- Ha! - mruknął z zadowolenia krasnolud, gdy usłyszał, że paniusia bez dyskusji zgodziła się na jego propozycję podniesienia wynagrodzenia. Po chwili jednak zaczął się zastanawiać, że to może wcale nie jest taki dobry prognostyk przed misją, jak mu się w pierwszej chwili wydawało. Skoro kobieta tak łatwo szastała obiecywaną nagrodą to możliwe, że wcale nie miała zamiaru jej wypłacić, albo co gorsza zakłada, że z tej misji nie wrócimy...
Z rozmyślań na temat niebezpieczeństw misji i obiecanego wynagrodzenia wyrwał Roalda Gog. Ślinił się do tej nadmiernie wyrośniętej wzwyż i zdecydowanie za chudej, ludzkiej kobiety, jakby była tego warta. Gdyby była krasnoludem to co innego! Roald zapewne też stanąłby w konkury. Ale kobieta - człowiek? Nie... To było zbyt perwersyjne. Żeby czasem nie zwymiotować, dopiero co zjedzonym mięsem i napitkiem, krasnolud przypomniał sobie swój ideał kobiecego piękna. Zmrużył oczy i po chwili w wyobraźni przywołał najpiękniejszy widok jaki kiedykolwiek ujrzał (z wyłączeniem stosu złotych monet, rzecz jasna).

Tak... Swego czasu wzdychał do niej chyba każdy znajomy Roalda...

Chwilę zamyślenia krasnoluda wykorzystał jego pobratymca, szybko zgarniając klucze, które położyła na stole ich pracodawczyni. W pierwszej chwili miał zaprotestować, ale... w sumie to tylko mógł je zgubić. Nie ważne przecież kto ma klucz tylko kto jest przy otwieraniu zamka. A tego Roald nie zamierzał przegapić.

- Zgadzam się z kolegą, ruszajmy - odezwał się do towarzyszy, dopijając resztkę piwa, która została na dnie jego kufla.