Adelard wysłuchał reprymendy od szefa. Normalnie by jeszcze coś odpowiedział, ale to nie była normalna sytuacja. Po pierwsze nie był jakoś długo jednym z pracowników, a po drugie ewidentnie zjebał. Nie chciał też wykręcać się przed nimi jakimś ptactwem czy wiatrem, ale sam był przekonany, że coś ruszyło jego strzałę. Teraz najważniejsze było aby dostać się do innego regiony, gdzie inni wieśniacy się buntują. Gdy zapadła cisza, udał się na dach wozu. Spojrzał w kierunku swojego konia i wózka na którym siedział wynajęty przez szefa woźnica. Margo dziś sam powoził głównym zaprzęgiem, więc Steffena odesłał do innego. Bretończyk sam nie powoził, więc innym rozwiązaniem było wiązanie konia do poprzedzającego go wozu aby podążał tą samą drogą bez wykwalifikowanego woźnicy. Łucznik zrobił przegląd łuku i strzał, chciał porozmyślać jeszcze o swej porażce, ale zasnął...
Obudziły go jakieś krzyki, więc zerwał od razu się na nogi. Rozejrzał się po okolicy, czy przypadkiem nie są okrążeni. Dziwacznie świecące wilki zbliżały się nieubłagalnie w ich kierunku. Trzeba było działać i to szybko. I celnie. Wyciągnął strzałę, napiął cięciwę i wystrzelił.