Miejsce: pd-zach Ostland; pogranicze z Hochlandem; rz. Wolf; Górski Bród; okolice brodu
Czas: 2521.04.31; Wellentag; przedpołudnie
Warunki: - ; na zewnątrz: dzień, zachmurzenie, sła.wiatr; chłodno (0)
Główna grupa
- Dobra, chodźmy chłopaki. Nie ma co milady zostawiać samej. - efekt przemowy Stefana wyszedł raczej skromnie. Nie był on przecież wyznaczonym przez zwierzchniczkę dowódcą, ani oficerem, ani nawet sierżantem. Był jednym z wielu wojakow jacy zaciągnęli się na tą nową wojnę pod sztandary górskiego margrafa. Pod względem rozpoznawalności czy renomy dopiero wojskowa brać raz miała okazję go poznać gdy młoda szefowa pochwaliła jego i Tobiasa na apelu przed rozpoczęciem drogi powrotnej do Lenkster. Co mogło mu dodać kroplę autorytetu ale w tym mrocznym, zamglonym lesie, gdzie mierzyli się z nadprzyrodzonymi mocami jakich śmiertelnicy obawiali się masowo wcale nie ułatwiało mu to zaprowadzenie porządku w rozbitym oddziale.
https://i.imgur.com/JNKvvqI.jpg
Blondwłosy elf spróbował jednak wesprzeć go słowem i gestem nawet jeśli obaj mogli mówić bezpośrednio tylko do tych czterech imperialnych jacy mówili w reilspiel. Ci popatrzyli po sobie jakby naradzali się spojrzeniami po czym Hugo przemówił w imieniu ich wszystkich. Nie tryskali entuzjazmem ale widocznie uznali, że tak trzeba i imperialna karność wzięła u nich górę.
Ale oni stanowili dość małą część całej grupy. Większość stanowili tileańscy kusznicy a z nimi można się było porozumieć tylko przez kilka osób. Do tej pory porucznik Ferro znał reikspiel na przyzwoitym poziomie na tyle, że komunikacja w obie strony była możliwa. Do tego miał autorytet u swoich ludzi więc słuchali się jego poleceń i trudno było im przypomnieć sobie aby podczas krótkiej znajomości od walk na Mglistych Bagnach były jakieś przypadki niesubordynacji w jego oddziale. Przynajmniej wtedy gdy Stefan czy Duivel akurat byli w ich pobliżu i dało się coś zrozumieć z mowy ciała czy mimiki. Ale teraz porucznik leżał na przegniłej ściółce powalony ostatnimi wydarzeniami. Była jeszcze magister de Lucci. Mimo wielu lat spędzonych w Imperium na naukach była rodowitą Tileanką więc bariera językowa z pobratymcami dla niej nie istniała. Nie miała swojego oddziału a do tej misji została niejako przydzielona jako doradca do spraw nadnaturalnych dla porucznika Ferro. Jak się okazało jednak w krytycznej chwili potrafiła zapanować nad oddziałem złożonym w przeważającej większości z jej krajan. Teraz jednak dostrzegła we mgle jakieś nieznane reszcie zagrożenie i pomknęła mu naprzeciw znikając reszcie z pola widzenia. Więc w roli tłumacza został tylko Edgaro który był prawą ręką porucznika Ferro i reikspiel to chyba znał lepiej od niego. Tyle, że nie był ani dowódcą ani mówcą. I nawet jak tłumaczył słowa Stefana na swój rodzimy język to dało się wyłapać, że brak mu charyzmy w głosie i twarzy. W zestawieniu z tą nietypową i niebezpieczną sytuacją efekt jaki tłumaczona przemowa Ostlandczyka wywarła na Tileańczykach był mierny. Popatrzyli po sobie, pomruczeli coś naradzając się ale ostatecznie zdecydowali się zostać na miejscu aby popilnować porucznika i ogłuszonego kolegi.
Ostatecznie więc z dwójką zwiadowców ruszyła czwórka szermierzy Theiss dowodzonych przez kaprala Hugo. Zagłębiając się w mglisty las usłyszeli za swoimi plecami kolejny krzyk przestraszonego człowieka. I inne jakie pewnie chciały o coś zapytać, wyjaśnić czy przekonać siebie nawzajem. Trudno było się zorientować jak się nie znało języka a drzewa i mgła już zaczęły wytłumiać i zniekształcać te krzyki. Po jakimś czasie skończyły się. Ale wybuchły na nowo tylko wtedy mniejsza grupka oddaliła się już na tyle, że w ogóle trudno było coś wyłapać poza tym, że coś tam się dzieje.
Tobias
Tobias szybko pożałował, że nie pozbył się łuku i zostawił sobie tylko jedną wolną dłoń do wspinaczki. Nawet chwilowe łapanie za tą broń i próba zawieszenia go na którejś z sękatych, omszałych gałęzi powodowała, że musiał się na chwilę zatrzymać, rozejrzeć za taką gałęzią po czym złapać za łuk i podrzucić go wyżej. A bestia nie próżnowała i nie miała takich skrupułów. Wydawała się istnieć po to aby ścigać i rozszarpywać swoje ofiary. Chociaż piekielny stwór wydawał się kształtem mniej więcej przypominać ogara czy wilka to jednak nie miał takich ograniczeń jak te żywe stworzenia spod patronatu dobrych bogów. Stwór bez wahania odbił się od ziemi, poszybował w górę i Tobias usłyszał trzaśnięcie krwawych szczęt tuż pod swoją stopą jaka akurat była niżej. Tyle, że potwór nie odpadł od drzewa tak jak to by pewnie było gdyby miał do czynienia z psem lub wilkiem. Wtedy ukrycie się na drzewie jak najbardziej miało sens. Tym razem te nawyki wyniesione z leśnej kniei zawiodły myśliwego. Bo poczwara wszczepiła się swoimi piekielnymi pazurami w korę i drewno. Słyszał jak drewno trzeszczy i pęka gdy nadnaturalne pazury przebijają je bez trudu i wbijają się w nie na tyle mocno, żeby utrzymać nienaturalne cielsko. Z planu aby ostrzelać z góry bestię, z w miarę bezpiecznej odległości nic nie wyszło bo ta żwawo podjęła pościg po tym drzewie. Ale chociaż był to główny przeciwnik Tobiasa to nie jedyny.
https://i.imgur.com/lsiLgQi.jpg
- No i po co to odwlekasz? I tak ci się nie uda. - skrzydlata tancereczka trzepotała swoimi skrzydłami w zwiewnym, powietrznym tańcu. Trzymała się o przysłowiowy krok czy dwa od Ostlandczyka. Gdyby ten miał wolne ręcę mógłby próbować ją czymś rzucić ale jak się wspinał i to na czas to była poza jego zasięgiem.
- On się nigdy nie męczy i zawsze odnajduje swoją ofiarę. A potem zawsze ją rozszarpuje. Nie miej mu za złe. To nic osobistego. Taką ma naturę. - tancereczka wydawała się mieć niezły ubaw z tego widowiska. Ale nie była tak całkiem bezstronna. Od czasu do czasu zrywała jakieś liście czy gałązki z drzewa i ciskała je w twarz ludzkiego wspinacza utrudniając mu to zadanie jeszcze bardziej.
- Ale sam jesteś sobie winny. Mogłeś być teraz z nami. Ze mną i moją panią. Ona jest taka piękna! Wiesz jaka jest kochana jak kogoś polubi? Co potrafi zrobić w miłości i dla miłości? Ale ty ją odrzuciłeś potworze! Jak mogłeś! A masz za swoje! - wydawało się, że skrzydlata istotka szybko potrafi przejść od zachwytu nad pięknem swojej pani do nienawiści dla kogoś kto odrzucił jej zaloty. Na koniec podleciała prawie pod samą twarz i Tobiasa i chuchnęła. Owionął go słodki nektar jakiś pięknych perfum, że aż kichnął i zakręciło mu się w głowie od obietnicy kobiecych rozkoszy jaki niósł ze sobą. Nawet to, że rozpaczliwie zdawał sobie sprawę, że traci przewagę zasięgu i ta bestia całkiem szybko go dogania nie było w stanie go wyrwać z chwilowego stuporu. Gdy się przemógł, wciąż mrugał oczami, na w pół ślepo sięgnął po kolejną gałąź dłonią, podciągnął się ale coś poszło nie tak. Usłyszał trzask, instynktownie poczuł jak się ześlizguje, jeszcze ostatnie kurczowe chwytanie się mokrej kory i poczuł jak leci. Widział jak przegniła ściółka zbliża się zdecydowanie zbyt szybko a zaraz potem było gruchnięcie o ziemię jakie wybiło mu powietrze z płuc. Jęknął bezgłośnie krzywiąc się bolesnie na moment sparalizowany. Widział sękate, omszałe drzewo po jakim się wspinał i właśnie z niego zleciał. Ale to ruch przypomniał mu o co toczy się gra. Ruch czerwonego kształru jaki odwrócił się ku ziemi i zawarczał rozeźlony, że zwierzyna jaką miał już prawie w swoich krwawych szczękach co prawda niechcący ale jednak wymknęła mu się w ostatniej chwili.
- Ale z was nieudacznicy. Wszystko musze robić sama! - pisnęła zdegustowana tancereczka jaka pojawiła się wysoko nad poziomem ziemi ale wydawała się być rozczarowana, że to krwawe widowisko nie miało jeszcze swojego punktu kulminacyjnego. Po czym gdzieś śmignęła między drzewami niczym szybki, zwinny ptaszek znikając Tobiasowi z pola widzenia. Ten jednak złapał już oddech. Ale i bestia też już ochłonęła z zaskoczenia. Jednym susem wylądowała na ziemi i znów znalazła się na tym samym poziomie co śmiertelnik. Tylko ten znów nie miał przy sobie łuku i leżał plecami na ziemi ze świeżymi dolegliwościami od upadku. Ale w tym momencie usłyszał głos w reikspiel.
- Tam jest! - jak się odwrócił to dojrzał grupkę piechurów jacy biegli w jego stronę. Tyle, że bestia warknęła i ruszyła do szarży na niego a miała znacznie bliżej do niego niż oni no i była znacznie szybsza.
---
Mecha 23
Wspinaczka na drzewo (KRZ + Wspinaczka)
Tobias 40-5=35; rzut:
https://orokos.com/roll/994603 97; 35-97=-62 > du.por = spada
Flesh Hound 50; rzut:
https://orokos.com/roll/994604 65; 50-65=-15 > ma.por
---
Stefan, Duivel i szermierze
Początkowo szli przez ten zamglony las. Bo odgłosy jakie słyszeli były na tyle słabe, że szybsze tempo mogło je zagłuszyć. Nawet trzeba było przystawać co jakiś czas i nasłuchiwać aby zdecydować w którą stronę iść bo wydawało się, że odgłosy, oprócz tych co chyba powinny dochodzić od grupy Tileańczyków to dochodziły z więcej niż jednej strony. Ale jednak chyba się zbliżali bo jakieś warczenie czy trzaskanie gałęzi robiło się coraz głośniejsze. To mogli przyspieszyć. Ta mgła jednak pozwalała coś dojrzeć na dwa tuziny kroków dookoła i stopniowo gęstniała na tuzin kolejnych. A przynajmniej tak im się wydawało. Utrudniało to dostrzeżenie w niej czegoś póki się nie było w miarę blisko.
- Tam jest! - krzyknął któryś z mieczników pokazując kierunek swoim mieczem. Ale chyba wszyscy dojrzeli, że z jednego drzewa coś odpadło z góry i z dziwnie ludzkim krzykiem gruchnęło na ziemię. Rzucili się do przodu bo wydawało się, że to jakiś człowiek. Ale, że leżał na ziemi wsród ściółki i niezbyt się ruszał to niewiele było widać. A tym bardziej kto to może być.
- O matko! Co to jest!? - krzyknął miecznik przestraszonym głosem. Bowiem coś znów spadło z drzewa. Czy raczej zeskoczyło. Coś czworonożnego, o czerwonej skórze i płonących piekłem goręjących ślepiach. To coś zawarczało gardłowo obnażając kły stworzone do rozszarpywania krwawego mięsa. Zdecydowanie nie wyglądało to na naturalne stworzenie. Cała scena na moment zamarła jakby śmiertelnicy obawiali się drgnąć aby zwrócić na siebie uwagę bestii. I to ona ruszyła się pierwsza. Skoczyła naprzód ale czy chciała dopaść tego leżącego czy ruszyć na nich tego nie było wiadomo. Stefan i Duivel po momencie zwątpienia i zaskoczenia wzięli się w garść. Hugo i towarzysze jednak mieli mocno niepewne miny i woleliby chyba teraz być znacznie gdzie indziej. Oprócz jednego.
- Jaka ona piękna! - żołnierz westchnął rozmarzonym wzrokiem i zakochanym spojrzeniem jakby spotkał swoją ukochaną.
---
Mecha 23
Test strachu (SW)
Stefan 30; rzut:
https://orokos.com/roll/994607 14; 30-14=+16 > ma.suk = chwila wahania ale bierze się w garść
Duivel 40; rzut:
https://orokos.com/roll/994608 20; 40-20=+20 > ma.suk = chwila wahania ale bierze się w garść
Miecznicy 35; rzut:
https://orokos.com/roll/994609 81; 35-81=-46 > śr.por = obawa i stres, mod -5