Fulgrim był wysokim i milczącym mężczyzną. Wojownikiem, czy też najemnikiem. Być może księciem, bo na jego palcu spoczywał sygnet z jakimś herbem. Gdy tylko ktoś przyglądał się herbowi, Fulgrim chował dłoń w długim rękawie.

Zjeżdżał pierwszy, a gdy usłyszał głos swego Patrona, nerwowo spojrzał w górę, czy towarzysze go nie słyszą.

Nawet gdy był pewny, że są daleko, to i tak nie odważył się odpowiedzieć.

Prawa dłoń spoczęła na drewnianej tarczy, a z ust Fulgrima wydobyło się krótkie:
- Lumes

Tarcza zajaśniała ukazując ciemną postać.

Fulgrim nosił długi, poszarpany płaszcz z kapturem. Kolor trudno było określić. Była to jakaś mieszanka burego i brudnego szarego. Pod płaszczem była ciężka zbroja.

Na plecach nosił półtoraręczny miecz, a na lewym ramieniu tarczę. Drewnianą i okrągłą. Wyszczerbioną w kilku miejscach.

Zdjął kaptur odsłaniając twarz. Był mężczyzną pod czterdziestkę. Wydawał się być człowiekiem, albo półczłowiekiem. Oczy otaczał ciemny tatuaż, broda nosiła pierwsze znamiona siwizny, a ciemne włosy spinał z tyłu w niechlujny kucyk.

- Ktoś umie w pułapki? Bo mogą tu być.

Nie był elokwentny, ale jego głos był zaskakująco miły dla ucha. W kontraście do wyglądu.
- Jak kto z was umie, to przy mnie. Ja poświecę tarczą. Jak kto chce strzelać, to za mną.

I ruszył nie patrząc na tarcze. Jakby bał się spotkać tam znajomy herb.