Dekares

Stefan słysząc naganę czarodziejki wobec Duivela zdecydował się stanąć w obronie elfa:
- Z całym szacunkiem Pani ale sam miałem ochotę położyć porucznika trupem, przed rzuceniem się na niego powstrzymywało mnie tylko przeświadczenie że ktoś mu namieszał w głowie i właśnie do tego dąży żebyśmy się powybijali między sobą. Oczywiście słowo obłąkany może nie jest najlepsze ale proszę nie mieć za złe Duivelowi jego słów. Zdajemy sobie sprawę że porucznik nie odpowiada bezpośrednio za szaleństwo do którego doprowadził i to nie jego wina, ale nie da się ukryć że prawie zostałaś przy jego użyciu zamordowana Pani - Stefan opuścił oczy w dół przypominając sobie jak postrzelona czarodziejka uciekała przed śmiercią na swoim koniu i ponownie poczuł wstyd związany z tym że nie udało mu się temu zapobiec.
- Duivel dzielnie ujmował się za Tobą Pani… znacznie odważniej niż ja.


***

Wybudzając się z magicznego delirium Stefan poczuł mdłości i o mały włos nie zwrócił na leśne runo ostatniego posiłku. Powoli dochodził do siebie głównie dzięki krzykom Alezzi. Nie rozumiał do końca co się dzieje ani co ma do końca robić. Było to podobne uczucie zagubienia jakie czuł podczas pierwszych dni musztry do walki w szyku jakie przeżył w kompanii kapitana Steinera. Krzyki, obelgi i wszelkie możliwe prześladowanie jakim uraczał wtedy świeżych rekrutów kapral Hyrpke potrafiło mu się śnić do dzisiaj nocami… i miał zamiar sprawić, żę jego zaczarowani towarzysze będą śnili do końca swoich dni o jego krzykach, obelgach i ciosach!
Zaczął się wydzierać na resztę najgłośniej jak potrafił, a potrafił naprawdę wyć!

- Achtung Schweine! Atakują nas! Do Broni! - złapał stojącego obok tłumacza za rękę w której ten trzymał broń w pełni gotowy przyłożyć mu jeśli się natychmiast nie ocknie. A po tym wszystkim w oddziale jeśli będzie musiał.
-Co To Jest Kozojebce Zasrane! Śpicie Sobie Na Służbie!? Do Broni! Budzić Resztę!!!