Tłuścioch ewidentnie nie nadawał się na karczmarza. Ale może lepszego po prostu nie mieli... Nie tylko był chamem, ale i obrzydliwym lizusem. Roaldowi aż się jeść odechciało. Przez chwilę. Bo drugą rzeczą po złocie, którą uwielbiał krasnolud był porządny posiłek. Mięsiwo było nawet niczego sobie, za to napitek... No może nie były to szczyny, tak jak twierdził jego pobratymca, siedzący przy stole z ewentualną pracodawczynią, ale chrzczone to piwsko było na pewno i to tak od serca. Ogólnie cały przybytek spaślaka w oczach Roalda nie prezentował się jakoś szczególnie. Taka, zwyczajna, wsiowa karczma z lichymi pokojami dla biedoty. To w sumie akurat dobrze, bo chociaż będzie tanio. Zresztą i tak zawsze brał najtańsze. Nie z biedy, ale ze skąpstwa.

Gdy tak sobie sączył rozwodnione piwo i przegryzał mięsiwem, rozważając czy paniusia będzie miała jakieś zadanie godne jego topora, znaczy się na tyle dobrze płatne żeby tego topora dobywać, Twoax zobaczył błysk złotej monety, którą ta zręcznie podrzuciła. Niechybnie był to znak od samego Abbathora by sprawą jednak się zainteresować. Chciwy krasnolud długo się nie namyślał. Szybko przysiadł się do jej stolika.
- Witam damę i Ciebie bracie - skłonił się kobiecie, a do Goga wyciągnął potężne łapsko - jestem Roald Twoax, wojownik. Podobno Pani szanowna ma jakąś pracę dla takich jak ja?
Gdy wypowiedział słowa powitania, oczy krasnoluda zaświeciły się jeszcze mocniej. Dopiero teraz dojrzał bowiem stojącą obok kobiety tabliczkę z napisem "coś tam coś tam - wysokie wynagrodzenie" - mam fart - pomyślał.