Joachim w drodze do domu miał czas przemyśleć pożegnalne słowa swojej Mistrzyni. Były one mądre.... chociaż do większości tych rzeczy zdołał już dojść sam. Co chyba dobrze o nim świadczyło, prawda? Co do Barona to chciał w nim widzieć potencjalnego sprzymierzeńca. Jego pierwotny plan opierał się właśnie na zyskaniu sprzymierzeńców pośród elity tego miasta. Pytanie jednak czy ryzykować że uda im się pokonać strażnika ksiąg? Może by to obróciło się ku jego myśli, tak długo jak to on mógłby przejąć księgi....ale skłaniał się ku temu by opóźniać wyprawę aż uda się włamać do Akademii i przejąć ten artefakt który nazywali "światełkiem". No ale na to miał jeszcze trochę czasu, na dzisiejszą noc było inne zadanie.

Wkrótce pochłonęła go magia, tak jak wcześniej gdy przywołał chowańca. Kilka niepowodzeń przy rzuceniu zaklęcia było frustrujące, ale w końcu oddzielenie duszy od ciała to nie była jakaś banalna sztuczka. Na szczęście w końcu mu się udało i z fascynacją obserwował efekty.

Z perspektywy niewidzialnego obserwatora akcja wydawała się przebiegać zgodnie z planem. Łup był już ładowany na wóz, teraz pozostało tylko opuścić to miejsce. Szkoda, że chyba kończył mu się czas. Czarodziej zdecydował, że spróbuje jeszcze zobaczyć kto to się zbliża i czy nie jest to patrol który będzie zagrożeniem. Jak pozostali się wycofają spod Świątyni to on też planował podążyć w stronę swojego ciała.

Otto westchnął kiedy pierwsza kropla spadła mu na czubek głowy.
- A ja zostawiłem habit, aby nie rozpoznali mnie po nim. - mruknął do Joachima na wozie.

Musiał przyznać, że też czuł niepokój. Co zrobić jeżeli jakiś patrol przyjdzie? Walczą? Uciekają? Udają, że wszystko w porządku i korzystają z darmowej kąpieli z nieba?
Na szczęście nic takiego się nie stało i wkrótce podjechali wozem do świątyni.
Otto dopadł do Anniki i Rune kiedy położono ich na wozie. Rany nie były krytyczne, ale spróbował jakoś sprawić, aby szkody nie były uciążliwe

Kiedy padła komenda, aby zbierać fanty Otto ruszył pędem do środka w stronę skarbca, zabierając z wnętrza co się da i wracając do wozu. Nie zliczył ile kursów zrobił. Pod koniec delikatny pot byłby widoczny na jego czole… gdyby nie było zmoczone deszczem. Spojrzał na nie mały skarb jaki udało im się zebrać.

- Jedźmy teraz do portu zanim ktoś się zjawi. - zawołał do Łasicy i reszty ekipy.


Rzut leczenie Anniki: https://orokos.com/roll/980835
Rzut leczenie Rune: https://orokos.com/roll/980836

Otto starał się nieść tak dużo jak był w stanie. Nie mieli czasu na zwłokę. Zerknął na Sorię, dla której cały rabunek był jedną wielką dziecięcą zabawą. Spojrzał na Łasice, kiedy ta skomentowała siłę córy Soren.

- To czempionka Mrocznych Bóstw. Ich dary spełniają wszelkie zachcianki i potrzeby. Możemy jedynie marzyć, że kiedyś osiągniemy jej status. - ruszył dalej z workiem łupu. Zamarł kiedy Pchełka zwróciła ich uwagę na zbliżający się patrol. Zastanowił się chwilę rozważając potencjalne możliwości.

- Obijcie mi mordę. - zalecił swym towarzyszom - Udam, że zostałem napadnięty. Skieruję ich w innym kierunku niż wóz, lub poproszę, aby odprowadzili mnie do domu.

Jeszcze w podziemiach świątyni boga mórz Łasica wydawała się być pod wrażeniem tych do tej pory ukrytych możliwości wężowej milady. Na oko to całkiem przyjemna do oglądania i kobieca a teraz okazywało się, że ma więcej siły niż mogłoby się wydawać po tym wiotkim ciele. Ale spieszyli się więc on wybiegł z workiem w ślad za Sorią i kolegami a oba wróciła do selekcji tego co wydawało się najbardziej wartościowe do zabrania. Jedna teraz nad nocną akcją obficie moczonej zimnym deszczem zawisło nowe zagrożenie. Koledzy i koleżanki przy wozie chyba spojrzeli się po nim, sobie nawzajem albo w kierunku widocznego światła zwiastującego zapewne nocnych strażników.

- Dobra, chodź tu. - syknął do niego Rune. Gdy Otto podszedł były wojak złapał go za głowę i trzasnął twarzą o burtę wozu. Mnicha na moment przeszył krótki, ostry ból i pociemniało mu w oku. Zaś poczuł jak z rozbitego nosa spływa mu gorąca jucha. Ale poza nim reszta tego pewnie nie widziała po ciemku.

- Leci ci jucha? Jak leci to wystarczy. Kulej i trzymaj się za brzuch czy co. Aby wyglądać jak po pobiciu. - rzucił krótko i cicho podpowiadając jak jego zdaniem powinna się zachowywać ofiara nocnego napadu.
Otto potrząsnął głową, co bynajmniej nie pomogło i delikatnie się zachwiał. Złapał się wozu, aż mroczki znikną z jego wizji.
- Dzięki… dobra robota. Jeżeli nadal będą tu iść… no sami zdecydujecie co najlepsze. - po czym zaczął chwiejnym krokiem ruszać w stronę światełka patrolu. Kulał i trzymał się bardziej za żebra niż za brzuch. Jeszcze nie wołał o pomoc, wolał poczekać aż upewni się, że będą stanowić problem.

- Pchełka idź za nim i miej oko. - szepnęła Burgund i jak koleżanka z ferajny coś odpowiedziała to tak cicho, że nie było słychać a widać po ciemku jej kaptura i ubioru jaki wydawał się czarny też nie dało się poznać czy pokiwała głową. Ale z początku ruszyli we dwoje. Przed monotonny stukot deszczu wbijającego się w gnój i kałuże zalegające na ulicy. Słyszeli też odgłos własnych kroków po tej zimnej, klejącej masie w jakiej grzęzły nogi.

- I jednak strażnicy. To idź. Ja tu zostanę. - szepnęła Pchełka gdy zbliżali się do wylotu z placu przy jego południowo - zachodnim narożniku. Dziewczyna odstąpiła gdzieś w bok i mnich stracił ją z oczu chociaż przez chwilę jeszcze słyszał jej oddalające się kroki. Sam też widział strażników. Dało się poznać po halabardach opartych o ramię a jeden z nich miał na niej zawieszoną latarnię jaka oświetlała teren na kilka kroków dookoła. I kilka dalszych stopniowo ginęło w półmroku. Nie wydawali się być zdenerwowani czy zaalarmowani. Wyglądało na rutynowy patrol jaki sprawdzał nocne ulice. Może trochę dziwne, że im się chciało wyłazić w taką dżdżystą pogodę no ale szli w kierunku świątynnego placu.

Otto delikatnie się zachwiał i opadł na pobliską ścianę, wydając z siebie zduszone jęknięcie. Zatrzymał się, udając, że próbuje złapać oddech, przyglądał się jednak strażnikom, czy zareagują na hałas, który wydaje.

Strażnicy musieli go usłyszeć bo najpierw spojrzeli w gdzieś w jego stronę, potem jeden z nich uniósł latarnię nieco wyżej próbując się przebić wzrokiem przez ten deszcz i ciemność. Wreszcie podeszli ku niemu i przyspieszyli kroku gdy pewnie go dostrzegli. Szybko skrócili odległość i już po chwili byli tuż przy nim.

- Co ci jest? Co ci się stało? - zapytał jeden z nich gdy drugi podeszdł bezpośrednio do Otto przyglądając mu się z bliska.

Oko Otto wydawało się być przepełnione radością na widok strażników.
- Bandziory cholerne… napadli mnie… tak jak nie widziałem. - pośpiesznie machnął ręką w okolicy pustego oczodołu - Obili… okradli, synowie ladacznic… - mnich delikatnie osunął się na ścianie i usiadł przy niej - Uciekli już…chyba w stronę portu… proszę pomóżcie… nie chcę tu zostać sam.

- Biedok. Zobaczcie jak go obili. - rzekł ze współczuciem jeden z nich gdy obstąpili go słuchając tego co powiedział.

- Gdzie to było? Kiedy? - zapytał dowódca patrolu i rozglądając się dookoła ale poza oświetlanym okręgiem światła nikogo nie było widać. Kolega zaś podał manierkę ofierze napaści i starał się go podtrzymać na duchu.

Otto przyjął manierkę i upił kawałek. Zakaszlał kiedy alkohol walnął jego gardło, po czym jęknął ponownie.
- Zmierzchało… obili tak, że przytomność straciłem. Niedawno się ocknąłem w alejce. - mnich wskazał jedną z alejek, które mijał po drodzę do patrolu - Nie widziałem łajdaków, od ślepej strony napadli. - Otto spojrzał smutno - Nie odprowadzili byście mnie chłopaki do domu?

Strażnicy pochylili się nad nim, posłuchali, popatrzyli po sobie. W końcu ich spojrzenia skoncentrowały się na dowódcy patrolu. Ten podrapał się pod kapturem na jaki miał nałożony hełm z niewielkim daszkiem.

- Szkoda, że ich nie widziałeś. No nic. Bywa i tak. Dawaj go, podnieś. Trzeba go zaprowadzić chociaż kawałek. - zdecydował w końcu dowódca machając na kolegów. Ci podnieśli ofiarę napaści i tak na przysłowiowe trzy nogi zaczęli iść błotnistymi, zalewanymi deszczem ulicami oddalając się stopniowo od świątynnego placu.

***

Po jakimś czasie Otto przeszedł progi swojego mieszkania. Dzielne chłopaki odprowadziły go prawie pod sam dom. Miał nadzieję, że reszcie się udało się dokończyć opróżnianie skarbca, dowie się jutro. Przemył twarz, chociaż deszcz usunął większość krwi po pomocy od Rune, po czym ułożył się na spoczynek.
Jutro rano odwiedzi świątynie Morra, trzeba zanieść tą wiadomość do Somnium. Potem oczywiście wycieczka do zwierzoludzi. Wyśle gońcem informacje do hospicjum, że został dziś napadnięty i da sobie czas na zagojenie ran.

Strażnicy ukazali się być łatwiejszymi do manipulacji niż by marzył. Na początku Heinrich obawiał się że przypadkowi strażnicy miejscy okażą się problematyczni. Ciągle tacy mogli się okazać oczywiście, ale przynajmniej pierwsze wrażenie zostało wywołane odpowiednie.
Grupa heretyków jeszcze nie zakończyła akcji, co wymagało od byłego Łowcy Czarownic zatrzymania strażników dłużej, niż by chciał. Nie mógł pozwolić sobie na przekroczenie granicy, jako że bycie umieszczonym w więzieniu mogłoby się skończyć dla niego tragicznie. Byłby w końcu Jednym z pierwszych których by chciano przesłuchać w związku z rabunkiem w świątyni. Wiedział że władze byłyby pod wielką presją, aby odnaleźć winnych i łup, więc najpewniej łapano by się każdego możliwego śladu byleby móc zakończyć śledztwo. Ratusz mógłby także nie szczędzić pieniędzy by komuś opłacić wyrwanie zeznania z podejrzanego. Akcja kultystów wywoła wielkie zamieszanie, a takich rzeczy nie da się po prostu zamieść pod dywan. Heinrich byłby o wiele spokojniejszy, gdyby na ciele nie nosił dowodów konszachtów z Chaosem, które mogły do rabunku doprowadzić w świątyni Manana. A odkrycie mutacji to byłaby najgorsza z możliwych opcji.

Musiał dalej grać i zagadywać strażników. Urozmaicić im ten nudny patrol w lodowatym deszczu.
- Że jaaa bym jej nieee obrócił?! - mężczyzna postawił jeden krok w przód który kosztował go równowagę jaką odzyskał balansując rękoma - Zaraza by s tymi doorogami! Pane! Na wsytkim ozczędzają! - zwrócił się bardziej w kierunku dowódcy patrolu.
Mówił na tyle powoli, aby wydawało się, że jego skołatany mózg próbuję odnaleźć odpowiednie słowa i złączyć je w sensowną treść mimo oparów tego co wypił... lub może i czego się naćpał.

- No byś obrócił. Chyba się w rynsztoku. - burknął ten co widocznie był dowódcą patrolu a jego koledzy zaśmiali się rozbawieni tym przytykiem. Wciąż chyba uważali go za jakiś humorystyczny przerywnik tego nudnego, deszczowego patrolu i byli raczej zaciekawieni i rozbawieni niż podejrzliwi.

- Ty dziadek to już lepiej wracaj pod pierzynę, a nie się samemu po nocy włóczysz i głowę zajętym strażnikom zawracasz. - dorzucił ten drugi ze starszych co niby przyjął surowy ton jakby chciał obsztorcować nocnego włóczykija, ale jakoś bez przekonania i raczej jak przyjacielska porada to zabrzmiało.

- No Inge to nie dasz rady. Ona jest młoda i gorąca. Może harcować całą noc i to nawet z dwoma na raz. To taki dziadek jak ty, jeszcze nawalony to co to dla niej? Przystawka jakaś, a nie zabawa. - ten najmłodszy co trzymał latarnie na swojej halabardzie pokręcił głową jakby nie dowierzał w możliwości nocnego gościa. A w głosie dała mu się wyczuc nutka żalu i tęsknoty gdy mówił o owej gościnnej gospodyni co miała gdzieś tu mieszkać na tej ulicy. Ale też rozbawił kolegów swoją uwagą bo się zaśmiali zgadzając się, że w starciu z nią to ten zmoknięty dziadek nie byłby ich faworytem.

- A to myślita, że jak stary to nie może? Zdziwiliście się ile mogeeem, ile obrciłem! - strzepnął wodę która spływała po kosmetyku włosów - Ja to i CZY na raz! - dumnie wypiął pierś, po chwili za chwilę się na nogach.

- Daj spokój dziadek, nie ośmieszaj się. Gdzie tam ci do Inge stawać. I ani ty ładny, ani bogaty tylko wstydu byś sobie narobił. - ten drugi prychnął i machnął ręką jakby chciał obcemu dać dobrą radę i oszczędzić kłopotów.

- Słyszeliście go jaki amant? Trzy na raz obracał. Ale masz dziadek fantazję. Tylko wiesz jak to obracanie było dwadzieścia lat temu to nieco zbyt dawno aby brać to pod uwagę. - dowódca patrolu prychnął rozbawiony chyba w ogóle nie biorąc na poważnie przechwałek napotkanego włóczykija co wyglądał jak stara, zmokła kura. Do tego chyba niezbyt trzeźwa.

- No ale nie wiadomo. Ona podobno to lubi tak w nocy i z nienacka. A kto to mniejsza z tym. Ja słyszałem, że nawet ladacznice jak mają handre to do niej chodzą. No panie sietzancie no co nam szkodzi podejść? To przeca parę drzwi dalej. Sami się przekonamy jak to z nią jest. - młody za to wydawał się być strasznie ciekawy tej Inge i chyba był gotów skorzystać z okazji aby zweryfikować takie ciekawe plotki co o niej słyszał.

- Właściwe racja Johan. Co nam szkodzi podejść? I może byśmy się u niej ogrzali chociaż chwilę. Leje tak, że mi przeszywalnica na wylot przemokla. Dwa dni będzie wysychać. W taki deszcz to nikt nie łazi. Włamywacze to szlachta, oni się cenią, jaki włamywacz by ruszał swoją wygodną dupe w taką pogodę? - drugi że strażników niespodziewanie poparł prośbę młodego. Chociaż z innych powodów. Szef zaś zastanawiał się chwilę pomagając sobie drapaniem w zarośnięty policzek.

- Co ja wam zrobię chłopaki? Słyszeliście starego. Mamy mieć oczy i uszy otwarte tej nocy, bo nie wiadomo co, ale otwarte. Inaczej w ogóle byśmy nie wyłazili w ten deszcz. No ale prikaz to sami wiecie. - westchnął na uroki nocnej służby i ci pokiwali smutno głową.

- No ale właściwie to mamy nocnego jasia wędrowniczka. Można pójść do obywatelki Inge i zweryfikować jego tożsamość. - powiedział po drugiej chwili zastanowienia. Co wywołało uśmiechy zadowolenia i kolegów. Nieco popchnęli nocnego gościa przed sobą aby mu wskazać kierunek w głąb ulicy i na zachętę po czym ruszyli za nim.

Strażnicy byli wystarczająco rozbawieni, choć niestety cała akcja będzie wymagać od Heinricha trochę kombinowania. Cóż...
- Kcecie ić ze mną w za... za... - wydawał się zapętlić krocząc noga po nodze - No wiecie. Czy lepiej wam stanie nisz mie!

- Patrzcie go jaki junak. Zaraz nam zostanie spalić się ze wstydu i rozdziawiać gęby ze zdziwienia. - prychnął dowódca chyba najmniej z nich wszystkich wierząc w te opowieści napotkanego w środku deszczowej nocy przechodnia.

- No jak może z trzema dziewojami na raz to chyba i z Inge sobie poradzi. - zaśmiał się ten drugi starszy też chyba mocno wątpiąc aby chociaż cień z tych przechwałek zmokniętego, starszego pijusa okazał się prawdą.

- Dobra, to tutaj. Tylko cicho. Bo ona chyba śpi na dole. Ale na górze jej rodzice. - młodszy wskazał na jedne z zamkniętych okiennic na parterze. Nie wyróżniały się czymś szczególnym. Ot podobne jak inne moczone tym nocnym, zimnym deszczem. Trójka strażników rozglądała się chwilę po tym zaułku i mrocznych ścianach. Widocznie wszyscy spali snem sprawiedliwym bo nigdzie nie paliło się światło.

- Ja słyszałem, że ona ma męża. I tak nocami mu rogi dorabia. Dobra młody to był twój pomysł to pukaj. Może wreszcie coś pukniesz tej nocy. - dowódca podzielił się swoją wersją plotek o gospodyni co miała tu mieszkać ale dał znak najmłodszemu z nich aby ją wywołał.

- Męża? Nie męża to chyba nie. Ja słyszałem, że dzieci. Że dzieci ma. Ale, że chłopa to nie. - ten drugi ze starszych zmrużył oczy ale widocznie słyszał o niej jeszcze co innego. Ale zamilkli bo ten z latarnią oddał halabardę koledzę a sam z niekurywaną ekscytacją wymalowaną na twarzy podszedł do okiennicy i chwilę się zbierał. Po czym zapukał. Dwa razy po trzy razy. I czekał. Pozostali mimo wszystko też chyba im się udzieliło to oczekiwanie jakby zaraz jakieś ciekawe przedstawienie miało się zacząć. Ale nic się nie działo. Stali we czterech pośrodku mrocznego zaułka i tak samo jak przed chwilą deszcz ich zalewał.

- Spróbuj jeszcze raz. Pewnie śpi. Środek nocy w końcu. I trochę głośniej. Tylko nie wal na całego aby połowy miasta nie obudzić. W końcu ponoć z kimś tam mieszka a nie, że sama. - poradził mu dowódca. I młody zastukał tak samo jeszcze raz. Trochę głośniej. I znów cisza. Aż usłyszeli jakiś chrobot. Ktoś otwierał okno!

- Idzie! - syknął ucieszony młodziak i z uśmiechem na twarzy niecierpliwie czekał na to co się stanie.

- Byle nie zaczęła od wylania nocnika. - mruknął cierpko ten drugi. Ale już słychać było jak ktoś otworzył okno, potem zamek okiennic i uchylił je. Z wnętrza wyglądała głowa młodej kobiety, niezbyt widoczna w świetle latarni. I niewiele właściwie było widać bo okryła się kocem czy czymś takim. I wzdrygnęła się gdy pewnie poczuła to zimne, deszczowe powietrze.

- Eee… dobry wieczór… - młodemu widocznie skończyła się inwencja bo szybko spojrzał na resztę szukając w nich wsparcia.

- Dobry wieczór. Któż do do mnie puka w środku nocy? - odezwała się kobieta całkiem przyjemnym, młodym głosem. Jakoś nie brzmiało jakby była przestraszona, obrażona czy zdenerwowana. Nawet niezbyt zaspana.

- A dobry wieczór Inge. A bo tu jest ten o. - dowódca wskazał na Heinricha. Więc dziewczyna spojrzała na niego. - I mówi, że da ci radę. - odparł ironicznie ale też nieco z zaciekawieniem. Dziewczę pokiwało głową okrytą kocem czy chustą i spoglądało na niego ciekawie.

- Doprawdy? - zapytała rezolutnie i jakby też jej udzielało się to rozbawienie strażników.

- Oni chcom sie mierzyć. Ja bym dał radę im! Pacz! - to mówiąc fingował, że chce popchnąć młodego w kałużę, ale poplątały mu się nogi i sam plasnął na dłonie w rzeczoną kałużę.

- Ej no uważaj! - jęknął ten najmłodszy. Jakoś nie miał większych kłopotów aby uniknąć tak niezdarnego ataku nawet chyba próbował złapać upadającego dziadka ale na to z kolei okazał się nieco za wolny. Za to był na tyle blisko, że dostał pełnym rozbryzgiem tej rozchlapanej kałuży. Za to Heinrich jeszcze bardziej. Poczuł jak dłonie zanurzają mu się w mokrej, zimnej breji a potem w jeszcze mniej przyjemne uliczne błoto pod spodem.

- Te kolego. Se uważaj. Bo się skończą twoje żarty jak będziesz tak fikał straży miejskiej. - szef patrolu fuknął na niego jakby nieco stracił tego dobrego humoru. Dał znać aby młody pomógł podnieść się do pionu staremu pijusowi co ten uczynił.

- Oj niezdara z ciebie. - powiedziała gospodyni i chyba jako jedyna uznała to przedstawienie za zabawne i humor jej chyba dopisywał bo dało się dostrzec całkiem przyjemny uśmiech na jej licu. - To chcecie się spróbować wszyscy? Czy tylko ten łamaga mnie dzisiaj będzie pocieszał. Bo ta noc taka długa i zimna. A ja jestem taka samotna. Nikt jeszcze mnie nie wybawił dziś w nocy z opresji samotności. - wydawało się jakby te wszystkie plotki o Inge co choćby wcześniej mówili o niej strażnicy okazywały się mieć jakieś podstawy bo bez skrupułów powiodła spojrzeniem po całej grupce i jakoś nie wydawało się jej to peszyć. Wręcz przeciwnie. Nawet wysunęła dłoń spod koca jakby podawała ją do tańca albo pocałunku.

- Dasz radę? Nam wszystkim? - młody nie mógł chyba uwierzyć w to co słyszy. Bo dosłownie oczy otwarły mu się ze zdumienia podobnie jak usta. Zresztą dwaj starsi koledzy chyba też się tego nie spodziewali, bo popatrzyli i z niedowierzaniem i zakłopotaniem na chwilę chociaż tracąc rezon.

Heinrich otrzepał dłonie z wody choć z błota mu się nie udało. Zacharczał jako stary pijus, spojrzał po trzech strażnikach i westchnął.
- Mne w głowie i kościach rypie... tym razem... tym razem waaam odpszszę... Zobcie pani ładnie. - mruknął pocierając własne czoło i brudząc je błotem.

- Co tam mamroczesz? Nie ma co się migać. Taki junak byłeś przed chwilą to zasuwaj. - dowódca zmrużył oczy jakby póbował zrozumieć co ich nocna znajda mruczy niewyraźnie pod nosem. W końcu jednak wskazał na panienkę z okienka co wciąż tam stała tylko po tej suchszej i cieplejszej stronie. Nadal okryta kocem czy jakąś kapotą tak, że poza twarzą niewiele więcej było widać.

- No kawalerowie bo mi tu zimno ciągnie. Nie będę tu tak stać całą noc. Albo zapraszam do siebie albo żegnam. - powiedziała dziewczyna już nieco mniej cieplej jakby dokuczało jej to zimno dochodzące z dżdżystego, nocnego powietrza oraz przedłużające się rozmowy na błotnistej ulicy.

- Modym to trza wsystko pokazać... - niby niezdarnie ruszył w stronę kobiety - No choćta, bo wyztygnie. - spojrzał na strażników poganiając ich ręką.

- No nareszcie. To poczekajcie chwilę, otworzę wam. Tylko cicho. Nie obudźcie mi całego domu. - ucieszyła się dziewczyna i zniknęła im z widoku za zamykanymi okiennicami. Jeszcze było słychać cichy chrobot zamykanych okien a po chwili wszystko ucichło. Znów stali w plamie ciepłego światła latarni na samym środku miejskiego kanionu mroku zalewanego zimnym deszczem. Wsłuchani w stukot spadających kropel.

- A on naprawdę musi? Przecież widać, że się do niczego nie nadaje. Tylko ją wystraszy i pobrudzi. - zapytał najmłodszy z halabardników widocznie uznając nocnego łazika za zbędne ogniwo w tej wizycie u tej miłej pani gospodyni.

- Jego też zaprosiła. Zresztą nie ma co gadać po próżnicy. Zobaczymy co powie. - odparł dowódca patrolu gdy też przez chwilę przyglądał się Heinrichowi jakby chciał ocenić jego siły i możliwości. Przerwało im chrobot w drzwiach i ukazała się sylwetka okryta ciemnym kocem czy podobną płachta.

- To wchodźcie. Tylko cicho. I zdejmijcie buty aby mi błota i śladów nie narobić. Nie chcę mieć przez was kłopotów i roboty. - powiedziała Inge na powitanie pokazując im gestem aby zostawili buty w przedsionku. Przez chwilę zrobiło się tam całkiem tłoczno gdy dali wejść pierwszemu ich gościowi a potem straż weszła za nim. I próbowali zdjąć te buty, odstawić halabardę a lampę wzięli w dłoń co im oświetlała korytarz a potem drogę do sąsiedniego pomieszczenia. Jakie okazało się sypialnią gospodyni. Tu dopiero zrobiło się luźniej.

- Nie wiem czy starczy, ale tu mam kompot. Nie spodziewałam się aż tak licznych gości. - wskazała gestem na stół na jakim stał dzbanek i dwa kubki. Więc musieliby pić z nich na zmianę.

Heinrich zatrzymał strażników na dłużej, ale jednocześnie i siebie też. Na razie analizował zachowanie mężczyzn, sam udając lekko odczuwającego efekty upojenia i odbiło mu się głośno.

Zrobiło się całkiem miło i domowo. Głównie dzięki wysiłkom młodej gospodyni. Chociaż nocna sceneria i przyciszone głosy, ostrożne ruchy dodawały nieco surrealistycznego charakteru tajnej, nocnej schadzki. Jednak w tak sprzyjającej atmosferze szybko przypomniano sobie po co tu przyszli.

- No to Inge. Ten tutaj amant mówił, że da ci radę. Ba! Że pokaże nam wszystkim "jak to się robi" i ponoć potrafi zabawiać się z trzema partnerkami na raz. - Johan wskazał gospodyni na mokrego gościa co nie prezentował się jak wyśniony amant. Ta wciąż odkryta kocem popatrzyła ku niemu z zaciekawieniem. Zsunęła jednak ten materiał z głowy dzięki czemu ukazała się jej młoda, nawet niebrzydka twarz okolona jasnymi blond lokami.

- No zobaczymy. Ale najpierw kawalerze to zapraszam tutaj. - wskazała ku stojącej na taborecie przy łóżku misce i dzbankowi z wodą zachęcając go aby zmył z siebie ten brud i błoto zanim przystąpią do karesów.

Henrich wiedział że będzie ciężko... coraz ciężej...
Powoli i chwiejnie ruszył ku wskazanemu miejscu. Wpierw zanurzył dłonie w wodzie którymi zebrał ją aby wypić breje... a raczej przepłukać nią swoje usta, jakby chcąc zabić zapach alkoholu, po czym wypluł do miski ciecz. Chciał w tym momencie byli widziany jako bardzo nieciekawy model przy możliwości posiadania młodych strażników.

Nie dało się ukryć, że został niejako wywołany do odpowiedzi. Więc uwaga pozostałej czwórki koncentrowała się raczej na nim. Tak strażnicy jak i młoda gospodyni wydawali się ciekawi czy będzie w stanie spełnić swoje buńczuczne zapowiedzi sprzed pacierza gdy na ulicy odgrażał się, że im wszystkim da radę i pokaże jak to się robi. Teraz miał okazję to udowodnić a oni zweryfikować. Inge zaś odrzuciła koc na jedno z krzeseł i została w samym negliżu prezentując swoją całkiem ciekawą sylwetkę.


[MEDIA]https://i.imgur.com/dHIAwWI.jpeg[/MEDIA]


Ruch ten trójka strażników przywitała z uznaniem i ich spojrzenia chętnie przesuwały się po tych młodych, kobiecych kształtach jakie wydawały się im wszystkim miłe i zapraszająco gościnne. Heinrichowi coś zaczęło świtać, że gdzieś, kiedyś któraś z łotrzyc kultystów coś chyba wspominały o dziewczynie jaką mogła być właśnie Inge. Tak sądząc po charakterze i opisie. Ale wcześniej nie było mu to do niczego potrzebne i nie zwrócił na taką plotkę większej uwagę. Teraz mu się przypomniało jak miał trochę czasu aby się nad tym zastanowić. Tak czy siak i tak spotykał ją po raz pierwszy. Ona zaś nieświadoma jego przemyśleń wysunęła nieco jedną zgabną nogę do przodu, złapała się za biodra i obserwowała go trochę zaciekawionym a trochę kpiącym uśmieszkiem. Widocznie miała ochotę się zabawić i czwórka mężczyzn w jej sypialni jakoś jej nie przerażała. Nawet skrępowana się jakoś nie wydawała.

- Się przymierzasz dziadek jak pies do jeża. A taki hucfont byłeś tam na ulicy. Miałeś dać radę Inge i nas zadziwić a teraz co? Strach cię obleciał? - dowódca patrolu za to jawnie szydził z niego jakby się właśnie sprawdzały wątpliwości jakie jeszcze na błotnistej ulicy żywił do znajdy.

- Może mu instrument już nie działa. I nie może stanąć na wysokości zadania. - zaśmiał się cicho ten drugi. Obaj wcale nie wyglądali na wiele młodszych od Heinricha. Może jak młodsi bracia ale w tak dojrzałym wieku to już nie robiło takiej różnicy. Co innego Inge i ten najmłodszy z patrolowców. Ci rzeczywiście byli z młodszego pokolenia.

- A po co on nam tu? Tylko wszystko brudzi i kolejkę zawala. Niech zmiata stąd w podskokach i tak się do niczego nie nadaje. - najmłodszy zaś wydawał się być najbardziej niecierpliwy. I nie ukrywał, że miał ochotę na poznanie tej ponętnej i chętnej gospodyni bliżej więc nie uśmiechały mu się żadne opóźnienia.

- Oj chyba rzeczywiście jesteś zmęczony. Może lepiej wracaj do domu. Tu nie możesz zostać bo rodzice wcześnie wstają i do rana musi być tu cicho, czysto i pusto. - blondynka w nocnym gieźle wydawała się być najprzyjaźniejsza z całej czwórki. Ale też chyba już zaczynała zdradzać zniecierpliwienie i rozczarowanie tym, że potencjalny nowy kochanek coś nie kwapi się do zabawy z nią nawet jak tu tak bardzo stara się być gościnna i przychylna. - Szkoda. Śniło mi się, że będę miała nocnego ogiera z niespodzianką i będziemy się kochać szczerze, gwałtownie i mocno. No ale może to nie o ciebie chodziło. - powiedziała czule i nieco z rozbawieniem przesuwając swoją gładką, kobiecą dłonią po jego policzku, brodzia i ustach. Ale nie chciała już ani dłużej czekać więc dała mu możliwość opuszczenia swojego gościnnego pokładu.

Gość Westchnął I chwiejnym krokiem ruszył do wyjścia.
- Zabaf motszych... - odparł na pożegnanie idąc do wyjścia ostrożnym krokiem pijanego.

Joachim chciał jak najdłużej pozostać w astralnej formie. To było nowe, niezwykłe doświadczenie. Właściwie dużo ciekawsze dla niego niż jakaś tam kradzież. No ale przynajmniej powinien udawać, że jest na straży. Rozdarty pomiędzy chęcią jak najdłuższego wypróbowania zaklęcia, obawą przed tym co go czeka jak nie zdąży powrócić do ciała na czas a poczuciem obowiązku, postanowił że zacznie powoli się oddalać, jednocześnie upewniając się że strażnicy nie zdążą dopaść grupy atakującej świątynię. Widząc, że są oni zagadywani przez Otta, stwierdził że sytuacja jest mniej więcej pod kontrolą i może pójść z powrotem do swojej kamienicy. Zresztą grupa z Sorią i Silnym w składzie była w jego opinii w stanie szybko sobie poradzić z niewielkim patrolem.

Był ciekaw, jak miasto jutro zareaguje na udany skok. Poza tym planował porozmawiać z Baronem Wirsbergiem i przekonać go by przynajmniej odłożył wyprawę na bagna z powodu niesprzyjających znaków. Potem zaś powinien przygotować się do podróży do zwierzoludzi. Więc wyspać się i odpocząć za bardzo nie będzie kiedy... takie już życie ambitnego maga.

Miejsce: Nordland; Neues Emskrank;ul. Kazamat; mieszkanie Otto
Czas: 2519.07.12; Aubentag; noc

Otto wpuścił Pchełkę usadził ją przy stole.
- Herbaty? - zaproponował stawiając imbryczek na małym piecyku - Niestety, nie wiem czemu tam byli. Czy rutynowy patrol, czy Somnium ich ostrzegła. - osobiście uważał, że kapłanka Morra ostrzegła straż miejską, tak samo strażników skarbca - Śledziłaś nas?

- No tak. Musiałam wiedzieć po co cię zabrali no i co dalej. - przyznała młoda włamywaczka wchodząc do mieszkania. Zsunęła kaptur pozwalając aby nadmiar zimnej wody z niego spłynął na podłogę. - Ale nie nastawiaj nic. Muszę wracać do reszty aby im powiedzieć, że nic ci nie jest. - rzuciła widząc, że gospodarz zaczyna szykować gościnę. Wskazała kciukiem za siebie jakby chciała dać znać, że wkrótce musi wracać z powrotem na plac.

- Kupili bajeczkę o napadzie. - zapewnił mnich zdejmująć imbryczek - Mam nadzieję, że więcej problemów już dziś nie będzie. - delikatnie się uśmiechnął - Chce ci się tam wracać w tą pogodę? Reszta chyba da sobie radę.

- No tak. Powiedziałam, że tylko sprawdzę co z tobą i tymi strażnikami. A nie wiadomo czy jeszcze jacyś się nie napatoczą. Następnym razem może jakoś się umówimy. - powiedziała szybko Pchełka cmokając nieco z niezadowolenia bo mimo środka lata to jednak dzisiejsza noc była zimna i deszczowa jakby już była jesień albo wczesna wiosna. Ale chociaż zaproszenie chyba nie wydało jej się niemiłe to jednak poczucie obowiązku i lojalności wobec koleżanek z ferajny wzięło górę i nie chciała ich zawieść.

- No to nie będę zatrzymywał. Poczekaj tylko. - ruszył do swojej szafy i wyciągnął płaszcz - Jest suchy. Okryj się, to chociaż przez chwilę ochroni cię przed tą cholerną pogodą.

- Dzięki. - powiedziała przyjmując suchy płaszcz i ubierając go sprawnie. Po czym cmoknęła mnicha w policzek uśmiechając się do niego zalotnie. - Później wpadnę ci go oddać. - powiedziała obiecująco po czym odwróciła się i wyszła z powrotem na ciemną, klatkę schodową.

***

Miejsce: Nordland; Neues Emskrank; Dzielnica Portowa; Aleja Mew; tawerna “Wesoła mewa”
Czas: 2519.07.12; Aubentag; południe
Warunki: - ; na zewnątrz: dzień, mgła, łag.wiatr; nieprzyjemnie (0)

Otto cieszyło, że Laura rozpoczęłą hodowlę. I najwyraźniej Onyx trochę sprawa zaciekawiła. Trzeba teraz poczekać. Wysłuchał uważnie opowieści o nowych klientkach zamtuzu.
- Jeżeli mogę zasugerować. Ta co obserwuje, może być zainteresowana bardziej chłopcami niż dziewczętami. Macie jakiś w swoim przybytku?

- No właśnie nie. Bo prawie wszyscy nasi klienci to mężczyźni co przychodzą na ładne i łatwe dziewczynki. Kobiety trafiają się rzadko dlatego te dwie z wczoraj tak nas zaskoczyły. Kiedyś nawet mieliśmy jednego czy dwóch kawalerów do wynajęcia no ale popyt na ich usługi był dość niski. Ale jak wczoraj jak już te dwie maje poszły to rozmawiałyśmy z madame czy by któregoś z nich z powrotem nie ściągnąć chociaż na ten jeden wieczór. Tylko to nie takie pewne, że się znajdzie kogoś odpowiedniego na czas. Poza tym tak marudzyły i wybrzydzały, zwłaszcza ta miodowa, że wcale nie jesteśmy pewne czy nawet jakbyśmy miały jakiegoś chłopca to czy też by nie zrzędziły. Może wtedy by marudzyły, że ładnych dziewczyn nie mamy? Sama nie wiem. W ogóle się kogoś takiego nie spodziewałyśmy. Jakby to był jakiś przypadkowy klient można by machnąć ręką. No ale jak walnęły tyle geldów na stół i jeszcze dziewczynkom osobno też no to warto im zaimponować czymś wyjątkowym. Jakby mnie wzięły to bym ich wzięła w obroty na ostro. Nie wiem czy tak by chciały no ale Larwa mówiła, że ta miodowa to całkiem gorąca, umna i obrotna. Na pewno nie pierwszy raz zabawiała się z kobietami i to paroma na raz bo w ogóle się nic nie wstydziła ani nic i wszystko wiedziała co i jak się robi. No i zabiły nam gwoździa na pożegnanie bo trochę brzmiało jakby już nie w jednej alkowie były i byle co ich nie zaskoczy. Nawet jakbyśmy tych ladnych chłopców znalazły to też nie jesteśmy pewne czy to byłaby taka egzotyka i “coś niepowtarzalnego czego szukały. No i jeszcze to o kontaktach to trochę dziwnie brzmiało. Bo jakie kontakty można zawizać jak się przychodzi do zamtuza? No niezłe z nich ladaco ale teraz mamy straszny dylemat jak tu je zaspokoić gdy przyjdą następnym razem. - Onyx rozgadała się całkiem sporo gdy widocznie wciąż była pod wrażeniem wczorajszych klientek i się w pełni zaangażowała aby je godnie przyjąć następnym razem. I nie ukrywała, że jest przy nadziei, że miała na nie ochotę. Oraz to bogate wynagrodzenie jakim wczoraj obdarowały i madame i każdą z trzech dziewczyn jakie im usługiwały.

- Jej. Szkoda, że nas tam nie było. Na pewno byśmy znalazły z nimi wspólny język. No i tyle geldów! Nie wzgardziłabym. Jej… Żeby mnie takie ślicznotki płaciły za jakieś wesołe zabawy w alkowie z nimi! - Łasica też westchnęła trochę z żalem a trochę z zazdrością na myśl, że mogłaby przeżyć podobną przygodę jak jej ciemnowłosa koleżanka z zamtuza. Zresztą tego samego w jakim ona i Burgund wcześniej pracowały.

Otto zastanowił się głęboko.
- No cóż, jeżeli brakuje odpowiedniego "sprzętu", trzeba zadziałać na wyobraźnię. Możecie zaoferować specjalne… scenariusze do odegrania z damulkami. Udawane porwanie z udawanym gwałtem? Wynająć wóz, związać, zasłonić oczy, wywieźć do jakiejś "kryjówki" i zabawić się, żeby możne były na łasce gorszych od siebie. Lub jeżeli ta druga tak lubi patrzeć, można jej zorganizować salę tronową mrocznej władczyni. Z fikuśnym tronem, niewolnicami wachlującymi ją i podającymi wino i owoce, a w tym czasie jej miodowa koleżanka jest wykorzystywana ku jej uciesze i na jej komendę. Możecie poprosić Pirorę, żeby wam dała kilka lekcji z gry aktorskiej, przyda się nie tylko w tej sytuacji, ale też w przypadku gdy trafi się klient z… - tu wymownie pomachał małym paluszkiem u dłoni.

- Oj Otto, chyba nas nie doceniasz… Albo jesteś rozczarowany naszymi talentami i możliwościami… Jeśli sądzisz, że czegoś byśmy nie umiały odegrać. Zwłaszcza podczas zabaw w alkowie… - Łasica zrobiła nos na kwintę jakby chciała pokazać, że ją takie pomówienie obraża. Chociaż zrobiła to w dość żartobliwej wersji więc raczej nie uraziło jej to tak naprawdę.

- I to przy takim utalentowanym zespole? Onyx i Oksana świetne są w roli władczyń a my myślę, że jako niewolnice to chyba nikt się nie skarży na nasze usługi. A jeszcze mamy nasze panny błękitnokrwiste. - Burgund poparła koleżankę wskazując na te koleżanki co już siedziały z nimi przy tawernianym stole a wspominając jeszcze te lepiej urodzone co pewnie obecnie już były w jakimś leśnym plenerze.

- No ciekawe. Zaciekawiły mnie. Nie miałabym nic przeciwko aby wziąć jedną czy obie pod but. Trochę mnie dziwi, że nikt ich nie zna. Tych ze szlachty czy z innego świecznika to zwykle się zna chociaż z widzenia. Więc to chyba naprawdę byłby ktoś spoza miasta. - Oksana uśmiechnęła się lekko ale z chłodnym rozbawieniem. Jakby wizja takich drogich i atrakcyjnych niewolnic była bardzo miła jej dominującej naturze.

- No właśnie nie mamy pojęcia kto to był. Pytałyśmy wszystkich a przecież wszystkie je widziałyśmy jak madame nas wezwała na tą wieczorną mobilizację. I nikt ich nie zna. Też nam wyszło, że to pewnie ktoś spoza miasta. Szkoda. Znaczy, że nie wiemy kto to. Bo ja to bym zaraz do nich uderzyła jak tylko bym wiedziała gdzie. - Onyx pokiwała ze zrozumieniem głową ale chociaż żałowała, że kontakt im się urwał z tak obiecującymi klientkami to jednak sama też miała nadzieję na jego odnowienie.

- A z tym scenariuszem to Otto dobrze mówi. Coś mnie wyglądają tak z opisu na jakieś znudzone, rozwydrzone i rozkapryszone panienki. To taki pikantny scenariusz może być dla nich coś nowego. Bo pewnie skoro wczoraj tak wybrzydzały to w już niejednym zamtuzie były. Albo raczej zamawiały dziewczynki stamtąd bo ci z wyższych sfer to niekoniecznie chcą być widziani w takich miejscach a stać ich aby sobie wynająć “służbę” do rezydencji, na bal, do domku myśliwskiego i tak dalej. No to taka odmiana to może być ciekawa. Jakby trzeba było uległych niewolnic to ja bardzo chętnie. Chociaż… Właściwie to nie miałabym nic przeciwko sponiewieraniu jakieś błękitnokrwistej, wyperfumowanej szlachcianeczki. Dlatego nasza Fabi tak mi się strasznie podoba, jest niezawodna! - Łasica wróciła do tego co wcześniej proponował jednooki mnich i raczej poparła taki pomysł. Przy okazji samą się wsadzając w jego wykonanie. Chociaż zdradzała moralne rozterki w jakiej roli by się widziała chętniej.

- Nie brykaj tak za bardzo. Nie wiemy kim są i gdzie są. A jak przyjdą to tam do madame i z nią będą gadać. A sama wiesz jak się z nią rozstałyśmy. Onyx może i będzie miała szansę no ale nam to może być trudniej dobrać się tym majom do ich majtek. - Burgund przypomniała koleżance, że to nie taka prosta sprawa jak tak mało wiedzieli o owych eleganckich i bogatych ślicznotkach jakie wczoraj odwiedziły ich dawne miejsce pracy. Łasica skrzywiła się nieco ale sądząc po spojrzeniu nie poddawała się tak łatwo.

Joachim kichnął. Widać było że nie jest dzisiaj w optymalnej formie.
- Jeśli chodzi o te dwie dziewczyny, to mi na jakieś zmanierowane szlachcianki wygląda. Ale jak nie wiecie kim są to mozna chyba ustalić chociażby gdzie zatrzymały się w mieście - westchnął.
- A w ogóle to gratuluje udanego skoku na świątynię. Ja was obserwowałem tak jak zapowiedziałem w astralnej postaci. Kiedy pojawili się strażnicy moc zaklęcia się kończyła i musiałem wracać, ale widziałem że ich zagadywaliście i skończyliście ładować wóz. Co było potem? I jak wspominałem wczesniej Łasicy, może udałoby się w to wrobić jakąś inną szajkę, coś im podrzucić? - Przypomniał swój wcześniejszy pomysł.

Obie łotrzyce popatrzyły na siebie przez chwilę jakby trawiąc słowa kolegi. Po czym jak zwykle pierwsza odezwała się liderka wężowego siostrzeństwa wzruszając przy tym ramionami.

- Potem to było jak mówiłam. Zapakowaliśmy fanty na wóz i pojechaliśmy do portu. - odparła łotrzyca przypominając co już mówiła wcześniej od początku spotkania gdy na gorąco ponownie przeżywali wydarzenia z ostatniej zimnej, deszczowej a jakże krytycznej nocy.

- A jakąś inną szajkę w to wrobić to nie tak łatwo. Ale zapewne połapią się, że zabrakło im magle dwóch grzesznic podczas codziennych prac porządkowych więc pewnie zacznął ich szukać. A gadałyśmy wcześniej, że przyjechałyśmy z Saltburga więc może to ich skieruje właśnie tam. A może nie. Zobaczymy. - poinformowała kolegę co był mniej zaangażowany w sprawę rozpoznania włamania do świątyni niż one więc mogło mu umknąć nieco faktów poza samym, wczorajszym finałem.

- Może faktycznie ten trop do Salzburga coś pomoże… zastanawiał się Joachim.
- Niepokoi mnie, że ta Morrytka coś zwęszyła, jest dla mnie konkurencją.
- A kiedy planujecie wyruszać na spotkanie ze zwierzoludźmi? - spytał się dziewczyn.

- No jak zjemy to jedziemy. Więc jedzcie bo się aktywna noc szykuje i potrzeba będzie mieć dużo siły na takie aktywności. - roześmiała się wesoło Łasica a jej koleżanki jej zawtórowały. W końcu większość przewidzianych do tego nocnego wypadu za miasto osób już była więc jak napełnić żołądki to można było ruszać w drogę.

- Nie bój się konkurencji Joachimie. Somnium musi spać i jej wizje nie zawsze są jasne. Ty posiadasz swoją świadomą magię, a twój patron jest twórcą przyszłości. - Otto poklepał magistra po ramieniu - Po prostu się jej poszczęściło. - spojrzał na koleżanki - Macie jakiś pomysł ilu kawalerów tam będzie?

- W ogóle. - odparła beztrosko liderka żeńskiej części grupy uśmiechając się przy tym wesoło. - Ostatnio było ich pół tuzina. W tym Genda. Taka dziewczynka jak nasza Lilly. Ale ilu przyjdzie dzisiaj to nie mam pojęcia. - przyznała podobnie lekki i podekscytowanym tonem.

- Tylko najpierw trzeba wydostać się z miasta. Mam nadzieję, że nie zrobią jakiejś durnej blokady albo zakazu opuszczania miasta. - dodała wskazując drewnianą łyżką gdzieś przed siebie. Zapewne na resztę miasta i ulic poza ich ulubioną tawerną.

- To chyba musimy ruszać się szybko, zanim zdążą zatwierdzić blokady na bramach? - zasugerował Joachim.

- Jak założyli blokady to pewnie od rana. Albo jak tylko ktoś tam się połapał co się stało w świątyni. Ale może nie tak ścisłe jak w zimie po kazamatach. - cmoknęła Łasica niezbyt zadowolonym tonem ale chyba licząc się z możliwą kontrakcją ze strony władz podobnej do takiej z zimowego półrocza.