W drodze, wieczór 7 dnia Erntezeit 2512 KI
Pierwsze godziny dalszej podróży upłynęły pod znakiem wytężonej czujności, bo chociaż sierżant Ackermann brzmiał w swoich opiniach bardzo pewny siebie, każdy trzask w zaroślach albo nagle poruszenie spłoszonego zwierzęcia kojarzyło się podróżnym w pierwszej kolejności z ludożerczymi drapieżcami. Zielony las na przemian rzedniał i gęstniał na nowo, aby w pewnej chwili otworzyć się po prawej stronie na odkrytą przestrzeń stalowoszarej wody ciągnącą się pozornie w nieskończoność ku północy.
Morze Szponów sprawiało wrażenie spokojnego, ale obaj mężczyźni byli rodowitymi Nordlanderami i znali doskonale kapryśną naturę żywiołu drzemiącego pod tą szarą powierzchnią. Sztormy zwykły uderzać w wybrzeże prowincji przez trzy z czterech sezonów roku, od jesieni po wiosnę, jednakże nawet w lecie wysokie poszarpane klify i kamieniste plaże Nordlandu nie były wolne od gniewu Manaana. Świadomy tego Gustav nie bez powodu zatrzymał zaprzęg na nocny spoczynek opodal przydrożnej kapliczki Boga Morza. Wzniesiona z topornie ociosanego kamienia i próchniejącego już mocno drewna, swoim opłakanym stanem dowodziła odludnego charakteru tych ziem, ale i niosła krzepiące przypomnienie o sile wiary mieszkańców cesarskiego wybrzeża.
Rozpalone w niewielkim wiatrołomie ognisko strzelało żywo płomieniami, lizało nimi spód zawieszonego na żelaznej rozpórce mosiężnego kociołka. Siedzący na ściągniętym z wozu niewielkim krzesełku Stark pogwizdywał pod nosem obierając kozikiem ziemniaki, cebulę i pory i wrzucając kawałki warzyw do napełnionego wodą kociołka. Kawałki odwiniętej z płótna słoniny najpierw z lubością powąchał, sycąc nozdrza rozkosznym zapachem, utopił je w kociołku razem z pokruszonymi liśćmi ziół.
- Idzie statek, na zachód - odezwał się Elring, który w międzyczasie nazbierał pełne ramiona chrustu - Hen, na widnokręgu. Ścigają się z Manaanem.
Gustav podążył za spojrzeniem młodzieńca, lecz gdzie Fristad widział rzekome żagle, stare oczy poborcy widziały jedynie bezkres szarej wody i wyrastającą ponad nią czerń ogromnego burzowego frontu.
Strażnik dróg miał rację - wiatry pchały od północy srogi sztorm gotowy roztrzaskać się ze straszliwym impetem o wybrzeże Nordlandu.
- Pewnikiem do Marienburga - skwitował słowa Elringa poborca - I może nawet nie nasz, jeno jaki bretoński kupiec wracający z Kislevu. Wszyscy próbują zyskać na czasie przecinając Zatokę Eigera w drodze na Przylądek Wrakczyńców. Im bardziej na północ, tym groźniej.
Łamiący na mniejsze kawałki chrust Elring pokiwał głową w odpowiedzi na słowa poborcy, spojrzał na krążące ponad pobliską plażą mewy. Wielkie ptaki z ustawicznym skrzekiem żerowały na odsłoniętych w porze odpływu mieliznach wypełniając pachnące słoną bryzą przeraźliwą kakofonią swoich krzyków.
- Ten szlak wygląda na całkiem porzucony - powiedział po chwili spoglądając z dezaprobatą na niemal zarośnięta chaszczami drogę - Musi być jak rzekł jeden ze strażników, że oni pływają do Massenfels rybackimi łodziami, a nie podróżują lądem. Trza nam po drodze ku morzu spoglądać, może którąś z tych łodzi wypatrzymy.
- Możemy wypatrywać - zgodził się spolegliwie Gustav krojąc w kostkę ostatni kawałek słoniny - Ale modlę się o to, abyśmy do tego Hüserbachu dotarli przed burzą. I mięso by się przydało, bez mięsa to nie to samo.
Młodzieniec odwrócił głowę z powrotem w stronę poborcy nie rozumiejąc w pierwszej chwili, co ma wspólnego wypatrywanie łodzi i dotarcie na czas do wioski z mięsem. Lecz, kiedy ujrzał Gustava zaglądającego do kociołka, pojął w mig, że staremu chodziło o wkładkę do zupy.