Staszek
- Przepraszam was na moment, dziewczyny - rzucił do koleżanek Filip, po czym odciągnął Pawła na bok. - Stary, co jest? Przecież wiesz, że to ja jeździłem przed tobą. Gdyby trzeba było uzupełnić karetkę, to bym ją uzupełnił, nie? Tak się obraziłeś, że dzisiaj jeździsz beze mnie, czy z zazdrości chcesz mi popsuć humor przed randką? Przecież wiesz, że jeśli coś do mnie masz, to możesz to powiedzieć wprost.
Mężczyzna czekał dłuższą chwilę na odpowiedź Pawła. Widać było, że jest wkurzony tym, że jego profesjonalizm został podważony.
- Wiesz co? - powiedział wreszcie z wyrzutem w oczach. - Jebać to, chodź, pokażę ci, że wszystko jest w porządku.
Szybkim, energicznym krokiem Filip udał się z powrotem do karetki i zaczął grzebać w zapasach. Z rosnącą konsternacją na twarzy porównał stan faktyczny z zapiskami.
- Ha...! Jakby na to nie patrzeć, należą ci się przeprosiny. Rzecz w tym, że zupełnie nie pamiętam, żeby zeszło nam aż tyle krwi. Przecież to niemożliwe, zauważyłbym, gdyby się skończyła. Hm... Ale mi teraz namieszałeś. - Filip spojrzał na zegarek. - Słuchaj, chciałbym zostać z tobą, rozwiązać tę zagadkę i oczyścić się z zarzutów, ale naprawdę muszę lecieć. Pogadaj z szefem, powinien mieć logi wyjazdów. Może w którymś miejscu ktoś nam coś zawinął?