Chłopi spojrzeli po sobie i zadowoleni ze nie trzeba im będzie walczyć, z ochotą udali się do Manfreda, czyniąc przy tym wielki hałas, zarówno krzykiem jak i biczowaniem gleby włóczniami, co by usunąć pułapki. Wcześniej byłoby to nierozważne, lecz teraz taki był ich cel, odwrócić uwagę i narobić rabanu.

- Mości Manfredzie!
- Ojcze! Idziem z pomocą!
- Panie Miłosciwy, gdzieżeś jest!?

Tymczasem Falko ruszył w kierunku ostatniego bandyty, z niezbyt skomplikowanych rachunków wynikało iż winien nim być dowódca lub kapłan, a jako że ów mężczyzna nosił zbroje, wynik mógł być tylko jeden.

Trajkota sam był pod wrażeniem swojego geniuszu i umiejętności. Chłopi odwrócili uwagę, dziatwa narobiła hałasu a on sam jakimś cudem podkradł się niezauważenie pod same plecy przeciwnika z zamiarem odebrania mu palącej się lampy. Niestety tym razem szczęście go opuściło i mimo zaskoczenia bandyta nie dał sobie tak prosto odebrać narzędzia. Wywołała się szarpanina którą sam zbrojny przerwał, gdy tylko spostrzegł dwóch drwali biegnących nań. Mężczyzna niewiele myśląc odepchnął Bestiana wraz z lampą, która na szczęście się nie otworzyła, a sam dał w długą, w kierunku tyłów ruin. W ślad za nim pobiegli drwale, którzy wcześniej trzymali się na dystans, aby nie spalić podkradania bohatera.

Joachim musiał być pod silnym wrażeniem tego co przed chwilą zaszło, że aż z wrażenia nie zauważył że jego przeciwnik leży martwy, i nijak nie ma mocy by kontynuować walkę. Cios był co prawda mocny, lecz nie śmiertelny, także mimo ran, Świst był w stanie bez problemu się porusząć.

Bohaterowie minęli stygnącego trupa i ruszyli w jedynym oczywistym kierunku. Po chwili usłyszeli wołania:

- Mości Manfredzie!
- Ojcze! Idziem z pomocą!
- Panie Miłosciwy, gdzieżeś jest!?

Głosy były nieznane, musiały więc należeć do chłopów. Moment później, na ich drodze stanął, biegnąc w ich stronę … zbrojny. Matematyka przestała się zgadzać. Jakby nie liczyć, ostatnim winien być nie nikt inny jak kapłan. Mężczyzna biegł, uciekał, a po chwili dostrzegli przed czym ucieka. Goniła go dwójka drwali.

Akolita widział chłopów okrążających ruiny, słyszał głosy rozpaczających dzieci i … ktoś zaczął wołać go po imieniu:

- Mości Manfredzie!
- Ojcze! Idziem z pomocą!
- Panie Miłosciwy, gdzieżeś jest!?

Po chwili Młot musiał przecierać oczy ze zdumienia, gdyż kilka sążni przed nim pojawili się chłopi, którzy młócąc ostro, acz dokładnie i powoli, zmierzali w kierunku bohatera. Mimo iż dotarli na miejsce, stali już nad nim a właściwie powoli orientowali się w sytuacji, dalej odgrywali scenkę drąc się przy tym niemiłosiernie.

- Ojcze, noga utknęła, trzeba będzie ciąć … w sensie badyle, dwa w nogi weszedły. Poślemy po Nore i jakie medykamentamenta. Proszę leżeć, nie wygląda to bardzo źle, trza się tylko nie wierzgać.

Mężczyźni z największą delikatnością wyciągnęli Manfreda z opresji i ułożyli na klepisku. Przez chwilę ból był mocniejszy, lecz później ustąpil. Acker kątęm oka widział ruiny, ale za nim nie mógł się domyśleć co dzieje się wewnątrz.