Poczuł lekkie ukłucie w żołądku, kiedy jadący z przodu strażnik nagle zatrzymał wszystkich. Elring od razu zaczął rozglądać się dookoła. To nie był strach, raczej pełne skupienie. Starał się jako pierwszy dostrzec, co mogło zaalarmować młodego chłopaka. Niby wiedział, że raczej marne były szanse na bezproblemowe dotarcie do celu, ale jednak po cichu trochę na to liczył. Problemy miały pojawić się dopiero na miejscu, a nie już teraz. Na razie nie ruszał swojej broni, nie miało to sensu, przynajmniej póki nie dowiedzą się o co chodzi.

- Widzisz, za spokojnie było i teraz mamy – powiedział do Starka, dalej próbując wypatrzeć cokolwiek. – Wygląda poważnie, ale może to nic takiego.

Po chwili strażnicy, którzy im pomagali zniknęli w lesie, zostawiając za sobą swoje konie. Elring strasznie chciał wiedzieć, co też mogło być w tych krzakach, ale z drugiej strony jego zadaniem była ochrona starego, więc opuszczanie go w tym momencie mogło nie być zbyt dobrym pomysłem.

Ciekawość jednak zwyciężyła, a Elring uznał, że udanie się na zwiad było również elementem ochrony. Zeskoczył na ziemię, przy okazji czując lekki ból w plecach. Niby był jeszcze młody, ale czuł, że powoli się sypie. Wtedy spojrzał na Gustava. No tak, jeżeli ty się sypiesz, to co on ma powiedzieć…

- Nie ruszaj się stąd na razie, póki nie będzie wiadomo, co się dzieje – zwrócił się do niego najspokojniej jak tylko się dało, po czym ruszył za strażnikami, starając się, żeby go nie zauważyli, a przy okazji może uda mu się wypatrzeć coś ciekawego.