bez skrępowania odpowiadał szefowej na jej pytania jak prostoduszny człek powinien gdy rozmawiał z lepiej urodzonymi.
- A te zwierzoludzie? - Petra pokiwała głową i znów namyślała się chwilę. W końcu zadała mu kolejne pytanie.
- A tak, zwierzoludzie tak psze pani, zwierzoludzi to tu dostatek! Zawsze się da trafić na jakąś ich bandę. Chytre są i czujne, nie tak łatwo je podejść ale jak się uda to taki łeb zawiesić nad kominkiem albo sprzedać jakiemuś panu to można, można. Ale tych co oni mówią to zbyt dużo pewnie nie jest. - myśliwy ze swadą tłumaczył jak to tutaj bywa z tymi plemionami pierwotnych dzieci Chaosu jacy od zawsze stanowili dla ludzi wrogą im nację.
- Dlaczego tak uważasz? - zapytała szefowa którą to ostatnie zdanie widocznie zdziwiło.
- A bo ci dwaj się wymknęli. I jeszcze potem wlekli rannego. Czyli kopytnych nie było zbyt wiele. Albo gdzieś sobie poleźli z innej strony i im się akurat udało. No i to nie może być cała horda bo by ich od razu zgnietli. Teraz bu obgryzali ich gnaty i wyżerali oczy z oczodołów. To jakoś na mój rozum prostego człeka zbyt wielkie stado to być nie powinno. - odparł Stefan ale już bez swojego dość niefrasobliwego uśmiechu. Teraz mówił jak doświadczony myśliwy za jakiego się podawał i jaki niejedno już widział, słyszał i przeżył.
- Czyli mówisz, że nie powinno być ich zbyt dużo? No dobra. To pojedziemy do tego Tongruben. I zobaczymy jak się tam sprawy mają. W końcu nasz markgraf prosił abyśmy w miarę okazji dokonywali chwalebnych czynów i, że inni będą nas oceniać i obserwować bośmy nowi i bez opinii. - szefowa zdecydowała się wreszcie co powinni robić. I wydała rozkazy. Kozacy Gottharta mieli iść przodem i zabezpieczać jedną flankę kolumny zaś myśliwi Stefana podobnie tylko z drugiej strony. Potem miecznicy Theiss, wóz i halabardnicy Meistera. Sierżanci zaczęli przekazywać rozkazy i formować kolumny. I po chwili kawalkada zboczyła z główniejszej przesieki na tą mniej uczęszczaną.
---
Wszyscy - osada Tongruben
Droga do wioski zajęła ze dwa pacierze zapewne. W końcu przybyszom ukazała się dość ponuro i odpychająco wyglądająca wioska.
https://i.imgur.com/MyxGZ5F.jpg
Z niej nieco trwożliwie wyszło paru ludzi. Reszta trzymała się w pobliżu swoich chat i obejść ale widać było, że są dość nieufni do sporej grupy obcych. Do tego uzbrojonych. Te pierwsze lody pomógł przełamać Stefan.
- Pochwalony wujaszku Thomas! - zawołał do któregoś z nich i wyszedł z ramionami jakby chciał go objąć na przywitanie. I jakoś to poszło. Tubylców chyba uspokoiło to, że obce wojsko nie przyjechało tu palić, gwałcić, rabować i kwaterować tylko są w sprawie tych obcych z bagien. Zaprowadzili Petrę i jej świtę do chaty gdzie złożono rannego kusznika. Zrobiono mu posłanie na piecu więc miał ciepło i całkiem wygodnie. Dwaj jego koledzy za pośrednictwem swojej uczonej rodaczki tłumaczyli jak to było.
Porucznik Ferro szukał ochotników aby się spróbowali przebić i sprowadzić pomoc. Oczywiście z powodu bariery językowej rozmów z tubylcami zgłosił się Edgaro. A oprócz niego właśnie jego dwaj obecni towarzysze czyli Alberto i Renzo. Zostawili swoje bełty i kusze oraz cały ekwipunek jaki mógłby ich obciążać i zdradzać obecność. Zabrali tylko kordy. Przekradali się po ruinach tej zdezelowanej farmy. A potem w górę rzeki. Szli i szli przez tą mgłę i bagna. Aż dotarli tutaj, do wioski. Czyli właśnie do Tongruben. Ale wcześniej natknęli się na dwóch rogatych. Wyskoczyli znienacka z tej mgły nie wiadomo skąd. Jednego udało im się zabić a drugiemu dołożyc tak, że zwiał. Ale wcześniej Edgaro oberwał tak mocno, że Renzo i Alberto wzięli go za ramiona i wlekli. Szli jak najszybciej potykając się i topiąc w tym bagnie aby jak najszybciej i jak najdalej wyrwać się z tej matni i ujść ewentualnemu pościgowi. I chyba się udało bo dotarli do tej wioski. Petra jak popatrzyła i posłuchała tego wszystkiego znów miała niezły orzech do zgryzienia.
- Zobaczy czy dasz radę mu jakoś pomóc. - zwróciła się do Alezzi ale na razie wyszła na błotnisty dziedziniec wioski. Znów wsiadła na swojego konia jakby miała dzięki temu lepszą perspektywę. Wpatrywała się w kierunku ściany mgły jaka skrywała te bagna ich zagrożenia, tajemnice i oblężonych kuszników.
- Nie ma co się zastanawiać. Albo trzeba wejść po nich w te bagna albo wracać na szlak do Breder. Co radzicie? - spojrzała w dół na najważniejszych dowódców oddziałów i różnej maści specjalistów. Pytanie było jak najbardziej na miejscu. Na razie nic wielkiego się nie stało biorąc pod uwagę główny cel jaki mieli wyruszając z Lenkster czyli zrobienie zapasów w Breder. Ot straciliby dzwon czy dwa na przyjazd do Tongruben i rozeznanie się w sytuacji. Mogliby zabrać tą trójkę ocalałych albo zostawić i jechać dalej za swoimi sprawami. Mogli też spróbować ruszyć w tą mgłę i bagna aby spróbować ich odnaleźć i uratować. O ile jeszcze było kogo ratować. Bagno jednak było samo w sobie trudnym terenem do prowadzenia walki i przemarszów. Do tego ta mgła. Coś widać było może na pół setki kroków, coś tam majaczyło góra do kolejnej setki. Co przeszkadzało w orientacji w terenie a i ograniczało możliwości strzelców. A tu był skraj tych bagien. W głębi mgła miała być gęstsza. Kusznicy opisywali, że przy farmie to coś widać ledwo na parę, paręnaście kroków. Jakby tak miało być to w ogóle strzelcy mieliby ograniczoną użyteczność. A poza tym zwierzoludzie słynęli z wszelkich forteli, podstępów i zasadzek. Nie było dziwne, że szefowa chciała zapytać innych o zdanie. Jedyne czego była pewna to to, że w tej wiosce nie było co stać po próżnicy.
- Trzeba by po nich pójść. Ale w te bagna i mgłę to może być ciężko. Pogubić i potopić się można. A jeszcze mają tam być zwierzoludzie. - odparł Meister w swoim oszczędnym stylu.
- To żołnierze. Jak ich zostawimy to nie wiem czy ktoś z nich się wyrwie. A na naszą wojne przyszli. - Theiss okazała podobne, ostrożne poparcie chociaż też nie wyglądała na taką co by miała ochotę zanurzać się w tą mgłę i bagna. Ale wydawała się odczuwać jakieś pokrewieństwo z innymi wojakami.
- Jak trzeba to ja mogę zaprowadzić. Wiem gdzie jest ta farma. - odparł wesoło Stefan ale nie chciał się sam wyrywać z jakimiś większymi deklaracjami.
Na czterech dowódców oddziałów trzech mniej więcej wydawało się skłonnych zaryzykować pomoc oblężonym kusznikom. Chociaż zdawali sobie sprawę, że teren jest bardzo niesprzyjający i to ich wyraźnie nie nastrajało zbyt entuzjastycznie. Więc Petra spojrzała na czwartego z dowódców czyli Gottharta. I przesunęła się po reszcie twarzy czy mają coś do powiedzenia w tej sytuacji.
---
Mecha 04
Zmienne wiatry magii
rzut 2k10:
01 magia cienia
02 magia metalu
03 magia niebios
04 magia ognia
05 magia śmierci
06 magia światła
07 magia zwierząt
08 magia życia
09 magia dhar
10 magia inna
rzut:
https://orokos.com/roll/980342 7,4
7 > magia zwierząt +2 do rzutów
4 > magia ognia -2 do rzutów