Mimo obskurnego klimatu tawerny „Pod Wilkiem Morskim” przebywający w niej bohaterowie mogli przynajmniej na chwilę zapomnieć o panującej na zewnątrz śnieżycy, siarczystym mrozie i niebezpieczeństwie ze strony grasujących śmiercionośnych band goblinów. Zaznać odrobiny wytchnienia, a także ciepła ciągnącego od pokaźnego pieca.

Cytat:

— Jesteś pewien, Guthewulfie, iż nie dasz się przekonać do potowarzyszenia nam przy „tłuczeniu goblinów”? — zapytał zaklinacz. — Szanuję trzymanie się danej obietnicy, lecz jeśli zabronili ci używać topora, zawsze możesz użyć czegoś innego. Wszak na deficyt oręża nie możesz narzekać, przyjacielu.

— Snadź piekielna krew się w tobie ozwała, bo gadasz jak jaki przecherny diabeł — zaśmiał się barbarzyńca i po koleżeńsku klepnął Oryona w bok ramienia, co przy jego pokaźnej krzepie w zupełności wystarczyło, by niemal pozbawić wątłego młodzieńca równowagi. — Trzymać się będę ducha przysięgi, nie słowa.

Zaznaczył stanowczo i z pełnym przekonaniem.

— A teraz bywajcie, niech was Tempos prowadzi.

Przepływ każdego ziarenka w klepsydrze wydawał się niemiłosiernie dłużyć na warcie, gdy istniało realne ryzyko, że w każdej chwili z opuszczonego magazynu może wylec horda spragnionych krwi i zniszczenia goblinów.

Cytat:

— Może w kości zagramy? Ot tak, dla zabicia czasu. O to, kto komu kolejkę postawi, jak już będzie dane nam odpocząć? — Thanix zwrócił się do Brogana.

— Pogoda i sytuacja nie sprzyjają — odparł dziesiętnik Straży Targos. — Wolałbym, iżby nas te żółte pokurcze nie zaskoczyły niby głupców podczas hazardowej uciechy. Ale kiedy już będzie po wszystkim, bardzo chętnie.

Kiedy Aurora, Nolan i Oryon dotarli do kogi Hedrona Kedrosa, zastali kapitana statku stojącego u ujścia trapu, usilnie próbującego przebić wzrokiem śnieżną kotarę przesłaniającą mu widok na przystań. Kiedy tylko przeniósł spojrzenie na nich, poszukiwacze przygód odnotowali na jego obliczu przelotny wyraz ulgi.

— Miałem nadzieję, że wrócicie. Co słychać w dokach? — zapytał pogodnie, maskując trawiący go cień niepokoju. — Nawet Magdar nie pojawił się, by ze mnie zedrzeć, a i zwykle przysyłał na wpół pijanych cherlaków, by pomogli mi wyładować towar.
— Doki zostały zaatakowane. Wygląda na to, że grono mieszkańców Targos poszerzyło się o kilku spragnionych krwi goblinów — wyjaśnił Hornraven.
— Lepiej zostań na statku — ostrzegła upadła aasimarka.
— Na północne wiatry – miasto jest atakowane? Jak gobliny pokonały palisadę?
— Dobre pytanie. Jeszcze nie wiemy, choć mamy podejrzenia. Powinieneś wypłynąć – w Targos nie jest już bezpiecznie — poradziła czarnowłosa.
— Cóż, pomyślicie, że mam nierówno pod kopułą, ale przyznam, że Lord Ulbrek nieźle mi płaci, żeby „Wredna Jędza” stała w porcie.
— Dlaczego?
— Chce mieć pewność, że jeżeli sprawy przyjmą nieprzyjemny obrót, mieszkańcy Targos będą mieli sposobność ucieczki. To do mnie przemawia. Moja mama tutaj mieszka i nie chciałbym, żeby stała jej się krzywda. A! Właśnie! Moja matka – nie mogę jej tu zostawić! Wiem, trudna z niej kobieta, ale... moglibyście sprawdzić, czy nic jej nie dolega?
— Już u niej byliśmy — uspokoił kapitana Mistrz Bitew. — Kilku goblinów wdarło się do jej domu, ale zajęliśmy się nimi i uratowaliśmy ją. Zostawiłem też wymowne ostrzeżenie dla pozostałych.
— Atak goblinów z pewnością ją przestraszył. Użyła ostrych słów, ale zapewne powodował nią strach, nie złość — oznajmiła kleryczka Selûne.
— Owszem, nie da się zaprzeczyć; jej język jest jak bat — przyznał Kedros.
— Przy wyrażaniu wdzięczności była dość powściągliwa, Hedronie. Może coś na to zaradzisz? — zapytał podchwytliwie Karras.
— Aaa, tak. Proszę, weźcie to – przynajmniej tyle mogę zrobić za wypożyczenie waszych mieczy w jej obronie... szczególnie że od niej też nieźle się wam dostało…

• Rysie Oko – jest odmianą labradorytu (jeden ze skaleni). Labradoryty są kamieniami w kolorach od jasno do ciemnoszarego, które posiadają różnokolorowe żyłki. Te „żyłki” są zazwyczaj błękitne, ale mogą być we wszystkich kolorach. Labradoryt z zielonymi żyłkami jest zwany w Krainach Rysim Okiem.
• 5 Złotych Lwów – złoto jest podstawową walutą Krain. Złote monety powszechnie nazywane są Złotymi Lwami, choć jedynie na monetach Cormyru wybite są lwy (monety z Sembii są często zmieniane, jednak zawsze mają kształt pięciokąta). Na południu najpopularniejsze są pieniądze z Amnu, choć można również spotkać monety z Tethyru i Thay, jak również pochodzące z prywatnych mennic (także niektóre grupy poszukiwaczy przygód biją własne monety).

— Cieszę się, że mogliśmy pomóc — oświadczyła Aurora.
— Sprawdziła naszą cierpliwość, ale to nam wszystko wynagrodzi — zapewnił Nolan.

Zadowolony z wieści na temat losu matki przyniesionych przez trójkę bohaterów, kapitan „Wrednej Jędzy” wyraził zgodę na przetrzymanie w ładowni statku towarzyszącego im goblińskiego jeńca. Ci zaś, świadomi uciekającego i zmitrężonego czasu, od razu po oddaniu go pod pieczę Hedrona udali się najkrótszą drogą w stronę opuszczonego portowego magazynu.

Kiedy tylko Brogan dostrzegł zarys ludzkiej sylwetki wyłaniającej się spośród śnieżnej zasłony, ruszył pewnym krokiem wzdłuż pomostu, by wyjść powracającym poszukiwaczom przygód naprzeciw.

— Wróciliście! — niemal zakrzyknął chwilę później. — Czy przyprowadziliście ze sobą Bandę Żelaznej Obroży?

Zapytawszy, zaczął wypatrywać za ich plecami śladu trójki najmitów.

— No więc... w Morskim Wilku wywiązała się bijatyka i banda Żelaznej Obroży… — zaczął Oryon.
— Nie przyjdą — wtrąciła chłodno Aurora. — Są zbyt zajęci osuszaniem beczek, ażeby tracić czas na ratowanie Targos. Pozwól, że sami zajmiemy się goblinami.

Na jej słowa Nolan skinął solidarnie głową.

— Dobrze więc, może Tymora ześle łaskę na wasze miecze – no i czas działa na naszą niekorzyść — westchnął dziesiętnik.