"Ból. Czasem trudno go sobie wyobrazić, dopóki się go porządnie nie poczuje." Łapię się za głowę, potem próbuję podnieść się na obolałe z wysiłku nogi. "Statek chyba nie dał rady, bo nie czuję już kołysania pod stopami. Coś śmierdzi. Ach, jest i świadomość. Słysze głosy. Żyję.Pora się nieco rozejrzeć" Otwieram oczy od razu tego żałując.
"......spokojnie z tymi włóczniami!", myślę intensywnie, próbując odsunąć...kamienne ostrza? "Gdzie my jesteśmy i co o za dzikusy?
O, jest i akcja. Te zwierzęta będą się parzyć?" mimowolnie patrzę na groteskową scenę, jednak widząc reakcję tubylców, oddycham z ulgą. "Są....rozumni", ten eufemizm katuje mi mózg. Zbiera mi się na wymioty.
Odruchowo sięgam za pasek, szukając tandetnego amuletu. Dla mnie, oznacza on różnicę między życiem a śmiercią. Kamienny ząb na rzemieniu, opleciony wokół paska przesuwa mi się pod palcami.
"No to pora się stąd wydostać". Mam niemiłe wrażenie, że oni nie do końca wiedzą, co robią widząc próbę zjedzenia kartograficznego wysiłku Rapisa. Składam obolałe z wysiłku ręce do zaklęcia, próbując wyczarować przed dziewczynką smakowicie wyglądający owoc.....