| Leilana i Leon przez chwilę rozmawiali cicho, po czym zaczęli zbierać kamienie. Minutę później mieli już odłożone kilka garści, dziewczyna zaś wsunęła kord do pochwy przy leżącym na ziemi zerwanym pasie, który zawinęła sobie wokół bioder, wiążąc urwane końce. Po jeszcze jednej cichej wymianie zdań, podeszli do krasnoluda.
- Panie Coppertong, pójdziemy z panem. Tak będzie lepiej a może uda nam się panu pomóc. Leon… uczy się u czarodzieja w naszym mieście. Mówią, że ma talent i zna podstawy magii ognia.
- N-nie zawsze mi wychodzi – chłopak był wyraźnie zdenerwowany – i szybko się męczę. Ale zrobię co mogę.
Dziewczyna podjęła wątek.
- Chyba nie damy rady rzucać płonącymi kamieniami, nie mamy dobrych rękawic, poparzymy się. Ale ja mogę rzucać samymi kamieniami a Leon może spróbować użyć magii.
- T-tylko najlepiej będzie jeśli będę bliżej. Ł-łatwiej trafić – chłopakowi wyraźnie nie przypadła do gustu myśl o pobycie blisko trolla.
Zebrawszy kamienie do kieszeni płaszcza Leliany, mała grupka wyruszyła z powrotem w górę korytarza, po dotarciu do rozwidlenia, cicho ruszyła wzdłuż korytarza prowadzącego do leża bestii. Światło pochodni trzymanej przez dziewczynę migotało rzucając na ściany palny cieni. Po chwili dobiegły ich przerażające odgłosy; piski, warkot i odgłosy rozdzierania. Gdy dotarli do zakrętu korytarza, ich oczom ukazała się komora o gładkiej podłodze i tylko nielicznymi nawisami skalnymi. Pod jedną ze ścian leżał stos worków, starych i nowych kości obgryzionych i skruszonych. Pośrodku pomieszczenia, jakieś dziesięć metrów od korytarza, plecami do wejścia, śnieżny troll kończył zjadać trzymaną w jednej z łap fokę, natomiast druga piszczała, bezskutecznie próbując uciec przed swoim oprawcą. Nagle bestia obróciła głowę, z niskim warkotem wpatrując się prosto w krasnoluda i dwójkę młodziaków. Błyskawicznie powstała obracając się naprzeciw przybyszom.
__________________
-To, że 99% ludzi jest innego zdania niż Ty, wcale nie znaczy, że to oni mają rację.
|