Poranek był ciężki. Breton jak zwykle wypił zbyt dużo. Kubeł zimnej wody o poranku otrzeźwił go wystarczająco aby był w stanie zjeść pełne śniadanie i zabrać się z nowymi towarzyszami podróży.
- Gotowy, a jak! - odpowiedział z werwą na pytanie Kerpiego i puścił do niego oko.

Dotarłszy do lasu zaczął czuć się nieswojo. Był mieszczuchem, i nawet eskortowanie karawan nie przemogło jego niechęci do terenów. Brakło mu towarzystwa dużej liczby ludzi. W tłumie czuł się swobodniej i pewniej.

Widok pobojowiska w pierwszej chwili wystraszył młodzieńca, ale nie dał po sobie tego okazać. Od razu chwycił leżącą na wozie halabardę i ścisnął mocno. To go uspokoiło. Ciszę przerywały odgłosy towarzyszy. Pewnymi ruchami wydobył uzbrojenie – tarczę zarzucił na plecy, a topory przypasał do pasa.
- Sprawdźmy więc co tam się stało. - rzucił w stronę towarzyszy i ruszył ramię w ramię z Kerpim osłaniając go od strony lasu swoim ciałem. Przepatrywał „swoją” część lasu w na wypadek zagrożeń.