- Jak wilki? Może i jak wilki - przytaknął bez przekonania stary.

Nie umknęło mu dziwne zachowanie dzieciarni. Jemu jednak z wilkami się nie skojarzyło. Z czym jednak? Tego przypomnieć sobie nie mógł, chociaż jakieś natrętne wspomnienie tłukło mu się pod czaszką. Gdy jednak tylko próbował je złapać, te umykało mu jak spłoszony kruk, by po chwili znowu wychylić się z niepamięci.

- Donnerwetter! - zirytował się w końcu. - Słuchaj młody. Mam złe przeczucia co do Hüserbachu. Coś tam złego się dzieje od paru lat i dlatego Otton Niske śle pismo do Dietera Faulknera. Stój z boku i miej oczy szeroko otwarte. Obserwuj mieszkańców i morrowitę. Daj mnie z nim pomówić. Nie bądź pochopny w czynach.

Zmilkł na chwilę trawiąc coś w sobie, po czym podjął ponownie.

- Wiem, że masz przykazane żeby mnie chronić i to uczynisz choćbyś miał życiem swoim zaryzykować - mówił coraz szybciej, jakby się bojąc, że jak się zatrzyma, to już nie zdoła słowa z siebie wydusić, - jeślibyś jednak przyuważył, że coś idzie nie tak, że zachowuję się dziwnie, że mnie kapłan omotał, czy coś... wymknij się przy najbliższej sposobności i pędź do Dietershafen co koń wyskoczy i zdaj raport. Dla mnie i tak już za późno - dodał cicho i jakoś mu ulżyło gdy to powiedział na głos. - Życie ze mnie ucieka.

Trzasnął batem nad kobyłą.

- No! Dawaj! Zobaczmy co nam Ranald przyniesie. Na chwałę Sigmara!