Sonetia powoli opuszczała się w czeluście Podgóry. Była. to mała dziewczynka o długich włosach ubrana w niebieskie spodnie i różowy sweterek na, który narzuciła kolczugową koszulę. Wcześniej jednej z ludzi na górze uznał, że mimo młodego wyglądu pewnie jest znacznie starsza. Dziewczyna od razu odpaliła, że ależ skąd ma tyle lat na ile wygląda, a wyglądała na 7 - 8.

Jednak szybko dodała, że chodziła już na podobne wyprawy z wujostwem, a jej umiejętności podczas takich wypraw są bardzo przydatne.
- Ciekawe ile obstawiło, że jako pierwsza zginę w tym lochu - powiedziała białowłosa dziewczyna.

Linia trzeszczała, ale verdanka dzielnie opuszczała się dalej.
- Mogli by rzucić trochę złota na szczęście. Ja również nie jestem specem od pułapek, ale jeśli żadnego innego tu nie ma. To mogę się podjąć tej roli. Nie gwarantuje sukcesu, ale porażki również.

Wzrok Sonetii przykuły przedmioty i tarczę porzucone przez wcześniejszych awanturników. Liczyła, że może znajdzie coś dla siebie.