Klął. Siarczyście i obficie na ile tylko pozwalał szczekliwy język pasterzy. A z każdym złym słowem powoli uchodził z niego gniew. Zarówno na wilki jak i na siebie, a także i Roderika.

Na bestie, bo taki ich psi los, goblińskich kundli. Mało które zwierzę dawało posłuch obmierzłym grasantom, a to które dawało nie zasługiwało na szacunek ani pasterza, ani myśliwego. Wychodzący na redyk Dunlandczycy nie raz i nie dwa wypuszczali się, by porwać młode szczeniaki, a waderę przy ich użyciu w sidła załapać i zakłuć.

Siebie zaś, że nie usłyszał instruzów. Strach go wielki ogarnął, a słabość w nim wielką poczuł, jakby krew miał całą tchórzem podszytą. On. Wielki myśliwy z klanu Caru-Luth. Jak dziad jaki wędrowny przez burki poszarpany. Nowa koszula, co ją w Isengardzie dostał... Zaraza.

W końcu zaś Zwinnorękiego, bo to leśnik miał jako baczyć na okolicę. Znaków zagrożeń wypatrywać. Leśnik co wilków nie zoczył. Figurki mu lepiej dłubać, niźli po świecie chodzić...

Złość jednak opuszczała Dunalndczyka z każdym krokiem i do obozu dotarł już nawet zupełnie rozpogodzony. Nadal żal koszuli i kaftana było, ale w końcu dopuścił do serca zadowolenie, że jałówki wilkom nie oddał, a i przecież sam je pognał precz. Toteż zrzuciwszy z barków zdobycz na ziemię, wzruszył ramionami zaniepokojonym jego wyglądem Eiliandis i Thovisowi.
- Wilki się jakieś napatoczyły. - A otarłszy pot i zaschniętą krew z czoła, dodał ze zdziwieniem tknięty złym przeczuciem, bo zły los rzadko raz się tylko objawia - A Roderik? Nie wrócił jeszcze?