Nero wzruszył ramionami.
- Yeenoghu to stare miejscowe bóstwo . Jego kult nie był szeroko rozpowszechniony, zwłaszcza że nienawidzą go ludzie pustyni. Dawniej jego kapłani porozumieli się jakoś z Zathurem, on w zamian za pomoc przekazywał im najpierw przestępców, a potem nawet obywateli Sedef porywanych wieczorami z ulic. Nikt nie wiedział co się z nimi działo, ale ponieważ już nie wracali, zakładałem że byli składani w ofierze. To był główny powód dla którego ludzie poparli mnie.

Aemelia chrząknęła.
- Przepraszam, ja wiem więcej.
Gdy Tyran skinał w jej stronę, cichy głos alchemiczki rozległ się w namiocie.
- Yeenoghu to demon. Cechuje się głodem, ale jest to głód nienasycony. Choćby pożarł cały świat, nadal byłby głodny. Daje swoim wyznawcom zdolności kontrolowania hien, które jak się uważa są jego wysłannikami. Wybrańcom podobno daje możliwość zmiany kształtu, coś na kształt wilkołaków, ludzi-wilków o których czasami słyszy się na północy. I tak, ofiary dla Yeenoghu nie przeżywają. Jeśli oni opanują Sedef, to wszyscy mieszkańcy zginą. Ci wybrańcy są opętani głodem, bardzo silni w walce, ale podobno można ich zranić stalową bronią.
-Ludzie hieny - westchnął Nero – no, ale jeśli można ich zranić, to moi ludzie ich wybiją – stwierdził z pewnością w głosie.
Alchemiczka zamilkła, niepewna, co jeszcze jej towarzysze chcą ujawnić Tyranowi.

Do namiotu wszedł jeden ze strażników. Przez rozchylone poły materiału widać było dziedziniec fortu. Światło pochodni odbijało się od srebrnej maski pojedynczego wojownika stojącego przy wartownikach namiotu.
-Wybaczcie panie – odezwał się strażnik – posłaniec od damy Chatoy prosi aby przekazać, że w dogodnej chwili chciałaby porozmawiać z siostrą. Gwarantuje jej bezpieczeństwo.
Nero skinął głową i gestem odprawił strażnika.
- Jeśli wiecie coś jeszcze, to mówcie. Pamiętajcie też – dodał z naciskiem – żadnych walk w forcie. Co będzie po rozprawie z hienami to już inna sprawa, ale do tego czasu ma być spokój.