Mostek Eleutherii, lot powrotny do Kenertunu
Napęd Phantoma pracował jednostajnym rytmem, aczkolwiek liczne czerwone diody nieaktywnych sensorów budziły w Jöela głęboki niepokój. Częściowa autodestrukcja Yagody mogła nieść ze sobą długoterminowe konsekwencje, a ich neutralizacja nie miała być ani prostym ani tym bardziej tanim procesem.
- Sprawdzę ciśnienie chłodziwa na bloku reaktora, połowa czujników daje dziwne wartości - powiedział sierżant odpinając przeciągniętą przez pierś uprząż antyurazową i podnosząc się z fotela. Valeri skinęła w odpowiedzi lekko głową, całą swoją jaźnią wkomponowana w szwankujący system operacyjny Phantoma, reagująca poprzez sprzęg neuralny za każdym razem, kiedy jakiś podsystem sygnalizował krytyczną awarię. Leclerc zastanawiał się chwilami jak dalece poharatany umysł dziewczyny rejestrował obecność jej towarzyszy jako znajomych osobowości, a nie jedynie organicznych sygnatur cieplnych.
Stabilność psychiczna Bushe budziła największe obawy sierżanta zaraz po stanie elektroniki
Eleutherii, zwłaszcza w nawiązaniu do przykrytego białym płótnem kształtu przypiętego do zabiegowego stołu w ambulatorium. Samara była przyjacielem ich obojga równie długo, co major de Vries i utrata dwójki zżytych ze sobą bliskich towarzyszy musiała wywrzeć depresyjny wpływ na każdą ludzką psychikę.
Biometryczny sensor włazu powinien był zeskanować wszczepiony w nadgarstek Jöela mikrochip i otworzyć przejście automatycznie, ale również ten podsystem uległ awarii po zapaści Yagody, toteż chcąc pójść do sali odpraw sierżant musiał wpierw wbić w panel drzwi swój osobisty kod dostępu.
Pokonywane krok po kroku pomieszczenia statku wibrowały nieregularnie, ustawicznie przestrzegając przed ryzykiem utraty mocy reaktora. Phantoma dzieliło od stolicy Orusa blisko dwa tysiące kilometrów i Leclerc czuł głęboki niepokój na samą myśl o awarii kolejnego podzespołu statku. Tabirah, Zeke, Samara, teraz wreszcie
Eleutheria - gdyby sierżant był wierzącym człowiekiem, zapewne zaniósłby modlitwę do jednego z niezliczonych bóstw zasiedlających znany i nieznany wszechświat.
Nie potrafił się wyzbyć wrażenia, że zawisnęło nad nim jakieś ogromne fatum - nad nim i resztą kurczącej się coraz bardziej załogi.