Gdy Lloyd mówił o małych i dużych kłamstwach dziadek rzekł filozoficznie.
- Niektórzy by powiedzieli, że wiara czyni kłamstwo prawdziwym. Czy więc kłamstwo czymś różni się od prawdy?
- Jak nie chciałem pójść do szkoły, to udawałem ból brzucha tak bardzo, że naprawdę zaczynał mnie boleć i nie mogłem grać – rzekł George.
. Znaczy się, kłamstwo i prawda to nie są pojęcia naukowe, bo w nauce są po prostu fakty, a reszta to wymysł klechów i Pieniaczy. Tak nam mówił profesor Richardson. Choć, moim zdaniem ludzie po prostu potrzebują prawdy, jakiejś.

- Jestem zbyt głodna i za mało trzeźwa do tej rozmowy. Zacznijmy kolację - poleciła Jillian. Wyglądało, że Dziadek znalazł wspólny język z goścmi.

Kora uśmiechnęła się szeroko.
- Nadal mogę pójść po wino.
- A ja po zioła. – Dodał dziadek.
Lloyd poczerwieniał zawstydzony.
- Mówiłem, że mam pracę wieczorem. – wystękał.


Podano pieczeń rzymską. Gdy zaczęto ją jeś, Wtedy dziadek zapytał.
- A właściwie to po co tutaj przyjechaliście? – zapytał Dziadek.
- Bardzo chcielibyśmy sfilmować Sasquacha. – odparł Lloyd właściwie zgodnie z prawdą.
- Oh, nie znajdziecie go, nie żyje. – odparł dziadek.
- Ale, Ale, jak to… – Lloyd był skonsternowany.
- Normalnie, Wendigo, duch kanibal, go pożarł – w głosie dziadka był spokój, jego córka zaśmiała się nerwowo.
- Ah ten dziadek i jego dowcipy, haha!

- Dziadek nie zaczynaj od rozpijania gości... westchnęła Jillian.
- Ale czy Sasquach naprawdę zginął?! - Lloyd miał minę jakby właśnie się dowiedział, że odwołano Gwiazdkę - Może dałoby się przebadać jego leże? Znalazłyby się jakieś tropy? Pan jako szaman nie próbował mu pomóc?!
-Dziadek, powiedz prawdę. Czy miejscowy Sasquach żyje... - oparła głowę o dłoń.
-Czy możemy razem pójść?! W sensie z panem, panie Waterson? [/i]

Oh – westchnął dziadek – Sasquach to coś znacznie więcej niż wielka małpa z lasu. To był duch opiekuńczy wszystkich lasów zachodu… Taki trochę Tom Bombadil tylko mniej tańczenia i śpiewania, a więcej rozwagi i namysłu. No co? Mówiłem, że podróżowałem razem z Hipisami. Sasquach i Wendingo, mieli dualną naturę. Duch zimy i duch lata. Łowca i Opiekun. Niegdyś uosabiali porządek rzeczy. Wraz z nadejściem… No was. – odchrząknął – Wendigo potrzebował całej mocy aby się wam przeciwstawić więc pożarł Sasquacha… Cóż, pewne prawdy są trudne

- Dziadku odpuść... -burknęła Jill.
- Czyli Sasquady to nie jest osobny gatunek naczelnych tylko duch opiekuńczy? - Lloyd pokiwał głową jakby dawał do zrozumienia, że to sensowna teoria. - Czy w takim razie... No ten... Skoro jesteśmy już na Tolkienowskim polu - czy istnieje szansa, ze Sasquad sam wróci w innym wcieleniu, czy jest jakiś Pierścień i Góra Przeznaczenia do której trzeba go zanieść, żeby Wendigo zginął, a równowaga została przywrócona? -wyglądał na najbardziej przejętego. - No może nie Pierścień, ale inny artefakt i coś do wykonania co przywróci równowagę?
- Dziadku ani się waż! - miała paskudne wrażenie, że cokolwiek by nestor rodu Wattersonów teraz powiedział, to Lloyd by się zaraz zgłosił na ochotnika. Nieważne jak głupie byłoby zadanie

Dziadek Przełknął kęs pieczeni.
-[i] Interesujące, masz w miarę otwarty umysł.. Najprościej byłoby wypuścić wirus, który wymordowałby większość ludzi. Znam takich, co nad tym pracują [.i] – przełknął znowu – Ale duch Wendingo, choć morderczy i pożerający ludzi żywcem nie jest zły, to tylko mroczna i krwiożercza strona życia.

- Znaczy się, że Wendigo jest destruktwyną, ciemniejszą stroną świata. Ale w ciemniejszej stronie jest też element światła, a bez destrukcji nie dojdzie do dekonstrukcji? Czy te lasy zamieszkuje również jaśniejszy element układu? - podjął Lloyd. - I przepraszam za metaforę z Ying i Yang, ale za słabo znam ttejsze religie
- Może w końcu zjedźmy? Ale bez picia skoro już i tak gadacie jak spici... skwitowała Jill.
- Ja bym coś zjadł - oświadczył George.
- Kiedy to ciekawe! - zaprotestował Lloyd - Chyba, że pana Wattersona już zmęczył ten temat....

Kora wyszczerzyła zęby. Pokazała na talerze.
- Pieczeń, ziemniaki… Wino… mogę przynieść!
Dziadek zamyślił się.
- Czyli szukacie Wielkiej Stopy. Tylko uważajcie, abyście nie znaleźli czerwonego Wulfa. Lub aby on nie znalazł was…
- Czerwony Wulf… – zapytał Lloyd.
- Lokalny potwór. Wiesza ludzkie organy na drzewach – popatrzył znacząco na Jill.

- Dobra jedzmy, a nie gaddajmy... i takich tematach. - skwitowała Jill łapiąc za paletę pieczeni. -[i] Talerze już rozstawione.
- Jest agresywny sam w sobie, to kwestia terytorialności albo ludzie złamali zasady? - dopytywał Lloyd.
George bez słowa poszedł za Korrą podać jedzenie.
- Lloyd! - skarciła go wnuczka Szamana.
- A dobrze! To bardzo interesujące. Mam to podać? - złapał za saletrę ziemniaków.
- Tak.