Bractwo pod pieczarą dokładnie oglądało teren szczególną uwagę zwracając na kamienną płytę blokującą wejście do wnętrza skały.

Pewnym było, że gobliny dotarły tam przed przed słońcem przebijającym się snopami jasnych promieni przez korony drzew skraju lasu.

Leśny Człowiek nasłuchiwał w skupieniu. Dunlandczyk sprawdzał kamienne wrota do groty. Rohirrim szukał wokoło czegokolwiek dającego im przewagę. A Gondoryjka przyglądała się roślinności.

Zwinnoręki nie dosłyszał żadnych dźwięków z wnętrza jaskinii. Cadoca stwierdził, że to długi pień drzewa zapierał kamień. Thovis nie zalazł żadnego innego wejścia do skały. Eiliandis odezwała się cicho.

- Niektóre rośliny są nienaturalne tutaj. Wypaczone złem, które odciska w ich naturze piętno deformacji.
Spoglądała w głąb kniei gdzie światło bezpowrotnie tonęło w mroku a na jej twarzy malował się wstręt do tego miejsca.

Thovis ostrożnie zerwał z ziemi czarną, sześciolistną koniczynę pokrytą szorstkimi igiełkami i zastanawiał się przez chwilę, czy widział kiedykolwiek brzydszą roślinkę.
Obok wejścia znalazł na skale wiele obszorowań i rys a na ziemi wystarczająco wiele zmiażdżonych konarów i zarytej ziemi, aby podejrzewać, że kryjówka była rutynowo używana przez gobliny. Kamień od dawna służył za drzwi, kiedy było to potrzebne chroniącym się przed słońcem kreaturom.

Rogacz wiedział, że mogą podważyć drewnianą zaporę i wtedy płyta wpadnie do środka otwierając im drogę. Ze względu na ciężar kamienia, wiązać się to jednak musiało z hałasem z tego upadku wynikającym. Mogli również spróbować w inny sposób poradzić sobie z tymi drzwiami. Obwiązanie liną skały i wyciągnięcie do zewnątrz, jeśli z zaparciem płyty z ich strony podobnym rozwiązaniem jak goblińskim, mogło się wiązać tylko z ewentualnym upadkiem drewna wewnątrz pieczary, które już nie wspierałoby niczego. Jeśli zależało im na zachowaniu ciszy, to druga metoda otwarcia zdawała się zdecydowanie lepiej wpisywać w taki cel.