Przydrożna farma Wiliberta, syna Branda, przedpołudnie 8 dnia Erntezeitu 2512 KI

- Na zdrowie naszym miłym gospodarzom! - podjął toast Stark.

Każdy miał jakieś tajemnice i Stary Wilk to rozumiał i nie miał brodaczowi za złe. To, że coś ukrywał, nie znaczyło przecież, że robi to ze złej woli. Jakby nie patrzeć byli dla nich obcymi ludźmi.

- Czyli, jeślim dobrze pojął, to nie widzieliście nieumarłych, a jedynie słyszeli wszystko z opowiadań rybaków.

Wilibert wymienił spojrzenie z Norą, ponownie nakreślił w powietrzu ochronny znak jakby się lękał, że samo wspomnienie strasznego wydarzenia obudzi drzemiące w okolicy zło.

- Myśmy sami nie widzieli i bogom niechaj będą za to dzięki - wyjawił gospodarz - Wszelako rybacy z Hüserbachu mi opowiadali historie, od których skóra cierpła jak na nich trafiłem w czasie połowu. A później przejazdem był tenże właśnie kapłan Morra i on takoż opowiadał, że do wioski jedzie, coby wieczysty spokój zwrócić umarłym.

Gustav skinął ze zrozumieniem głową

- A powiedzcie mi jeszcze, ten morrowita, którego przyszło wam gościć, jakie na was zrobił wrażenie?

- Prawy świątobliwy mąż. Cały w czerni z medalionem Kruka, jak kapłanowi Morra przystało. I szanujący prosty lud. Spożył z nami posiłek, a potem odmówił modlitwę nad grobem mojego ojca i nie wziął za ów obrządek nawet szylinga. Rybacy z Hüserbachu mówili, że został potem z nimi w wiosce, aby strzec ichnego cmentarza po tym jak kapłan Mananna odszedł w niełasce z osady.

Stark trawił przez chwilę słowa w milczeniu. Dopomniał się o uzupełnienie kubka, po czym dopiero się odezwał.

- Cieszy mnie, że tak dobrze morrowita się sprawił. Po prawdzie jednak nie pojmuję dlaczego manannanin odszedł, jak to mówicie, w niełasce. Nie jego przecież dziedziną jest zajmować się duszami umarłych. Sami to stwierdziliście. Każdy bóg zajmuje swoje miejsce i włada swoją dziedziną. Jemu służą zaś jego akolici. Jako świat światem tak zawsze było i będzie. Nie może przecież być tak, że jest tylko jeden bóg nad wszystkimi. Bez ochyby kapłan Mananna lepiej poradzi sobie z gniewem Pana Mórz niż rzeczony kapłan Morra. Każdy ma swoje miejsce. Jak dupa od srania! - Zreflektował się za późno, że dziatki przysłuchują się rozmowie. - Za przeproszeniem.

Gospodarze spojrzeli po sobie, żona farmera utuliła mocniej trzymana na kolanach córkę.

- Nam tam nie lza wypowiadać się w sprawach bogów i ich sług, panie - odezwała się po raz pierwszy w trakcie rozmowy; głosem dźwięcznym i silnym, ale wyraźnie ostrożnym - Nam się zdawa, że tam jakiś zatarg był między kapłanami jak już upiry precz pognali. Ani chybi za mało było w Hüserbachu miejsca dla obu, ale jak jeden drugiego wysiudał, nam nie wiadomo.

- Jakby nie było, pewnikiem tak było lepiej dla tych z Hüserbachu - dodał Wilibert - Myśmy ich starego kapłana nigdy nie poznali, bo też nigdy nam po drodze nie było w tamte strony, my się swojej miedzy trzymamy, a jak już gdzie płyniemy to do Massenfels. Ale mój ojciec tam dawno temu bywał, bo miał w Hüserbachu kuma i do niego czasami zaglądał, póki kum nie pomarł. I powiadał mój ojciec, że ów kapłan dziwaczny był i groźny, iście bardziej myśliwy niźli opiekun dusz, tedy może wioska odetchnęła jak jego miejsce zajął ten od Morra?

- Ano, pewnikiem wszystko się wyjaśni jak z morrowitą porozmawiamy, bo i pismo do niego mam - zasępił się Gustav. - A powiedzcie mi jeszcze drogi gospodarzu, czemuście się tak dziwili, że do Hüsersbachu jedziemy? Coś wam jednak w zachowaniu rybaków dziwnym się zdawało?

Tym razem w izbie zapadła cisza tak długa, że poborca gotów był przysiąc, że gospodarze zaparli się w sobie na dobre i słowa już nie wyrzekną, siedząc na ławach z nieszczęśliwymi minami.

- Panie, oni od zawsze dziwni byli, całe życie ich tak pamiętamy - odezwał się w końcu Wilibert - Zamknięci w sobie i mocno zżyci, może nawet zbyt mocno w małżeństwach, jeśli wiecie, co mam na myśli. Tam wszystko w rodzinie zostaje, obcych nie lubią. Nie jesteśmy sąsiadami, z rzadka tylko słowo z nimi zamieniamy jak się na łowisku trafimy, ale oni w słowach bardzo są oszczędni. Ten kapłan od Morra był ostatnim gościem w Hüserbachu, o jakim słyszeliśmy, stąd nasze zdziwienie, że wy tam jedziecie. Tam nikt nie jeździ.

- No to teraz przyjedzie - zapewnił Stark.

Miał już dość tej wyprawy. Ciągle mu uświadamiano, że nie powinien jechać do Hüsersbachu, czuł że tam jechać nie powinien, że Helmut Steinhoff w końcu znalazł sposób, żeby się go pozbyć ostatecznie. A jednak musiał tam jechać. Nie z obowiązku. Dla baronówny Gertrudy von Stein. Żeby udowodnić coś sobie i jej. Żeby być może skończyć tam swoje zasrane życie. Czy uroni wtedy za nim choć jedną łzę w ramionach rachmistrza? Czy jej kamienne serce zmięknie choć trochę?

- Polej Wilibercie synu Branda! - podstawił kubek. - Może to nasz ostatni przyjazny przystanek.

Wychylił kubek.

- Z elfami nie macie tutaj problemu? - zmienił temat rozmowy.

Farmer pokręcił przecząco głową, rozparł się na ławie ewidentnie zadowolony ze zmiany krępującego go widać tematu Hüserbachu.

- Nigdy my tutaj żadnego nie uświadczyli, panie - odpowiedział wzruszając ramionami - Podle tego, co w Massenfels ludzie mówią, ta ziemia do nich należy, a nie cesarza, ale oni widać o to nie dbają, a my im nie wadzimy. Siedzą daleko na południu, za Zaklętymi Wzgórzami, w swoim zaklętym strasznym lesie. My się tam nie wyprawiamy, coby się nie napatoczyć na dziwożony czy insze leśne stwory, a elfy nam się nie naprzykrzają w zamian. I oby tak pozostało.

- A gobliny? - spytał poborca kiwając przy tym głową, która zaczęła mu już trochę ciążyć.

- Nie, panie - zaprzeczył Wilibert - Są tu dzikie zwierzęta, wilki, lisy czy nawet niedźwiedzie, ale goblinów na wybrzeżu żeśmy jeszcze nie widzieli. Żyjemy na pustkowiu, wszelako to wciąż ziemie elfów, a one goblinów nienawidzą. Nawet gdyby się tutaj jakaś zgraja trafiła, pewnikiem w trwodze by się wyniosła z powrotem na wschodni brzeg Demstu. Jeśli by nam tutaj miał ktoś zagrozić, to już prędzej jakieś łodzie Skaelingów na łupieskiej wyprawie albo ludzcy bandyci, których przegnała za rzekę straż dróg.

Gustav przyjął słowa gospodarza skinięciem głowy, w pamięci mając wspomnienie słów sierżanta Ackermanna twierdzącego, że zgraja mająca na łapach krew węglarzy uciekła właśnie na Zaklęte Wzgórza, na ziemię sąsiadujące z czarodziejskim lasem elfów. Poborca dopił zawartość kubka, beknął donośnie, po czym ziewnął.

- Jeśliście strudzeni, panie, naszykuję wam posłanie - zaproponowała Nora, ale jej słowa utonęły znienacka w dźwięku ulewy, jaka w tej samej chwili spadła z czarnego burzowego nieba zraszając strumieniami wody skaliste wybrzeże.

- O niczym innym nie marzę - przyznał poborca z wdzięcznością, wstając i podchodząc do okna. - Dobrze zrobiliśmy, że zatrzymaliśmy się u was.

Patrzył przez chwilę w zamyśleniu jak strugi wody spływały z dachu na ziemię.

- Znacie tą osadę węglarzy pół dnia drogi na południe stąd?

- Nie znam żadnych węglarzy, panie - Wilibert wzruszył ramionami w odpowiedzi - To rozległa kraina, a przeraźliwie pusta. Czasami zdarza się, że jakiś sąsiad mieszka za wzgórzem, a człowiek nie ma o tym pojęcia. Krążą tu myśliwi, drwale czy zielarze, wszelako nikt nikomu nie wchodzi w drogę. Jak komu tęskno za towarzystwem, ciągnie do Massenfels albo na wschodni brzeg Demstu. A tutaj każdy swojej ziemi się trzyma. A czemu o to pytacie?

- Może to i dobrze, że ich nie znacie - odparł Stark. - Wataha zielonych zarżnęła wszystkie kobiety i dzieci a mężczyzn pognała w kierunku Dzikich Wzgórz. No nic - sapnął odwracając się od okna. - Miejmy nadzieję, że elfy się z nimi rozprawią. Na mnie już czas. Dobrą tą nalewkę pędzicie i dobrze grzeje.

Przydrożna farma, poranek 9 Erntezeitu 2512 KI

- Co ci do tego starczego łba strzeliło, coby tych nieboraków tak potraktować? - Fristad pieklił się w koźle od chwili, w której zaprzęg poborców opuścił farmę żegnany złorzeczeniami Wiliberta i jego żony - Nasrane w nim masz, żeby z nich zdzierać po takim przywitaniu? Przecie dość żeś w surplus wyszedł na tych handlarzach elfią wodą nad rzeką! Ranaldowi dziękuj modlitwą, że nas psem nie poszczuli!

Stark ziewnął w odpowiedzi, wytarł nos w rękaw płaszcza, a potem strzelił konia w zad batem wyobrażając sobie w myślach, że to nie koń wcale, tylko przywoływany bykowcem do porządku młody Elring, tak dalece nie rozumiejący ciężaru obowiązków spoczywających na barkach cesarskich urzędników.

Deszcz padał całą noc. Powtarzające się od czasu do czasu burzowe grzmoty na początku trochę Gustavowi przeszkadzały, ale bardzo szybko poborca przestał na nie zwracać uwagę, podobnie jak na chroboczące w ścianach korniki czy popiskujące w kątach myszy. Wstawione do niewielkiej gościnnej Izdebki łóżko okazało się nieco zbyt małe dla dwóch współdzielących je mężczyzn, ale i to nie spędziło Starkowi snu z powiek. Wcisnąwszy Elringa pod ścianę Gustav umościł się niczym hrabia na warstwie ciepłych pledów i zamknął z lubością oczy.

Nim zapadł w głęboki sen, dosłyszał jeszcze wiedzioną zatroskanym półgłosem rozmowę gospodarzy, szczerze poruszonych opowieścią o goblińskim najeździe na sadybę węglarzy. Gustav nie wątpił, że ojciec i mąż żyjący wraz z rodziną na takim pustkowiu musiał się poczuć dalece zaniepokojony wizją spotkania ze zgrają krwiożerczych zielonoskórych, dlatego raz jeszcze powtórzył przed spoczynkiem słowa sierżanta Ackermanna. Podług osądu doświadczonego strażnika dróg wataha ludożerców pociągnęła w przeciwnym do wybrzeża kierunku i Gustav nie miał żadnego powodu, aby w ten osąd powątpiewać.

Mocny napitek, ciepłe jadło oraz błogie poczucie bezpieczeństwa otuliły Starka snem w jednej chwili, niosąc krzepiący wypoczynek przed wyzwaniami niesionymi kolejnym dniem.

Pierwsze z nich - zrodzona z obowiązku przykra konieczność - pojawiło się zaraz o świcie, po zjedzeniu miski parującej owsianki z leśnymi jagodami i załadowaniu na wóz kufra. Żegnający gości Wilifred i Nora w pierwszej chwili nie zrozumieli, co oznaczał podsunięty im pod nosy cesarski ryngraf, kiedy zaś jego znaczenie pojęli, przyjazna życzliwa atmosfera poprzedniego dnia prysnęła w okamgnieniu.

Gustav westchnął ciężko na wspomnienie krzyków towarzyszących wyjazdowi z farmy. Chłopstwo nigdy nie wykazywało zrozumienia dla podatków, a przecie winno było wiedzieć, że każdy musi je płacić, z woli cesarza i stojących za nim bogów.

Czując uwierające w udo trzy mosiężne pensy, które Wilibert niemalże cisnął mu w gębę, poborca wyciągnął monetki z kieszeni portek i przełożył je do kubraka, starając się puszczać koło uszu kolejne wyrzuty Fristada.

Kamienista droga, zarośnięta w wielu miejscach wysoką trawą i krzewami, wiła się zakosami pomiędzy klifami wybrzeża i linią iglastego lasu, nieubłaganie wykreślając szlak wiodący do otaczanego niepokojącą reputacją Hüserbachu.

W drodze do Hüserbachu, poranek 9 Erntezeitu 2512 KI

- Zamknij mordę! - Nie wytrzymał w końcu Stark. - Ujadasz tak, że własnych myśli nie słyszę!

Erling ucichł w końcu i ostentacyjnie odwrócił się tyłem do starego. Jechali tak chwilę w milczeniu a Gustav rozkoszował się świeżym, zapachem mokrej ziemi i budzącym się dniem.

- Co tak ci go żal? - odezwał się w końcu. - Ani ci on brat ani swat. Jak świat światem poborcy są od tego żeby ściągać myto jak dupa jest od srania.

Jakby na dowód tych słów przekrzywił się na bok i wypuścił głośno gazy.

- Ochyda! - zirytował się Fristad. - Jesteś obrzydliwym, niewdzięcznym, starym dziadem!

Poborca pokiwał powoli głową.

- Być może masz rację - przyznał spokojnie. - Do tego jednak dobrze wypełniam obowiązki, za które mi płacą. Ty za to jesteś poszukiwany za niewinność i dopiero będziesz musiał udowodnić, że zapracowałeś na żołd. Jedno przyznać trzeba. Wygodnie sobie żyje Wiliberd, syn Branda na ziemi cesarstwa. Uprawia ją, korzysta z cesarskich łowisk i lasów. Żonę ma obrotną i gospodarną, głodem nie przymierają, wręcz powiedziałbym, że dobrze im się powodzi. Żyją sobie bezpiecznie i spokojnie. A kto go bronić będzie jak najadą na nas Norski? A gdzie pójdzie się schronić gdy elfy wyjdą z lasu upomnieć się o swoje ziemie?

Stary Wilk odchrząknął i splunął gęstą plwociną w błoto.

- Doprawdy te kilka błysków, które dorzucił do skrzyni jest niską zapłatą za bezpieczeństwo. - Zatrzymał wóz. Rzucił lejce na siodło. - Przemyśl to a ja pójdę opróżnić kiszki.

Okolice Hüserbachu, popołudnie 9 Erntezeitu 2512 KI

Te dzieci były inne niż wszelkie dotąd przez Gustava widywane. W dotychczasowej opinii poborcy usmarkane bachory przynosiły jedynie utrapienie i złość, swoim hałaśliwym zachowaniem, bezmyślnymi psotami i wiecznymi żądaniami odwracając uwagę dorosłych od spraw ważnych i doniosłych. Lecz napotkane w drodze do rybackiej osady dzieci nijak nie przystawały do tego wyobrażenia.

Stark ujrzał tę gromadkę, kiedy wóz wyjechał zza gęstego zagajnika oplecionych krzakami leszczyny sosen. Bachorów było może z pół tuzina, od wyrostka w uszytym z króliczych skórek kubraku po ledwie przebierających nogami malców. Ciągnęły całą grupką w górę porośniętego trawą zbocza, które wyrastało ponad nadmorską drogę znacząc darń ziemi jasnymi zębami porowatych skał - lecz usłyszawszy nadjeżdżający wóz skamieniały w miejscu.

Stały tak przez chwilę, ściskając w rączkach wyciągnięte z sideł zające i przepiórki, świdrując intruzów przenikliwymi spojrzeniami. Żadne z nich nie zakrzyknęło bezwiednie, żadne nie zrobiło kroku w tyłu uchodząc przed resztą grupki, dopóki wyrostek w króliczym kaftanie nie gwizdnął na palcach. Wówczas to cała gromadka skoczyła w górę wzniesienia niczym spłoszone jelonki, ze zdumiewającą chyżością śmigając pomiędzy krzewami w drodze ku szczytowi wzniesienia.

I wciąż żadne z nich nie wydało najmniejszego dźwięku, chociaż Gustav widział na własne oczy jak jeden z malców potknął się o wystający korzeń i runął na zbocze podniesiony gwałtownie przez większych kompanów.

- Jak stado małych wilczków - powiedział Elring osłaniając dłonią oczy i odprowadzając dzieci wzrokiem do chwili, w której przepadły po drugiej stronie wzniesienia - Dwie rzeczy zdają się zatem pewne. Hüserbach jest już niedaleko. I Huserbach będzie nas wyczekiwał.

Koń skwitował słowa Fristada znaczącym parsknięciem, machnął ogonem opędzając się od wyjątkowo natrętnych gzów.

Cóż dodać, trzeba się chyba szykować na powitanie…

- Jak wilki? Może i jak wilki - przytaknął bez przekonania stary.

Nie umknęło mu dziwne zachowanie dzieciarni. Jemu jednak z wilkami się nie skojarzyło. Z czym jednak? Tego przypomnieć sobie nie mógł, chociaż jakieś natrętne wspomnienie tłukło mu się pod czaszką. Gdy jednak tylko próbował je złapać, te umykało mu jak spłoszony kruk, by po chwili znowu wychylić się z niepamięci.

- Donnerwetter! - zirytował się w końcu. - Słuchaj młody. Mam złe przeczucia co do Hüserbachu. Coś tam złego się dzieje od paru lat i dlatego Otton Niske śle pismo do Dietera Faulknera. Stój z boku i miej oczy szeroko otwarte. Obserwuj mieszkańców i morrowitę. Daj mnie z nim pomówić. Nie bądź pochopny w czynach.

Zmilkł na chwilę trawiąc coś w sobie, po czym podjął ponownie.

- Wiem, że masz przykazane żeby mnie chronić i to uczynisz choćbyś miał życiem swoim zaryzykować - mówił coraz szybciej, jakby się bojąc, że jak się zatrzyma, to już nie zdoła słowa z siebie wydusić, - jeślibyś jednak przyuważył, że coś idzie nie tak, że zachowuję się dziwnie, że mnie kapłan omotał, czy coś... wymknij się przy najbliższej sposobności i pędź do Dietershafen co koń wyskoczy i zdaj raport. Dla mnie i tak już za późno - dodał cicho i jakoś mu ulżyło gdy to powiedział na głos. - Życie ze mnie ucieka.

Trzasnął batem nad kobyłą.

- No! Dawaj! Zobaczmy co nam Ranald przyniesie. Na chwałę Sigmara!

Hüserbach, popołudnie 9 Erntezeitu 2512 KI

Osada leżała na brzegu morza, w wąskiej skalistej zatoce otoczonej chłostanymi zimnym wiatrem jałowymi klifami. Kilkanaście drewnianych łodzi tkwiło na kamienistej plaży, wyciągniętych poza zasięg fal i ułożonych obok ram do suszenia sieci. Stado mew kołowało nad nimi walcząc zawzięcie o jakieś resztki ryb pozostawionych na brzegu po porannym połowie i wypełniając niebo ponad Hüserbachu zgiełkiem ostrych ptasich skrzeków.

Kilkanaście kroków od łodzi zaczynały się pierwsze zabudowania. Prostując się w koźle wozu Gustav naliczył tuzin solidnych chat, wzniesionych na kamiennych fundamentach ze starannie obrobionych sosnowych bali, przykrytych grubą warstwą trzciny i darni. Przestrzeń wokół koncentrycznie wzniesionych domostw wypełniały gospodarskie szopy i komórki, niewielkie warzywniaki i rzemieślnicze warsztaty.

- Porządnie to wygląda - mruknął pod nosem Fristad, który spodziewał się widać na takim odludziu znacznie bardziej zaniedbanej sadyby - Aż trudno uwierzyć.

Na placu pośrodku Hüserbachu zebrała się spora gromada ludzi, mężczyzn i kobiet w ubraniach z wełny i foczej skóry podszytych starannie wyprawionymi lisimi futrami. Wszyscy mieli pod ręką jakiś oręż, od rybackich ościeni po wsadzone za pas siekierki albo tkwiące w pochwach miecze, kilku zaś wspierało się na myśliwskich włóczniach na grubego zwierza. Dzieci wyglądały zza dorosłych i wjeżdżający na plac Stark od razu dostrzegł wyrostka w króliczych skórkach stojącego u boku rosłego męża o kędzierzawej brodzie.

Parę psów podobnych do stworzenia napotkanego na farmie Wiliberta przyglądało się intruzom w pełnym napięcia skupieniu, nie wydając z siebie żadnego dźwięku, ale prężąc muskuły w gotowości do skoku w stronę obcych na dźwięk przyzwalającej komendy.

W wiosce panowała pełna napięcia cisza, wręcz przeraźliwa i dźwięcząca w uszach, kiedy przestawało się zwracać uwagę na krzyki mew i jednostajny szum morskich fal.

Gustav zatrzymał wóz, zaciągnął hamulec i odłożył na kozioł bykowiec, którym od czasu do czasu karcił leniwego konia. Blisko czterdzieści par oczu śledziło bacznie każdy jego ruch wywołując u nienawykłego do takich powitań poborcy gęsią skórkę.

- Może lepiej nam będzie udać zabłąkanych kupców? - burknął ledwie słyszalnie pod nosem Elring, pozostający równie silnie pod wrażeniem panującej w Hüserbachu atmosfery, co sam Stark.

Gdzieś nad morzem rozległ się przeciągły grzmot, który wstrząsnął wiszącymi nisko nad ziemią burzowymi chmurami wieszcząc nadciągającą nieuchronnie kolejną ulewę.

- Kim jesteście i czego tu chcecie? - przemówił rosły brodacz kładąc rękę na ramieniu wyrostka w króliczych skórkach.

I wtedy lustrujący zbiegowisko przenikliwym wzrokiem Gustav uświadomił sobie, co od chwili wjazdu do Hüserbachu nie dawało mu podświadomie spokoju.

Wyglądało na to, że był najstarszym ze stojących na placu ludzi. Widział przed sobą mężczyzn i kobiety w sile wieku, młodzieńców i panny oraz dzieci w różnym wieku aż po niemowlęta w ramionach matek, wszelako nigdzie nie dostrzegał będących naturalną częścią każdej społeczności starców.

Taka lokalna ciekawostka, ale teraz najważniejsza wydaje się wstępna konwersacja. Proponuję przejście do doka.