Pipboy79

Miejsce: Nordland; Neues Emskrank; Dzielnica Centralna; ul. Krucza; świątynia Morra
Czas: 2519.07.12; Aubentag; świt - przedpołudnie
Warunki: - ; na zewnątrz: dzień, pogodnie, powiew; chłodno (0)

Otto

Co tu nie mówić. Nie wyspał się. Co nie było takie dziwne. Gdy wrócił do domu to jeszcze lało jak z cebra. Ale chyba niewiele brakowało już do pierwszych zwiastunów przedświtu tylko ponure, deszczowe chmury jeszcze to zasłaniały ciemną, kurtyną. Zanim jeszcze zdążył się ułożyć do snu usłyszał pukanie do drzwi. Dość dyskretne więc nie brzmiało jak straż waląca po delikwenta z całą mocą majestatu. Jak otworzył ujrzał zarys ubranej na ciemno postaci.

- I jak poszło? Czego chcieli? - zapytała go Pchełka. Jak sama zdradziła cały czas śledziła ich grupkę. Co nie było takie trudne w nocnych ciemnościach. Ktoś z latarnią był widoczny z o wiele większej odległości niż sam miał szansę coś zobaczyć w jej świetle. I widocznie Hubert i Oksana rekomendowali właściwą osobę do takich śledzących zadań bo Otto nawet się nie zorientował, że mają ogon. Ale strażnicy też nie. Dziewczyna z ferajny zaś chciała wiedzieć jak to poszło z tymi strażnikami bo chociaż ich śledziła to nie słyszała o czym rozmawiali i mogła się tylko domyślać jak poszło. I spieszyła się aby wrócić do reszty z wiadomością. Sama z tego samego powodu jeszcze wtedy nie miała pojęcia co się dalej działo na placu świątynnym i też spieszyła się aby tam wrócić i to sprawdzić no ale już z jakimiś wiadomościami od mnicha.

Więc rano się nie wyspał. Właściwie jakby miał iść do hospicjum to by zaspał. Przez szczeliny w zamkniętych okiennicach widział już światło poranka. A na swojej twarzy czuł opuchliznę. Ciężko mu się oddychało przez spuchnięty nos i liczne, skrzepy zaschniętej krwi. Musiał przyznać, że Rune uczciwie i od serca go trzasnął w tą burtę wozu. No ale pomogło mu potem przekonać strażników, że jest ofiarą napadu. Niemniej te dolegliwości dołożyły się kolejnego dnia do niewyspania.

Musiał się ubrać w coś nowego. Bo ubiór z ostatniej nocy był miał obecnie konsystencję mokrej szmaty i nie był zachęcający ani w wyglądzie ani w dotyku. Jak wyszedł na ulicę to okazało się, że w przeciwieństwie do nocnej aury było całkiem pogodnie. Chociaż w powietrzu wciąż dało się wyczuć chłód i wilgoć zaś ziemia była rozmoknięta, pełna błota i kałuż po nocnych opadach. A poza tym ulice przypominały ul szturchnięty kijem. Ledwo się tam znalazł a już słyszał zewsząd “Świętokradztwo!”, “Co za zbrodnia!”, “Bluźnierstwo!” w różnych zestawieniach i na różne style i głosy ale nie dało się przegapić, że stało się coś strasznego. Całe miasto zdawało się być tym poruszone. Przejęte mieszaniną grozy, niedowierzania i żądzy zemsty. I często widać było strażników. A to robili blokadę i każdy musiał przejść przez kontrolę, a to wlekli kogoś kto szamotał się krzycząc, że jest niewinny, a to robili gdzieś kipisz. Któryś z kupców co jechał wozem pełnym towaru czymś podpadł czy za głośno kontestował sytuację i teraz strażnicy już obili mu twarz i wręcz z lubością roznosili jego towary rozrzucając je po całej ulicy. Oj, tak działo się. Silna akcja owocwała równie silną reakcją.

Ale znalazł jakiegoś chłopaka jaki za parę groszy ruszył ku hospicjum aby zanieść wiadomość, że dzisiaj nie przyjdzie do pracy z powodu napaści. Od siebie do Kruczej gdzie stała świątynia Morra nie było aż tak daleko. To mimo tego rwetestu i galimatiasu na ulicach dotarł tam gdzieś na pograniczu późnego poranka i wczesnego przedpołudnia. Od razu dostrzegł element jakiego nie było tu podczas wcześniejszej wizyty a jaki był trudny do przegapienia. Przed niezbyt okazałą świątynią Pana Snów stało dwóch, czarnych gwardzistów jacy przybyli do miasta ze stolicy jako eskorta Matki Somnium. Zaś w środku było zaskakująco sporo wiernych. Wielu modliło się, śpiewało psalmy za zmarłych bohaterów i obrońców Imperium lub rozmawiało dyskretnie.

Matki Somnium nie zastał. Wiadomość odebrał jeden z tutejszych kapłanów. Wydawał się być blady i spokojny mimo nerwowej sytuacji na mieście. Jakby udzielał mu się spokój jego patrona no i jakiego też oczekiwano po kapłanach w ogólności a od kapłana Morra w szczególności. Ale obiecał, że przekaże wiadomość ich młodej kapłance. Dał jednak do zrozumienia, że przy obecnej sytuacji nie spodziewa się aby ta miała zbyt wiele czasu na inne zajęcia.

Zostało mu jeszcze z pół dnia do spotkania w “Mewie” gdzie ustalono punkt zborny dla większości tych co mieli ochotę na wieczorno - nocną zabawę z kopytnymi. A przy okazji powinna być okazja aby się spotkać i obgadać właśnie zakończoną noc. Ponieważ wziął na siebie odciągnięcie patrolu strażników to nadal nie wiedział jak się to skończyło. Chociaż sądząc po reakcji na mieście to chyba całkiem przyzwoicie. Okazało się, że gdy wrócił do siebie do domu to ktoś z piśmiennych kolegów wsadził mu liścik pod drzwi.

Po charakterze pisma rozpoznał Sigismundusa. Ale nie był pewny kto mu podrzucił ten liścik. Ale w końcu garbus był na nocnej akcji. A po niej mógł wrócić do apteki kolegi. No a jak był do końca to pewnie wiedział jak się akcja skończyła. No i skorzystali z okazji aby powiadomić go o nowym miocie “kociąt” jakie przyszły na świat. Pewnie w nocy albo rano bo wieczorem Strupas jeszcze nic o tym nie mówił jak czekali jeszcze przy wozie aż zacznie się włam do świątyni.




Miejsce: Nordland; Neues Emskrank; Dzielnica Centralna; ul. Świątynna, świątynia Mananna
Czas: 2519.07.12; Aubentag; świt - przedpołudnie
Warunki: - ; na zewnątrz: dzień, pogodnie, powiew; chłodno (0)

Heinrich

Dobrą stroną tego, że się nie miało rutynowych zajęć było to, że nie trzeba było się zrywać do roboty z samego rana. No i były łowca czarownic mógł skorzystać z tego dobrodziejstwa aby chociaż trochę odespać pracowitą, długą, zimną i deszczową noc. Chociaż i tak jak wstał czuł, że kręci go w nosie to nie był pewien czy ta noc jeszcze nie odbije mu się czkawką czyli jakimś przeziębieniem. Przecież nie był już młodzieniaszkiem a w nocy zmoczyło go i przemarzł nieźle. No i nie miał za bardzo wieści jak poszła sprawa z nocnym rabunkiem. Ta wspólna ze strażnikami wizyta u Nocnej Inge zajęła mu na tyle wiele czasu, że jak wrócił na plac to nikogo tam nie zastał. Ani strażników, ani larum, ani nikogo z kultystów ani wozu na jaki mieli załadować fanty. Pozostało zabrać się do domu. Jak wrócił do był caluśki mokry a rano widział swoje własne, błotniste ślady przy wejściu. Chociaż jak już wracał do ten ulewny deszcz jakoś zelżał no ale padał nadal.

Rano jak się okazało było dla odmiany całkiem słonecznie i pogodnie. Chociaż nadal dość chłodno. Ilse przyszła zrobić śniadanie i była zdziwiona, że jest takie mokre rzeczy do prania bo przecież wieczorem nie padało. W nocy no ale nie wieczorem ani rano. Ale zajęła się robieniem śniadania a potem zabrała te mokre rzeczy do prania.

Rutynowo przyszedł też i Kurt z jakim miał sprawę potencjalnego porwania czy pobicia na potrzeby robienia wrażenia przed panną von Schneider do obgadania. Chociaż tutaj już raczej szef musiał ustalić co i jak. No i miał nieco czasu na przygotowania skoro w południe zamierzał udać się do “Mewy” na spotkanie z ochotnikami na całonocną zabawę. A i od początku nie zanosiło się, że wrócą do miasta wcześniej niż następnego dnia. No i jak na razie to najlepsze kontakty z miłośniczką pomarszczonych kochanków i kochanek to miała blondwłosa Pirora no a ją to zapewne najprędzej spotka wieczorem przy zachodnich głazach. Bo w końcu po śniadaniu miała wyjechać z koleżankami w malarski plener więc jak wstał to też jej mogło już nie być w mieście albo szykowała się, ze swoimi szlachetnie urodzonymi koleżankami do wyjazdu. Przynajmniej taki był plan jeszcze podczas ostatniego Festag. Trudno było powiedzieć jak ostatnia noc może wpłynąć na to wszystko.

A, że mogła to się zorientował ledwo wyszedł na ulice. Mieszkańcy wydawali się nie zauważać pięknego, słonecznego chociaż dość chłodnego poranka. Zewsząd słychać było różnorodne lamenty i złorzeczenia na okrutne morderstwo i rabunek najważniejszej świątyni w mieście. Całe miasto przypominało kopnięte mrowisko. A strażnicy byli głośni i brutalni. Bez ceregieli przeszukiwali przechodniów wozy a jak był już bliżej brzegu Salt to okazało się, że także i łodzie.

Im bliżej obrabowanej świątyni się znajdował tym tłum był gęstszy, głośniejszy i bardziej wzburzony. Widocznie miejsce zbrodni skutecznie przyciągało uwagę mieszkańców jak i przyjezdnych. I to bez względu na status. Bo widać było zwykłe miejskie pospólstwo jak i co bogaciej ubranych kupców czy urzędników albo nawet konnych rycerzy, damy w powozach no i licznych strażników. Gdy wmieszał się w tłum słyszał różne urywki rozmów bo co chwila ktoś kogoś pytał co się stało albo ktoś to komuś tłumaczył.

“Morderstwo! Zabili wszystkich!”... “Zrabowali wszystkie dary do gołych ścian! Co za świętokradztwo oby im ręka uschła!”... “Skandal, że takie rzeczy miały miejsce!”... “Próbowali podpalić świątynię ale dobry Manann na to nie pozwolił i zgasił ogień”... “W porcie znaleźli wóz jakiego użyli do kradzieży”...

W każdym razie tłum był całkiem gęsty i ten skromny plac wokół murów świątyni co jeszcze kilka dzwonów temu był cichy, pusty i zalewany zimnym deszczem teraz wypełnił się całkiem gęsto, zupełnie jakby był Festag po mszy.

Niestety mury okalające świątynie skutecznie blokowały wzrok na to co tam się dzieje. A brama główna była zamknięta i stało przed nią sporo strażników z kuszami i halabardami tworząc kordon ochronny. Plotki powtarzały się od ucha do ucha, od ust do ust ale wiele nowego z nich nie wynikało.

W pewnym momencie jednak zrobiło się poruszenie bo otwarła się główna brama. I wyjechał przez nią mały orszak. Z początku z pół tuzina strażników z halabardami co torowało drogę przez tłum. Za nimi owa zaskakująco młoda i słoneczna kapłanka Ulryka co przyjechała na turniej a trafiła na pogrzeb księżnej. Jechała w godnym milczeniu i w pełnej, pięknie zdobionej zbroi. Za nimi zaś wóz zaprzężony w dwa czarne konie. Wóz był zwykły ale pośpiesznie był ozdobiony czarnymi wstęgami jak zwykle oznaczało się karawany. I był kryty płótnem więc nie było widać zawartości. Ale obok woźnicy siedziała Matka Somnium. Oczywiście cała na czarno ale tym razem miała wdowią, czarną woalkę spuszczoną na twarz jako oznakę żałoby. Wydawało się, że zwłaszcza ona emanuje jakimś mistycznym dostojeństwem i szacunkiem dla swojego patrona bo tłum jakby magicznie cichł gdy wóz przejeżdżał obok a ludzie zdejmowali czapki, kapelusze, kaptury i pochylali głowy przeżegnując się w oznace łączenia się w bólu i żałobie po zmarłych. Za wozem znów szło kilku miejskich halabardników jakby stanowili część konduktu żałobnego. Ten w końcu wyjechał przez północno - zachodni narożnik. Akurat ten sam gdzie w nocy Heinrich napatoczył się na patrol strażników w efekcie czego całą czwórką zawitali do Nocnej Inge. Ludzka ciżba zaczęła mamrotać, że pewnie jadą do świątyni Morra bo tam zwykle przygotowywano ciała do pogrzebu.

Ale czekali. Dało się wyczuć to zbiorowe czekanie. Jakieś plotki już wszyscy zdążyli poznać ale jednak wszyscy zebrani wokół murów świątyni czekali na jakąś reakcję władz. W końcu się doczekali. Brama znów się otwarła. I wyszła świecko - duchowna grupka. Część z nich weszła na pakę wozu aby być lepiej widzialna i słyszalna. Mimo, że Heinrich nie stał w pierwszym rzędzie to i tak po ciemno niebieskich szatach rozpoznał ojca Absalona, jednego z najważniejszych kapłanów Mananna w tym mieście oraz sądząc po grubym łańcuchu z herbem miasta któryś z urzędników.

- Dobrzy ludzie! Obywatele! Bracia i siostry! Spotkało nas wielkie nieszczęście! Zdrajcy i heretycy uderzyli w samo serce naszego jestestwa! Ale zapłacą za to! Oj drogo za to zapłacą! Będą błagać o śmierć gdy już ich znajdziemy i wymierzymy im sprawiedliwość! - zagrzmiał kapłan i wydawał się być naprawdę wzburzony. Ciskał z oczu błyskawice gniewu a krzykiem gromy pomsty. Tłum zafalował i w pełni go poparł. W końcu to było takie świętokradztwo! W pewnym sensie uderzono w każdego z mieszkańców miasta bo domy boże traktowano zawsze z wielkim szacunkiem i jako wspólne dziedzictwo wszystkich wiernych. Teraz więc pewnie wielu z nich czuło się tak jakby to ich własny dom obrabowano.

Potem przemówił urzędnik. Nieco bardziej panował nad swoim wzburzeniem ale namawiał lud do współpracy we wskazywaniu wszelkich podejrzanych zachowań z zeszłej nocy albo wcześniejszych. Zwłaszcza szukano dwóch skruszonych ladacznic z Saltburga jakie podejrzewano, że są jakoś zamieszane w tą bezczelną kradzież. Nalegał aby schwytać je żywcem bo musiały zostać przesłuchane. Podejrzewano, że mogą być częścią szajki spoza miasta jakie wysłano na rozpoznanie przed tą heretycką kradzieżą. Więc należało zgłaszać wszelkie podejrzane osoby spoza miasta, zwłaszcza z Saltburga. I dlatego władze do odwołania zamknęły port i żadna jednostka nie miała prawa go opuszczać. Zaś co rano straż miejska miała sprawdzać łodzie rybaków i robić patrole na zatoce gdyby bandyci usiłowali wymknąć się morzem. No i obiecywał surowe męki każdemu u kogo znajdą choć jedną, złamaną monetę czy kosztowności ze zrabowanych darów świątynnych jakie możni i ubodzy oddali jako hołd dla swojej zmarłej księżnej - matki. To zapewne było dla wszelkich paserów i innych osób z półświatka i czyniło z takiego zrabowanego skarbu bardzo trefny towar za jaki łatwo można było trafić na męki a potem szafot. Wkrótce na mieście miały się pojawić listy gończe za tymi dwiema ladacznicami ale już teraz władze prosiły o wszelką współpracę w tej materii bo zapewne te dwie nie działały same.

Na ile były łowca czarownic mógł skorzystać ze swojego zawodowego doświadczenia to władze zaczynały te poszukiwania całkiem na poważnie i profesjonalnie. Gdzieś ta leniwa, zmoknięta rutyna z ostatniej nocy znikła. I teraz władze i świeckie i duchowne poczuły się dotknięte osobiście oraz czuły presję swoich obywateli jacy też byli w większości oburzeni i domagali się skutecznych działań. Przynajmniej tak od zewnątrz. Nie miał żadnego wglądu co tam się działo za murami obrabowanej świątyni albo co sobie władcy miasta rozmawiali i ustalali między sobą.




Miejsce: Nordland; Neues Emskrank; Dzielnica Zachodnia; ul. Kołodziejów; kamienica Joachima
Czas: 2519.07.12; Aubentag; świt - przedpołudnie
Warunki: - ; na zewnątrz: dzień, pogodnie, powiew; chłodno (0)

Joachim

Zmarzł. I miał lekka gorączkę. W nosie coś go kręciło i ciężko mu się oddychało. I w gardle zaczynało coś mu się zbierać. Jednym słowem jak wstał rano to wcale nie czuł się najlepiej. Właściwie wyglądało to na początek jakiejś choroby. Może więc i przemykał nocą przez uśpione miasto w swojej astralnej formie ale przez ten czas jego fizyczne ciało wciąż leżakowało w fotelu wystawione na nocną słotę i zimno. Koce jakimi okrył go Gunther niewiele pomogły. Gdy wskoczył ponownie w swoje ciało i otworzył oczy czuł się… jak trup. Albo topielec. Albo ktoś kto prawie zamarzł i cudem wraca do życia. Gunther właściwie musiał go zanieść do środka bo tak miał zesztywniałe członki. Czy to efekt uboczny czaru czy ekspozycja na te nocne warunki tego nie był pewien bo to był jego pierwszy raz z tym czarem więc nie miał porównania. W każdym razie już w łóżku to zimno mocno nim telepało i czuł, że może to przypłacić zdrowiem. No i dręczyła go niepewność.

Bo chociaż widział, że “jego” strażników niejako przejął Otto i gdzieś ich odciągnął to jednak nie mógł czekać dłużej jak chciał wrócić na piechotę przez ten cały deszcz, błoto i ulice do swojego domu i ciała. Nie miał więc pojęcia jak się skończyła ta nocna akcja w świątyni. Jak ostatni raz posłał tam spojrzenie to widział ciemną, plamę wozu pod bramą i nic więcej. Potem musiał szybko przebierać nogami aby zdążyć na czas.

A jak się obudził no to właśnie czuł, że zaczyna płacić za te nocne przygody własnym zdrowiem. W skroniach go łupało i miał zatkany nos. Ogólnie nie czuł się zbyt dobrze. Wstał też dość późno. Właściwie już było raczej przedpołudnie niż ranek. Wcale nie tak daleko do południa gdzie umownie była wyznaczona pora spotkania w “Mewie” dla tych co mieli ochotę na przygody i romanse ze zwierzoludźmi. A, że spora część była zaangażowana we wczorajszą akcję to powinna być też okazja aby o tym porozmawiać.

Nie był pewien czy zdołałby wyrobić się do barona Wrisberga jak to jeszcze planował wracając nocą do swojej kamienicy. Zwłaszcza, że nie był wcześniej umówiony a baron tym razem nie posłał po niego żadnego służącego z pilnym wezwaniem. Jak się wpakował do balii z ogrzaną wodą i jakoś odżył to właściwie już niewiele miał swobody manewru do spotkania w “Mewie”.




Miejsce: Nordland; Neues Emskrank; Dzielnica Portowa; Aleja Mew; tawerna “Wesoła mewa”
Czas: 2519.07.12; Aubentag; południe
Warunki: - ; na zewnątrz: dzień, mgła, łag.wiatr; nieprzyjemnie (0)

Wszyscy

W miarę jak zbliżało się południe i pora obiadowa to i w żeglarskiej tawernie pod znakiem krzyczącej mewy robiło się coraz gęściej i głośniej. Marynarska brać lub osobnicy o niezbyt przyjaznych i dobrodusznych spojrzeniach zjawiali się coraz częściej. Zwykle zamawiali coś do jedzenia z niezbyt wyszukanego menu. Nie inaczej było przy dwóch złączonych stołach gdzie stopniowo zbierała się kolejna grupa tawernianych gości. Zaczynając od dwóch młodych kobiet jakie pełniły rolę gospodyń. A ostatecznie towarzystwo zrobiło się nie mniej pstrokate i różnorodne jak poprzedniego wieczoru chociaż nie takie samo.

Poza szlachetnie urodzonymi kultystkami jakie powinny już wyjechać z Pirorą z miasta w plener to slaaneshytki były w prawie pełnym składzie. Poza uczestniczkami wczorajszej akcji jak Łasica i Burgund była też Onyx, Lilly oraz Oksana. Dziewczęta przez swoje znajomości i aktywności ze szlachetnie urodzonymi koleżankami przekazały od nich wieści. A mianowicie trójka łotrzyć zabrała ze sobą pokiereszowaną w starciu z czarnymi templariuszami Annikę do siebie. I spędziły razem noc. Chociaż z powodu ran nowej służki Fabienne nie tak wesoło i sprośnie jak to pierwotnie miały zamiar. Z tego powodu też całkiem niedawno odprowadziły ją do Północnej Dzielnicy prawie pod samą bramę rezydencji von Mannliebów. I zaleciły aby została tam póki nie wydobrzeje. Bo pierwotnie miała towarzyszyć swojej bretońskiej pani podczas wyjazdu w plener no ale obecnie skutki jej pobicia i ran mogły wzbudzić czyjąś czujność i podejrzenia. Więc łotrzyce poradziły jej właśnie tak. Czy obie z bretońską szlachcianką posłuchają tego jeszcze nie wiedziały bo się przekonają dopiero przy wieczornym spotkaniu.

Jak się okazało Pchełkę sobie koleżanki bardzo chwaliły i nawet myślały czy by w nagrodę jej nie zabrać ze sobą no ale ostatecznie jednak uznały, że całonocna orgia ze zwierzoludźmi to może jednak być nieco za dużo jak na pierwszy raz. Co prawda z tego co mówiła Oksana wynikało, że włamywaczka podobnie jak koleżanki lubi być uległa i brutalnie traktowana podczas zabaw w alkowie i nie stroni ani od męskiego ani żeńskiego towarzystwa no ale jednak masowa zabawa ze zwierzoludźmi to jednak coś całkiem innego. Główna projektantka teatralna wolała z tym poczekać i nie działać zbyt pochopnie.

Lilly za to miała do przekazania gratulacje i podziękowania od Starszego. Przy takim kipiszu na mieście mężczyzna w masce zanadto rzucałby się w oczy ale właśnie skorzystał z pośrednictwa kopytnej mutantki aby przekazać swoje pozdrowienia, podziękowania i gratulacje.

Ale najwięcej do powiedzenia miały obie łotrzyce. I były najbardziej podekscytowane. Tylko mimo wszystko nie chciały tutaj za wiele zdradzać. Po drodze będzie okazja. Na razie powiedziały tyle, że po tym jak Otto odszedł ze strażnikami, po Heinrichu ślad zaginął a od Joachima od początku akcji nie było żadnych wieści to reszta skorzystała z okazji aby zapakować fanty na wóz i zmyć się stamtąd do portu. Tam przeładowali pospiesznie zdobycz na łódź, pożegnali się gorąco z Mergą a Łasica była tak podekscytowana zwycięstwem, że “mały całus na pożegnanie” zmienił się w długi, mokry pocałunek, że aż Burgund była wyraźnie zazdrosna. Ale ta się tym nie przejmowała i puszyła się, że usta wyroczni były bardzo przyjemne i gościnne. Pojawił się nawet Starszy jakiemu pośpiesznie zdali raport jak im poszło. Nic wtedy nie wiedzieli o Joachimie i Heinrichu ale Pchełka zdążyła wrócić z wieściami, że chociaż Otto wrócił cały do domu. Potem zatopili wóz pod pirsem, puścili konia luzem a sami wsiedli na mniejszą łódź i przepłynęli na drugą stronę portu. Tam się rozproszyli bo już zaczynało być rano i pierwsze łodzie rybaków wypływały na wody zatoki.

- A w ogóle to Merga nam zdradziła, że miała wizję. Ta noc będzie sprzyjać zabawie, płodności i wyuzdanym przyjemnościom gdzie nikt nie mówi “nie”! - zaśmiała się niebieskowłosa łotrzyca która obecnie miała kruczoczarne włosy. Czy je przefarbowała czy miała perukę to nawet siedząc tuż obok to nie było do końca pewne. Zresztą Burgund też straciła swój charakterystyczny, miedziany kolor i była teraz blondynką podobną do ich tutejszej, ulubionej kelnerki Corette.

- A teraz zjedzcie coś. Bo tam przy kamieniach to będziemy robić ognisko ale szama to będzie dopiero wieczorem. Jak zjemy to jedziemy skoro już wszyscy co mieli być to już są. A więcej pogadamy po drodze albo na miejscu. Tam powinno być spokojniej. - obwieściła im liderka wężowych kultystek dając znać aby nikt się nie wypaplał z czymś z wczorajszej nocy.

Więc jak mniej więcej zostali sami przy złączonych stołach to mogli się wymienić wieściami i plotkami co się komu przydarzyło od ostatniego razu. Jak choćby podczas ostatniej nocy w świątyni. Tu najlepiej poinformowane były obie łotrzyce co brały w niej udział od początku.

- Cholerny deszcz. Wiecie jak ślisko było na tym dachu? Aż raz to tak się poślizgnęła, że aż chyba jakieś dachówki poleciały. Teraz mogą to znaleźć jak tam wejdą. A łapy tak mi zgrabiały, że nie wiem ile razy próbowałam otworzyć to cholerne okno. Ale się udało. A potem drzwi tam od środka. Jeszcze gorzej bo całkiem po omacku. Ale jakoś się udało. A potem jeszcze jak ta furta skrzypnęła! Jej! Myślałam, że cały plac obudzi. No ale jednak nie. - Łasica co zainicjowała wczoraj to włamanie mogła je wreszcie bez skrępowania przeżywać na nowo z kolegami i koleżankami.

- Ale dobrze, że padało. To psy nie będą zbyt użyteczne. - dodała jakby mimo wywołanych trudności wczorajszym deszczem znalazła też i jego pozytywną stronę. Potem zaś na przemian opowiedziały jak to im poszło z templariuszami. Udało im się podprowadzić grupkę szturmową po cichu pod tamte drzwi. Łatwo było poznać które bo tylko tam była szczelina światła pod nimi. I nie były zamknięte. Więc wystarczyło szarpnąć za klamkę. Zrobiła to Soria i ona tam pierwsza wpadła a reszta za nią. Znaczy oprócz obu dziewczyn z ferajny. Bo raz, że nie były od bicia się to dwa jak tam kotłowało się osiem osób na raz, pośród tych wszystkich stołów, krzeseł, składanych posłań to dla nich i tak już nie było miejsca.

Ale strażnicy nie spali. Ba! Wszyscy byli w pełni ubrani i z bronią u boku. Chociaż bez pancerzy a tarcz nie zdążyli chwycić. Więc byli w czuwaniu. Trochę szkoda bo co prawda dziewczyny od początku liczyły się z tym, że chociaż jeden zapewne nie będzie spał. Ale miały nadzieję, że większość albo chociaż połowa będzie. A tak to od początku zaczęła się młocka na całego. Ale pod naporem kultystów strażnicy kolejno padali. Jednak okazali się wielki hartem ducha i walczyli do końca. Każdy jeden. Musieli ich wszystkich wybić co do nogi. Nawet jak pod koniec ostatni z nich był już okrążony przez czwórkę napastników to też do końca stawiał opór i o pardon nie prosił. No i jednak pocięli ich nieźle. Zwłaszcza Rune i Annikę. Porządnie oberwali, na tyle że trzeba było ich wyprowadzić na zewnątrz i do żadnej akcji już się nie nadawali. Silny też oberwał ale trochę. Tylko draśnięcie. Więc chyba tylko Soria wyszła z tego cało albo nie wartymi uwagi drobiazgami. A potem biegali raz za razem od lochów po wóz przed główną bramą gdy Heinrich stał na czatach, Joachim też tylko w drugim narożniku a Otto próbował bandażować poszkodowanych kolegów i koleżanki. I jeszcze potem póki nie pojawili się strażnicy. Gdy Burgund pobiegła do Łasicy aby o tym jej powiedzieć ta zdecydowała, że niech każdy weźmie co da radę i zwijają żagle. Potem odjechali wozem w kierunku rzeki i zatoki. I tam znów przeładowali fanty na długą łódź Vasilija. Ostatni raz się z nimi pożegnali no i większa łódź ruszyła ku wylotowi zatoki zaś mniejsza ku przeciwnej stronie portu.

- No i odpłynęli. Oby im się powiodło w tej Norsce. I wrócili jak najprędzej. - westchnęła Łasica i przez chwilę trwała przyjemna do rozważań dyskusja z kim i czym by Merga mogła wrócić. Wyglądało, że łotrzyce jakichś jurnych, dziarskich norsmeńskich wojowników powitały by równie serdecznie i ciepło jak i ślicznotki z północy. I oby lubiły się zabawić z koleżankami bardziej niż Norma czy Merga co niezbyt się z nimi integrowały pod tym względem i obie troszkę tego żałowały. Gdy się nagadali na ten temat pałeczkę rozmowy przejęła Onyx. Bo jak się okazało też miała co nieco do opowiedzenia.

- Wczoraj wieczorem zasiałam Larwę. Tą naszą Laurę Larwę. - wypaliła zaczynając nowy wątek i wzbudzając żywe zainteresowanie koleżanek. Popatrzyła na Otto jaki wczoraj przed nocną akcją wręczył jej koleżance z pracy dwie strzykwy z jajami Oster.

- Nie gadaj! A jednak? A ona wie co to jest? - koleżanki co zajęte rozpoznaniem świątyni nie brały za bardzo udziału w tej sprawie wydawały się, żywo zainteresowane. Więc Onyx pociągnęła ten temat dalej.

- Chyba wie. Otto ją nieco zbajerował, że to coś tam robale od elfek czy jakoś tak. No to się Larwa ucieszyła bo wiecie, ona lubi wszelkie robale. Tylko była nieco zaskoczona, że to jaja i trzeba tam w sobie w środku hodować bo myślała, że to gotowe będą. Szkoda Otto, że nie miałeś żadnego robala gotowego. To by pewnie się zaśliniła z uciechy. A tak to te strzykwy to takie zwykłe rurki no to nie jest zbyt pociągające. - Onyx opowiadała trochę do Otto co do pewnego momentu uczestniczył we wczorajszych wydarzeniach a trochę reszcie aby wprowadzić ich w temat. Dziewczyny na koźle zachęciły ją aby mówiła dalej. Mniej więcej znały się z Laurą no ale dość pobieżnie bo zaczęła pracować w tym samym zamtuzie co one ale już po ich odejściu więc wcześniej nie pracowały ze sobą jak teraz Onyx.

- Ale jak wróciłyśmy do siebie no to ona taka ochotna. To poszłyśmy do niej. I tak ją trochę zagadałam, ona sama wyjęła te strzykwy i zaczęła je oglądać no to nie chciałam ryzykować, że je wyrzuci, zgubi albo się rozmyśli. Pobajerowałam ją trochę no i w końcu mówię jej, żeby ściągnęła majtki i jedziemy z tematem. - Onyx wesoło opowiadała jak to wczoraj pewnie gdy reszta obsady jeszcze zbierała się w “Mewie” ona urabiała koleżankę aby zgodziła się być nosicielką owadzich jaj.

- I co? - zapytała zafascynowana Lilly chłonąc całą sobą tą opowieść.

- No i zdjęła te majtki więc trochę uklękłam przed nią, trochę się z nią pobawiłam a w końcu wsadziłam jej jedną strzykwę, wpuściłam do środka, potem drugą, to samo i jej! Jak się ucieszyła! Mówiła, że to czuć tam w środku jak się rozlewa. Ale nie mówiła, że ją coś boli czy nic takiego. A to zasianie rzeczywiście jest proste. Myślałam, że Sigismundus tak nas bajeruje ale nie. Naprawdę proste. Wsadzasz do środka jak każdą inną zabaweczkę a potem naciskasz tłok i to tam wpuszcza się do środka. A potem wyjmujesz. I po robocie. Jak jakaś jest chętna albo chociaż nie stawia oporu to chwila moment i gotowe. - Onyx streszczała swój wczorajszy wieczór jak to zasiała koleżankę z pracy. Co prawda taką o specyficznych gustach no ale sam proces zasiania chyba ją samą zdziwił jak bardzo jest prosty gdy druga strona nie stawia oporu. Koleżanki jak słuchały to też wydawały się tym trochę zaskoczone. Zwłaszcza, że to mówiła jedna z nich a nie aptekarz do którego ostatnio nie miały za bardzo zaufania.

- No to zobaczymy co z tego wyjdzie. I kiedy. - skwitowała w końcu Łasica jakby niezbyt wiedziała co jeszcze powiedzieć na ten temat. Jednak okazało się, że to nie koniec rewelacji Onyx o jej wczorajszym wieczorze w zamtuzie.

- Ale to nie wszystko! Bo słuchajcie, właśnie już jesteśmy z Laurą po tym zasianiu, zabawiamy się, mnie też się zaczęło podobać i tak już prawie zaczęłyśmy numerek na całego a tu wpada do nas koleżanka i larum robi bo szefowa wzywa wszystkie dziewczynki. Co było dziwne. No ale nic, doprowadzamy się z Laurą do porządku, wciąż mocno ucieszone i idziemy do recepcji. A im bardziej tam idziemy tym widzimy więcej koleżanek. Jak tam przyszłyśmy to się okazało, że nasza madame wezwała pełny skład. To rzadko się zdarza. Chyba, że jakiś bogacz sobie zamówi nie wiadomo co i ile albo chce sobie wybrać z całej puli jakąś klacz do zabawy. Więc ustawiamy się a tam jaka niespodzianka! Dwie taaakie maje stoją i nas oglądają! - Onyx zaczęła opowiadać nowy wątek i to tak plastycznie, że zaczęła na nowo przeżywać wczorajsze emocje zupełnie jak niedawno łotrzyce co opowiadały o nocnym włamie do świątyni.

- Maje czyli ślicznotki. Takie pierwsza klasa. U nas to Priora albo Fabi byłyby takie maje. Zwykle tak mówimy na kurtyzany pierwszej klasy. Takie dla elity. Ale też na inne ślicznotki niekoniecznie z zamtuza. Froya to też maja pierwszej klasy. To chyba z bretońskiego. Albo estalijskiego. Albo tileańskiego? No nieważne, chodzi o ślicznotki. To mówisz Onyx jakieś dwie maje do was przyjechały wczoraj? Ale do pracy? Czy jako klientki? - Łasica wyjaśniła pozostałym ten burdelowy slang jaki nie musiał być dla nich zrozumiały. Ale wydawała się zaciekawiona tą opowieścią.

- No to dziwne. Ale jako klientki. - Onyx też wydawała się być tym zdziwiona nawet dzisiaj jak to opowiadała.

- Rzeczywiście dziwne. Bo w zamtuzie to prawie sami faceci jako klienci. Kobiety jak już to albo takie kamratki co przychodzą razem z nimi, albo ladacznice z tawern to je zgarnął po drodze do nas albo coś takiego. Nawet jak się trafi kobieta jako klient to często chce jakiegoś ogiera a nie dziewczynkę. Ale u nas to same dziewczynki. No a jak już nawet chce dziewczynkę to zwykle robi to dyskretnie. Jak już którąś stać to zwykle chce aby ją do niej przysłać gdzie sobie zażyczy. O ile by własnych służek nie miała do zabawy. No więc w każdym radzie to naprawdę rzadkość aby kobieta przyszła tak od frontu aby zamówić sobie jakąś dziewczynkę. A już robić takie zbiegowisko to nie wiem… Dziwne to… - czarnowłosa łotrzyca znów wzięła na siebie obowiązek wyjaśnienia kolegom i koleżankom mniej zanurzonym w burdelowe niuanse dlaczego Onyx miała prawo czuć się tak zaskoczona wczorajszym spotkaniem. Ta zaś, podobnie jak blond głowa Burgund kiwała twierdząco głową.

- No w każdym razie są. Jedna taka miodowłosa a druga taka śnieżynka. Niby w żałobie na czarno ale i tak widać, że to damulki pierwsza klasa. I ta śnieżynka to się prawie nie odzywała. Tylko patrzyła. Ale ta miodowa to chodzi zła jak osa, ogląda nas, patrzy, chyba wącha no i wybrzydza. “Jak to? Tylko tyle? A mężczyźni? No żadnych? A kobiety? Naprawdę nie macie nic więcej? To z czego ja mam tu wybrać?” I tak chodziła i gderała. Już myślałam, że to tylko jakaś heca. Wiecie, dwie damulki się założyły, że pójdą do zamtuza jak kawalerowie ale tylko pokręcą noskami i wyjdą. No ale nasza madame skacze wokół nich i skacze i zachęca, i prosi, i zagaduje, i co chwila którąś z nas zachwala i poleca. A ta dalej zła jak osa. I mówi w końcu “To tyle? To naprawdę nie macie już nikogo więcej?”. No to madame pomyślała i wezwała już naprawdę wszystkich. Nawet charakteryzatorki, kucharki, szatniarki i tą całą resztę. I nie uwierzycie kogo ta miodowa wybrała. - Onyx dalej opowiadała swoją wczorajszą przygodę jaka widocznie ją zaskoczyła. I sądząc z opowieści to chyba jej koleżanki z pracy podobnie. Tak samo jak i większość jej obecnych koleżanek bo słuchały z żywym zainteresowaniem.

- Nie mam pojęcia. Pewnie jakąś z obsługi jak to takie dziwne ma być. - Łasica i Burgund pokręciły głowami ale poddały pytanie nie chcąc zgadywać na próżno.

- Starą Helgę. - Onyx rozłożyła ręce w geście bezradności. A obie łotrzyce aż się odwróciły do niej w zdumieniu chcąc sprawdzić czy nie żartuje.

- Starą Helgę?! Przecież ona była starą rurą jak już my tam pracowałyśmy! Ona ma już dorosłą córkę co też jest ladacznicą! No nie gadaj, że jakieś bogate damuliki sobie wybrały tą starą rurę! - Łasica wybuchnęła pełnokrwistym zaskoczeniem gdy widocznie w ogóle nie obstawiała takiego wyboru wczorajszej klientki.

- Tak, tak, właśnie ją miodzik wybrała. - uniosła dłonie do góry i westchnęła na te dziwactwa klientów. Ale poczuła się wyjaśnić reszcie jak to jest z tą Starą Helgą. A mianowicie ona właściwie już nie pracowała “na plecach”. Miała jeszcze paru stałych klientów co chyba z sentymentu się z nią spotykali bo tak to mało kto miał ochotę na “rozlazłą krowę”. Więc zwykle robiła za tą starszą i funkcyjną, opiekowała się młodszymi dziewczynami, rozmawiała z klientami, była krawcową i charakteryzatorką no ale już niewiele z niej było ladacznicy. Dlatego wszyscy łącznie chyba z samą Helgą zdziwili się wczoraj gdy właśnie ją wybrała młoda, bogata i elegancka klientka.

- A potem wybrała jeszcze Molly. Ona dla odmiany ma bardzo młody wygląd. Madame ją przedstawia klientom, że “to jej pierwszy miesiąc”. I tak już z rok ją przedstawia i wszyscy to łykają bo naprawdę wygląda młodziutko jakby dopiero co miała stracić dziewictwo. Bardzo dziewczęca. No i miodzik ją właśnie wybrała. A potem stanęła naprzeciwko mnie i Laury. I widziałam w jej oczkach jak kalkuluje i wybiera. I tak się do niej zachęcająco uśmiecham, przymilam, pierś wypinam, bioderkami kręcę… A ta złośliwa małpa wybrała Larwę! - Onyx przyspieszyła tą relację ale była wyraźnie zła, że nie na nią padł wybór klientki.

- A ta śnieżynka? Kogo wybrała? - zaciekawiła się Burgund.

- Nikogo. Prawie się nie odzywała. Jak miodzik wybrała te trzy to wszystkie poszły na górę. No a my się rzucamy na naszą madame i pytamy co to za jedne, co tu jest grane. A nasza madame wyjmuje wtedy sakiewkę i nam pokazuje. Ale tam musiało być geldów! Wcale się nie dziwię, że zarządziła pełną mobilizację! - zawodowa ladacznica ponownie aż jęknęła żałośnie gdy oczami wyobraźni znów zobaczyła tą pękatą sakiewkę jaką zostawiły klientki.

- A co potem? Jak skończyły? Mówiły coś? - zaciekawiły się łotrzyce zdając sobie sprawy, że koleżanki nie mogło być za zamkniętymi drzwiami podczas numerku no ale pewnie coś musiało się dziać jak ten się skończył.

- No. Mnie wczoraj kiepsko szło. Nikt mnie nie wybrał. To akurat miałam wolne jak skończyły. I wracają, cała piątka, takie wesolutkie jak najlepsze kamratki, nasza madame do nich podbija a te się żegnają czule, obejmują się, prawie spijają sobie z dzióbków no i wreszcie gadają z naszą madame. I mówią, że są zadowolone, że było jak chciały, dziewczyny się spisały ale na następny raz to wolałyby coś bardziej egzotycznego. Coś wyjątkowego i niepowtarzalnego czego jeszcze nie próbowały. Coś co byłoby wyzwaniem jak jakieś dzieło sztuki co się ogląda, czyta, słucha i podziwia pierwszy raz. I, że wrócą w Konistag. No i, że przyjechały tutaj zawrzeć nowe znajomości i rozwinąć nowe kontakty więc liczą, że dzięki nam poznają takie interesujące i wyjątkowe osoby. - rudowłosa ladacznica westchnęła znów z żalem, że pod względem finansowym to niezbyt miała udany wieczór ale niejako przez to sama była świadkiem końcówki wizyty nietypowych klientek. A pod koniec to chyba starała się powtórzyć wiernie jak tylko dała radę ich słowa.

- A potem poleciałam do Larwy aby opowiedziała jak było. Pokazała mi sakiewkę. Jeszcze każdej z nich trzech zapłaciły oddzielnie oprócz tego co zapłaciły madame! O rany no! Że też mnie nie wybrały! Może w Konistag… - mruknęła nie mogąc przeboleć takiej straty i jawnie zazdrościła ciemnowłosej koleżance, że tej się wczoraj tak pofarciło.

- A co chciały na numerku? - zaciekawiła się Lilly chłonąc tą opowieść całą sobą.

- Ta miodowa to niezły numer. Laura mówiła, że taki żywy ogień. Zabawiała się z nimi trzema na raz i po kolei. Z przodu, z góry, z tyłu, z dołu, w środku. I nic, że coś boli, jest obrzydliwe, nie wypada albo z którejś strony nie można. Larwa mówiła, że gdyby ta miodowa robiła za ladacznicę to by zrobiła niezłą karierę. A śnieżynka nic. Tylko siedziała w fotelu, popijała wino i patrzyła. Trochę sama sobie robiła dobrze ale jak Helga albo Larwa pytały czy czegoś sobie nie życzy to grzecznie dziękowała, że nie. Więc się zabawiały z tą miodową. No i też ma nadzieję, że jak wrócą to ją jeszcze raz wybiorą bo mówiła, że sama przyjemność. No i tyle geldów! No a potem jak wyszły no to właśnie mówiły, że fajnie i miło ale wolałyby większe wyzwania, coś nowego, wyjątkowego. To potem z madame główkowałyśmy przez resztę nocy co by tu im zorganizować na kolejną wizytę. - Onyx zakończyła swoją opowieść z wczorajszego wieczoru. I chyba większość koleżanek była zafascynowana tymi tajemniczymi klientkami jak i zdumiona całą opowieścią. Dało się wyczuć, że chętnie same by się z nimi poznały i w pełni podzielały żal koleżanki, że wczoraj nie było jej to dane chociaż była tak blisko jak i podzielały nadzieję na szansę w kolejnym spotkaniu. I próbowały zgadnąć kim one mogą być bo wydawało się, że raczej żadna z tutejszych szlachcianek bo te chociaż z widzenia raczej je znały. Jak nie z przyjęć w teatrze czy salonie Pirory to cotygodniowych mszy gdzie zjawiała się większość populacji miasta a kogoś ze śmietanki towarzyskiej miasta zwykle było łatwiej rozpoznać niż kogoś z plebsu.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić