Ofiara się dopełniła, ale kryła się za nią tylko perfidna zdrada i trącące goryczą odrzucenie. Uczucia tak dobrze znane Ichice od najmłodszych lat. Lecz teraz nie poruszyły one jej okaleczonym sercem. Już nie miała serca. I nie potrzebowała nikogo. Wreszcie przełamała swą ostatnią psychiczną barierę i zyskała nową moc. Siłę, by walczyć o swoje. Zdobyć to, czego tylko zapragnie. Mogła odbierać życie. Mogła pokonać swoich wrogów. Nikomu już nie wolno było na nią podnieść ręki, obrazić jej ani uderzyć. Nawet jakaś suczej bogini lodu. Jej wewnętrzny demon uwolnił się z kajdan i zawył z lubością.

Kiedy u krańca schodów ujrzała mężczyznę z ciałem właściciela na ramieniu, wiedziała, że nie ma jak się wytłumaczyć. O ile w ogóle zechciałby jej wysłuchać. Zaskoczona niespodziewaną wizytą zadrżała instynktownie i natychmiast rzuciła się do ucieczki, korzystając ze sprzyjającej okazji, niewielkich rozmiarów i naturalnej zwinności. Mając w zamiarze ciąć w biegu improwizowanym orężem dłoń, która poważyłaby się ją powstrzymać. W sercu tamtego widziała mrok, miał niewątpliwie więcej ludzi na sumieniu niż ona sama i niewiele więcej skrupułów. Nie miało to jednak znaczenia. Wszystkim pisana była śmierć.