| Po chwili obserwacji widać było, że de Padin garbił się nieco, oddychał trochę za ciężko, a na twarzy brakowało mu żywych kolorów.
Rycerz podszedł do stolika, na którym rozmieszczono pięknie wykonane szachy. Na szachownicy leżało kilkanaście zwitków z rodzaju tych, które przenoszą gołębie pocztowe. Zamyślił się chwilę i odpowiedział.
-Cieszy mnie twoja gotowość. Klaus służył pieszo; za służbę konną dodam pięć mórg lasu z prawem do karczunku i uprawy. Najpierw jednak sprawa delikatnej natury. Poufna. W pobliżu wsi Niedawica – wskazał na mapie lokację – gromadzą się siły łowców czarownic i łowców nagród. Tamtejszy pan , Ulryk Albrecht von Liebe, został oskarżony o czary i knowania z demonami. To mnie jednak mało obchodzi. Obchodzi mnie natomiast, że duża zorganizowana jednostka wojskowa powstaje pod moim bokiem. Interesuje mnie, co zrobią po pokonaniu czarownika, czy nie uśmiecha im się marsz na Rauben. Jesteśmy osłabieni, trzech z czterech mistrzów opuściło Hugelrabe, by służyć elektorowi, a pozostały Mistrz Arminusz… Nieważne. Problem w tym, że nie mogę wysłać człowieka na mojej służbie, mogłoby to być poczytane za próbę szpiegostwa i działanie na szkodę łowców czarownic, co byłoby idealnym pretekstem do ataku. I tutaj możesz wkroczyć, zanim oficjalnie przyjmę cię na służbę. Potrzebuję zwiadowcy. Udasz zbrojnego poszukującego zatrudnienia, wywiesz się co trzeba. Jeśli ukończysz misję z sukcesem, będę pewny, że takiego człowieka mi trzeba.
-Co do Klausa…. To był nie tylko tęgi wojak, lecz także mąż mądry i o chłodnej głowie. Jego misja była wielce delikatnej natury. Mogę tylko powiedzieć, że sposób, w jaki zginął, nie uchybia jego dobremu imieniu. A, zapomniałem, wydam wam jego rzeczy. Kirys naprawiliśmy, reszta jest jaka była.
-Nie musisz podejmować decyzji od razu, ale czas mnie nagli. |