| Stefan z uwagą przysłuchiwał sią uwagom i opiniom zapytanych przez Petrę o wyprawę ratunkową na bagna podwładnych. Po czym dodał swoje trzy grosze:
Uważam, że zdecydowanie należy im pomóc. Dzisiaj oni są w okrążeniu, a jutro to możemy być my. Poza tym chyba każdy z tu obecnych miał do czynienia z tą paskudną, nic nie wartą nacją kozojebców. Nikt nie zasługuje, żeby zostawić go na taką śmierć! - w ostatnich słowach Stefana słychać było szczerą nienawiść i pogardę dla wrogów, którzy rozszarpali na strzępy zdecydowanie zbyt wielu jego towarzyszy. - Jednak w pełni zgadzam się z obawami związanymi z terenem. Nie możemy tam wejść na ślepo, bo te dranie wciągną nas w zasadzkę albo uciekną bez strat.
Spoglądając na Gottharda i Duivela ciągnął dalej:
Zgadzam się z tym, że teren i ta mgła może stworzyć zagrożenie dla naszych zwiadowców. Ale nie sądzę, że wysyłanie przodem ciężko zbrojnych będzie dobrym pomysłem, bestie jeszcze łatwiej ich wypatrzą i wciągną w walkę w niekorzystnych dla nich warunkach, a odwrót będą mieli utrudniony ze względu na cięższy ekwipunek. Zwiadowcy mimo wszystko powinni mieć szansę, jeśli to dobrze rozegramy, podejść wroga i pozwolić nam przyjąć walkę w dogodnych albo co najmniej wyrównanych warunkach, a w najgorszej sytuacji zrobić to, do czego są stworzeni, czyli znaleźć wroga i związać go walką na tyle długo aż cięższe oddziały zdążą się uszykować do walki.
Skończywszy zdanie przeniósł swój wzrok na Tobiasa:
-Pomysł z podziałem na kilka grup jest ciekawe i prawdopodobnie skuteczny ale stwarza także poważne ryzyko, że bydlaki będą bić nas częściami. A co do ich przewagi w powonieniu to mamy w oddziale kilka psów które powinny należycie użyte pozwolić nam wyczuć ich nie później niż oni nas. No i zawsze możemy spróbować podejść ich pod wiatr, aby osłabić ich możliwość wywąchania nas.
Po tych słowach spojrzał na sierżanta zwiadowców:
Ufam w umiejętności naszych zwiadowców Panie Kolesnikow, mimo to uważam, że kluczowe będzie to aby wziąć kilku dobrych przewodników spośród miejscowych. Te bestie chaosu na pewno im też sprawiają wiele kłopotów, więc powinnyśmy dać radę ich przekonać do pomocy, jest to w ich własnym interesie. Miejscowi pokażą nam najbardziej zdradliwe niebezpieczeństwa na trasie i mogą wskazać te ścieżki o których mogą nie wiedzieć nawet zwierzoludzie. Tych którzy są zorientowani w temacie trzeba w ogóle wypytać co wiedzą o tej bandzie potworów. Jest jeszcze jedna kwestia, zwierzoludzie nie są głupi, więc powinniśmy założyć, że obsadzili wioskę czujkami jako najbliższe miejsce z którego może nadejść odsiecz i należałoby się ich pozbyć wysyłając własnych zwiadowców. Reasumując proponowałbym wysłać naprzód kilkuosobowy oddział zwiadowców który przecierałby szlak dla reszty naszych oddziałów i szukał drogi do okrążonych oraz starał się znaleźć przeciwnika zanim on znajdzie nas. Zgłaszam się na ochotnika do tego oddziału.
Stefan spojrzał w kierunku bagien i dodał po chwili spoglądając na czarodziejkę:
Nie znam się na tych sprawach Pani di Lucci ale chciałem się spytać czy jest Pani w stanie wyczuć/ sprawdzić czy w tym gadaniu o tym że ta farma na której bronią się żołnierze rzeczywiście jest “przeklęta” w jakiś sposób czy to tylko takie gadanie? |