Ułożenie wskazówek z kawałków gruzu udało się bez większych problemów. Niestety, nie miał jednak narzędzi aby móc poszerzyć przejście w ścianie, potrzebny byłby co najmniej kilof i dużo czasu.

Rozglądając się po przysypanym śniegiem dziedzińcu, King odnalazł ślady, być może sprzed kilku godzin. Gobliny. Dwa lub trzy, wraz z jednym wielkim wilkiem. Wyglądało na to, że skierowały się do głównej baszty, śladów powrotnych nie było.

Po zawinięciu sobie dłoni dodatkową warstwą materiału, krasnolud zaczął odkopywać śnieg spod poprzewracanych posągów. Szczęście mu sprzyjało. Znalazł coś. Przez chwilę czuł jak jego serce ściska niemal nadnaturalny strach, ale przełamał to uczucie, zdziwiony skąd się wzięło. Gdy uczucie znikło, powrócił do kopania i wydostał spod śniegu piękną, starożytną buławę o głowicy w kształcie głowy byka. Gdy tylko spojrzał na samą głowicę, jego oczom ukazały się wyryte drobne znaki, podobne do tych jakich używali magowie. Może ta buława jest zaczarowana?

Po chwili namysłu skierował się do bramy. Po dotarciu okazało się że drzwi są otwarte, mechanizm zamka rozpadł się ze starości. Podłogę zaścielają szkielety w postrzępionych i pordzewiałych pancerzach. Przełykając ślinę, King obejrzał zwłoki. Nie było żadnych ran. Wyglądało na to, że ci ludzie zamknęli się tutaj, po czym wszyscy zmarli.

Przeszukawszy pomieszczenie, krasnolud zebrał trochę monet, z sakiewek zmarłych. Z całego uzbrojenia do użytku nadawała się tylko jedna kusza z jednym, jedynym bełtem.

Pozostało tylko udać się do głównej baszty.
Okazało się, że obramowanie drzwi do baszty i same drzwi jakiś czas temu zostały zniszczone, przejście stało otworem.
Po chwili King usłyszał jednak stłumione okrzyki goblinów i wrzask jednego z nich. Nie był to krzyk triumfu, ale zgrozy i zbliżającej się śmierci.
Z otworu dotarły odgłosy sadzącego susy wilka, który zbliżał się do wyjścia i stojącego blisko krasnoluda. Pełne przerażenia krzyki goblina najwyraźniej poganiały zwierzę.