Coppertong pokiwał ze zrozumieniem głową. Życząc młodym szczęścia i obiecując odwiedzić ich po powrocie z wyprawy, krasnolud ruszył przed siebie, a raczej nad siebie, na powierzchnię. Wszystko wskazywało na to, że odnalazł poszukiwany zamek. W sumie poszło łatwiej, niż podejrzewał. Może nie licząc śnieżnego trolla. Ale wyszedł z tego i tak z korzyścią.

Skoro już dostał się do zamczyska, trzeba było teraz zadbać, aby mógł z niego wrócić cały i zdrowy. Należało zadbać o to, by odnaleźć drogę powrotną. Rozejrzał się po okolicy za co większymi odłamkami posągów by ułożyć je w rozpoznawalny znak, który wskaże mu powrót.
Przyjrzał się też, czy nie jest w stanie szybko i łatwo nieco poszerzyć przejścia. Gdyby wracał z większą ilością przedmiotów, a musiał szybko uciekać (może mieć mało czasu na powrót, a może go kto ścigać), przygotowana droga ucieczki może stanowić różnicę między życiem i śmiercią.

Ale jeszcze, zanim się za to weźmie, zanim zadepcze okolicę swoimi śladami, przyjrzy się, czy nie ma tu śladów bytności kogo innego. Kogoś, kto może nie być przyjaźnie nastawiony. Zresztą, kto wie, może i same posągi to tylko jakieś mimiki, a może obłożenie klątwą strażnicy, którzy czekają by ożyć i zaatakować intruzów. Żałował, że nie ma z nim jednak dzieciaków - dwóch dodatkowych par oczu, które pilnowałyby jego pleców.

Później ruszy do bramy. Szkoda mu było czasu na stajnie czy budynki gospodarcze. W drodze będzie też zostawiał sobie znaki - strzałki - na kamiennych bądź drewnianych elementach, które z jednej strony ułatwią mu drogę powrotną, a z drugiej zapobiegną krążeniu w koło bądź badaniu tych samych pomieszczeń raz po raz.

A gdy już znajdzie się wewnątrz zamku, będzie starał się odnaleźć podziemne komnaty, szukając tam zbrojowni bądź skarbca.