Iva nagle zamilkła instynktownie szukając w ramionach przyrodniego brata ratunku przed tym czego nie umiała nazwać i przed czym nie potrafiła się schować. Zdawało się jej, że zagrożenie jest blisko, tuż nad nimi, że wyciąga swoje niewidoczne ręce do ich małych, skulonych w sobie nawzajem sylwetek... próbuje wepchnąć je w każdą wolną przestrzeń otaczajacą ich ciała jednocześnie odcinając ich od siebie, innych ludzi i otwartych przestrzeni w tym ludzkim terrarium, w którym utknęli.
Przez kilka sekund wieczności Iva była częścią Joela - całkowicie niema, nieruchoma i że wstrzymanym oddechem wpatrywała się szeroko otwartymi oczami w miejsce, w które wbił wzrok jej brat.
W kolejnej chwili ogłuszył ich trzask wyrywanego z ram szkła i drewna. Wszędzie wokół dwójki półmartwych już ludzi posypały się zlodowaciale drzazgi okiennic i zaostrzone drobinki szyb. Surrealistyczną wizję ich prywatnej apokalipsy dopełnił głos, domagający się krwi i ofiar. Tego już Iv miała dość, więc nie odrywając dłoni od rany Joeala, druga spróbowała podnieść go i poprowadzić lub zaciągnąć na górę gdzie zniknął lekarz.

Joel odpływał w stan błogiej nieświadomości, przestał rejestrować bodźce z zewnątrz. Zasypiał a śmierć niczym troskliwa, czuła matka otulała go swoją ciemnością. Powstał w nicości, zatoczył krąg i wracał z powrotem w otchłań. Wtedy jednak przez ciszę przebił się głos Ivy, jej wyznanie.
Nauczyciel otworzył oczy i spojrzał zszokowany na swoją przyszywaną siostrę.
Ivy umierała.
Powoli, boleśnie i nieodwracalnie.
Jak mógł wcześniej tego nie zauważyć? Nie dostrzec tego co kryło się w jej spojrzeniu. Tej samej rezygnacji, która i jemu towarzyszyła odkąd postanowił odebrać sobie życie. Choroba wyniszczała ich oboje, jemu zżerała duszę a jej ciało. Przez ostatnie lata żył w poczuciu wstydu i winy. Mieszkał u wielu rodzin zastępczych, ale to Willisowie dali mu namiastkę prawdziwej rodziny. Ivy traktowała go niemal jak brata. Ale gdy zachorowała uciekł jak szczur z tonącego okrętu, zerwał z nią kontakt, nie chciał towarzyszyć jej w cierpieniu. Czuł, że Ivy ma do niego żal, lecz żadne z nich nigdy nie poruszyło tego tematu. Ich relacje były powierzchowne, a to co prawdziwe schowali głęboko w sobie.
- Przepraszam – wyszeptał nie mając pewności, że wypowiedział te słowa na głos – Nie zostawię cię. Nie tym razem.
Ale Ivy go nie słuchała. Coś innego pochłonęło całą jej uwagę. Dostrzegł jej grymas a potem sam to poczuł. A właściwie zobaczył. Wyglądała jak zjawa utkana z najgorszych koszmarów. Odrażająca. Emanująca Złem. Czysta Potworność.
Joel pomyślałby, że to sen. Ostatni obraz jaki towarzyszy człowiekowi w chwili śmierci. Ale wtedy Monstrum dało pokaz swojej mocy. Pękające z trzaskiem okiennice i wdzierający się do środka ziąb nie były halucynacjami. To wszystko działo się naprawdę. Prawdziwy był też głos demona. Wdzierał się do głowy niczym lodowe szpikulce. Nauczyciel słyszał wyraźnie każde słowo.
Poczuł nacisk i przeniósł wzrok na swoją przeszywają siostrę, która wciąż trzymała go za rękę i próbowała podnieść. Larsen odnalazł w sobie resztki sił i z pomocą Ivy podźwignął się z ziemi. Zimny pot oblewał mu czoło i powieki. Zamiast iść za nią w stronę schodów, chwycił ją mocno za przegub ręki, zatrzymał w miejscu.
- Zaczekaj Ivy…słyszałaś ten głos? To może być nasza…twoja szansa…. – powiedział słabym głosem wpatrując się intensywnie w kobietę. Potem popatrzył w stronę drzwi na korytarz, dając jej do zrozumienia, ze to tam znajduje się ich ratunek.

Mroźny paraliż ustąpił tak nagle, jak przyszedł. Łomoczące serce, szarpane oddechy i drżenia całego ciała nie odeszły jednak prędko, zdawały się wręcz na dobre rozgościć w organizmie Nate'a, targanym przez ostatnie kwadranse (a może już godziny, nawet nie byłe tego pewien) jak chorągiewka wciśnięta w sam środek tornada. Granice pomiędzy jawą, a koszmarem zaczynały się zacierać, pewność czy jego rozsądek pozostawał w całości kruszała miarowo. Nawet teraz nie był pewien, czy rzeczywiście słyszy zaśpiew, lub czy może tylko zaczyna być obejmowany przez szaleństwo.

Ithaqua. Ithaqua. Ithaqua.

"Dlaczego oni skandują nazwę wyspy Odyseusza?," przemknęło mu przez myśl.

Nie chciał wiedzieć. Po prostu nie. Nie chciał wiedzieć kto śpiewał i czy właściwie rzeczywiście śpiewali, czy może tylko tracił rozum, gdzie byli goście, gdzie był Tim, czy ktokolwiek z nich jeszcze żył. Nate chciał tylko żeby to wszystko, ten surrealistyczny żywy koszmar, się skończyło. Chciał się obudzić w znajomo bezpiecznym cieple, z błogosławioną ciszą przerywaną tylko chrapaniem Austina przy uchu, jak najdalej od pensjonatu i zacofanego zaścianka wokół. Nie mógł. Jedyne co mógł zrobić, to zabunkrować się w zimnej piwnicy i przeczekać cokolwiek odpierdalało się na parterze "Czystego Śniegu".

Klamka była jednocześnie na wyciągnięcie ręki i oddalona o mile, wizja wyginała się i rozciągała w dziwnych pląsach. Nate zacisnął palce na mroźnym metalu i przyciągnął do siebie drzwi. Powoli, z wstrzymywanym oddechem, najciszej jak potrafił.

Kliknięcie przekręconego zamka nie przyniosło choćby krztyny ulgi, ani nie wywołało złudnego poczucia bezpieczeństwa, zaśpiewy i nawoływania zastąpiło coś innego, pozornie milszego, a nieskończenie gorszego od nawet mroźnego paraliżu. Głos, jakim przemawiało, był znajomy w swojej obcości, zapamiętale zapomniany i zepchnięty za całun spleciony w całości ze sprzeczności - urazy i poczucia winy, tęsknoty i chęci zapomnienia, obojętności i potrzeby wiedzenia - i pobudzał głęboko zatopione widma przeszłości do drżenia. Drżał i on sam, wsparty czołem o zamknięte drzwi.

"Nie ma cię tutaj, nie było od lat, nie istniejesz, tak jak ja nie istnieję dla ciebie," Nate nie był pewien czy mamrotał te słowa pod nosem, czy tylko je myślał.

Nie chciał szukać źródła tego szeptu. Gdyby nie zbliżające się kroki za drzwiami wcale by się nie ruszył ze swojej pochylonej pozycji, przeklinając to wszystko i starannie obliczając prawdopodobieństwo tego, że przechodził "tylko" jakiś epizod, objawiający się naprawdę żywymi halucynacjami. W tych okolicznościach, w obliczu nienaturalnego i śmiertelnego zagrożenia, nawet obłęd zaczynał jawić się jako ta lepsza opcja. Nathaniel z trudem oderwał czoło od drzwi i z drżącymi oddechami w piersi wycofał się ostrożnie w dół stopni, na wpół spodziewając się upiornej twarzy cal od swojej własnej przy pierwszym zerknięcie przez ramię. Nic takiego nie miało miejsca, ale to nie miało znaczenia. Coś jeszcze przed chwilą szeptało mu do ucha fałszywie matczyną melodią. Coś było z nimi w piwnicy. Coś wzywało go do siebie.

Nate uległ temu zewowi. Dał się poprowadzić głosowi, zaciskając palce na rewolwerze aż mu knykcie bielały.

Joel usłyszał ostrzegawczy krzyk Andy’ego, a chwilę potem dotrzegł Ichikę, która nagle zbiegła ze schodów i ruszyła w stronę okiennic. Nauczyciel nawet nie drgnął, wszystko działo się zbyt szybko i było zbyt zaskakujące by zdążył przetrawić to w myślach. Stał obok Ivy, kurczowo trzymając ją pod rękę. Czuł się coraz bardziej zagubiony i niepewny. Zmęczony. Chyba jedynie obecność przyszywanej siostry pozwalała mu wciąż zachować zdrowe zmysły, nie poddać się, nie zasnąć.
Widząc, że młoda Amerykanka japońskiego pochodzenia próbuje otworzyć okiennicę rzucił do niej cicho. Zbyt cicho by mogła to usłyszeć.
- Zamarzniesz. Zimno cię zabije.
Potem spojrzał na swój brzuch, na bluzę gęsto przesiąkniętą krwią. Wiedział, że w takim stanie nie da rady długo uciekać oprawcom a jako ranna zwierzyna będzie opóźniał pozostałych. Podjął decyzję. Zdecydował się wyjść głównymi drzwiami i zdać na łaskę i niełaskę krwawej bogini. Lub własnych urojeń, chociaż jej głos słyszała też przecież Iva. To nie mogła być zbiorowa halucynacja. To wszystko działo się naprawdę.
- Wychodzę Iv – zwrócił się do przyszywanej siostry wskazując na wejściowe drzwi – Możesz zostać z Andym albo spróbować…
Joelowi zabrakło słów by wyrazić to co chodziło mu po głowie odkąd Ivy wyznała prawdę o swojej chorobie a potem objawił im się demon w kobiecej postaci.
- Lekarze ci nie pomogą, ale jeśli istnieje inny sposób…
Larsen był nauczycielem literatury i „Fausta mógł cytować z pamięci. Wiedział jak się kończą pakty z diabłem. A mimo to gotowy był zaryzykować.