Mag przytaszczył drabinę do komnaty i wspiął się do góry. Z bliska zobaczył, że drzazgi, które wbiły się w nogę barbarzyńcy i nie pozwalają jej wyciągnąć, są zaostrzone. Miał dwie opcje, albo naruszyć resztę podłogi i barbarzyńca ześlizgnie się w dół, albo poobcinać drzazgi, trochę raniąc barbarzyńcę.
Debllur tymczasem szedł ostrożnie do pomieszczenia na drugim końcu korytarza. Lekko uchylone drzwi kusiły by je otworzyć, ale łowca był podejrzliwy. I dobrze bo na krawędzi drzwi zobaczył wiadro. Jeśli by otworzył drzwi spało by na niego. Dziecięcy psikus… tyle, że w mieście gdzie wszystko może zabić. Na pewno w wiadrze nie było wody, czy odchodów.
Shiro widział, żeby oswobodzić nogę musiałby zacząć niszczyć resztki podłogi wokoło barbarzyńcy, co prawdopodobnie skończyłoby się jego upadkiem na dół. Kobieta wciąż siedział przy ścianie, wyglądała na przyjezdną. Na pewno nie była z ich statku, ale prezentowała podobny typ. Mieszczanka w podróży. Być może uciekła piratom i nieświadomie zawędrowała do miasta?
Ale nie było czasu na rozmyślania. Kufer przesunął się z półtora metra. Budynek zaczął się przechylać? Wieko kufra otwarło się ukazując rząd zaostrzonych zębów. Jeszcze chwilę temu solidne okute drewno, zafalował zmieniając kształt. Wielka paszcza zamknęła się z trzaskiem na ramieniu elfa. Zbroja wytrzymała, Shiro jednym szarpnięciem wyrwał ramię z paszczy potwora.
A barbarzyńcę spotkało coś najgorszego w jego życiu. Musiał bezczynnie patrzeć. Nie… życie nie mogło być tak okrutne. Chciał walczyć! Modlił się o to! I nagle bogowie wysłuchali jego modłów. Niestety jak zwykle w swój pokrętny sposób. Kobieta okazął się ni ebyć przywiązana, co więcej skoczył na plecy barbarzyńcy i rozciągając nieludzko szczękę ugryzła go w kark, raniąc dotkliwie.