Tildan

Łowca Schaaf i Olga przebyli trudny do określenia kawałek drogi przez ruiny. Zajmowała ich bowiem nie tyle przebyta odległość, co przybierające na sile krzyki dzieci oraz nowe nawoływania, które do nich dołączyły przy akompaniamencie odgłosu przypominającego walenie w podłogę czym popadnie.

- Na parchaty zewłok szczurzego króla, co się tam wyprawia?! – zapytała głośno Mara ni to siebie, ni to Joachima.

Na szczęście Łowca już doszedł do siebie i posuwał się raźno bez jej pomocy, najwyraźniej mimo rany nie tracąc ducha.
Odpowiedź na pytanie Olgi, choć zupełnie niespodziewaną, ujrzeli chwilę później.
Był to pędzący wprost na nich kolejny w pełni opancerzony bandyta.
„Jak to możliwe? Skąd…? Przecież…” – Marze przemknęły przez głowę strzępki niedokończonych myśli. Kiedy zobaczyła biegnących za nim drwali z Trogen z siekierami i najoczywistszą chęcią ukatrupienia w oczach, zrozumiała, że łajdak rejteruje w panice.
Wystarczyło go teraz tylko trochę przyhamować, a mocarne i zawzięte chłopy zrobią resztę.
Mara nie zwlekała. Ujęła kij oburącz, stanęła w pozycji do wypadu i z całej siły dźgnęła górnym końcem kija w nienawistną facjatę nadbiegającego bandziora. Jednocześnie wydała psu komendę, która nie raz pomogła jej w różnych awanturach.

- Bryt, na ostro! Bierz go!

Sprytny psiak wiedział co robić. Podbiegł do zbira, wybił się tylnymi łapami i kłapnął ostrymi zębami dokładnie w miejscu, gdzie klejnoty rodzinne tej kanalii chroniły tylko portki.

 

__________________
Życie to ciągłe czekanie: na dorosłość, na miłość, na autobus, na ulubiony serial, na szczęście, na wakacje, na przyjaciela... aż w końcu na śmierć.