Oto i finis naszej sakramenckiej opowieści.
W tymże miejscu można by już napisać “koniec”, ale żeby nie zostawiać poczucia pewnej pustki i niedosytu, przyzwalam waćpaństwu na jeszcze jeden respons, jeśli rzec jasna taka wasza wola i potrzebę takową czujecie.

Taka to szansa na ostatnie decyzje, pożegnalne słowa i ewentualne jakieś resume z waszej diablej perspektywy.

W planach mam jeszcze ostateczny epilog napisać, który całość historyi zgrabnie zamknie, pewne wątki dopowie i tym samym ostatecznie pożegnamy się z sakramencką czeredą.

Już teraz wielce dziękuję wszytki za wspólna zabawę słowem i sarmacko-piekielnym klimatem.
Na uroczyste spuszczenie kurtyny, brawa i oceny będzie czas, kędy się wspomniany wyżej epilog ukaże.

Opis piękny panie bracie! Aż mi się łezka w oku zakręciła!

A ja już się wyrwę z oklaskami nie czekając na opadnięcie kurtyny. Wybaczcie nietakt
Piękna historia Wam się tutaj namalowała. Z prawdziwą przyjemnością czytałem, za co chciałem wszystkim i każdemu z osobna podziękować. Bo i kompania była wyśmienita i starosta co ją prowadził ekstraordynaryjny.
Cudnie!

Czcigodni Waćpaństwo, wasz sługa uniżony, starosta piekielny Ribaldo, bynajmniej o Was nie zapomniał.
Ani wena mnie nie opuściła, ani czorty do piekieł nie porwały, więc niechże serca wasze i spokojnymi będą. Jeno wszytkie siły moje, w nowy koncept fabularny są zaangażowane.
Epilog, zacny i godny, tejże wspaniałej opowieści zostanie ogłoszony, coby nie zostawić historyi czorciej w próżni. Cierpliwości zatem, czcigodni Waćpaństwo.
Wedle zamysłów do końca tygodnia tego, respons z finałem "Sakramenckiej Czeredy" światu się objawi.

Juże doczekać się nie mogę tego finalnego wpisu, co zwieńczy piekielny nasz dyariusz czarcim kołem i w annały diaboliczne zaxięgowany zostanie, niczym nasze dusze potępione w infernalnym regestrze ;) (może z wyjątkiem Kociebora, co próbie anielskiej poddany)

Poza tem śpieszę donieść, żem notki w prywatnych Konotacjach Starosty, Panów Graczy i Szanownej Graczki umieścił, co by jak ryngraf smolisty imć Lewki naznaczone zostały na pamiątkę wspólnego dzieła, co potomnym i wszystkim sięgającym zakazanej magii, złaknionym plugawego czarostwa i żywiącym pokusę nieodpartą, by cyrografy zawiązać, ostawiliśmy jako czytelne wskazanie.

Czcigodni waćpaństwo
kropka nad "i" postawiona. W końcu można by rzec, ale inne zajęcia moją głowę zaprzątały i nie szło "Czeredy" epilogu napisać.

Na szczęście już jest, choć rodził się ten epilog w wielkich bólach , muszę przyznać.
Pomysłów było kilka, ale postanowiłem ugryźć to w taki oto trochę pokrętny sposób.
Mam nadzieję, że epilog godny jest całej naszej opowieści i przynajmniej częściowo rozwieje różne wątpliwości.

Jeszcze raz dziękuję wszystkim za udział w tej sesji. Każdy z was znacząco przyczynił się do kształtu tej opowieści. Bez was nie byłaby ona tak wyjątkowa, klimatyczna i frapująca.
Pisząc posty do tej sesji czułem się, jakbym grał w piłkę na podwórku z dobrymi kumplami z którymi doskonale się rozumiem, którzy odczytują moje myśli i zagrywki, a ja wiem, że jak zagram na lewe skrzydło, to zawsze któryś tam będzie by to podanie odebrać.

Coś fantastycznego, naprawdę.

Nieraz zaskoczyliście mnie swoimi pomysłami i to też poczytuję sobie z plus tej sesji.
Do tego barwne odgrywanie postaci i szlachecka fantazja, która muszę powiedzieć, że momentami sprawiała, że bałem się o to, czy się sesja od tego nie rozleci.
Na szczęście udało się to okiełznać i mimo mocno fantastycznego wątku, nie odlecieć w totalne opary absurdu.
Nawet pomysł połykania magicznego kamienia i żołądkowe wojaże mości Bimbrowskiego udało się wpleść w klimat opowieści, nie rozsadzając jej całkowicie w strzępy.

Brawa dla was moi mili Państwo, bo przygody sakramenckiej czeredy na długo zapadną mi w pamięć, tak samo, jak wykreowane przez was postacie.

Kłaniam się nisko i do zobaczenia na innych szlakach erpegowy przygód.

P.S. Jak ktoś wie, jak się zamyka sesję, to poproszę o informację w tej sprawie.

Wyraziłem już swoje uznanie dla pana starosty i współgraczy, więc po prostu pożegnam się i pięknie podziękuję wszystkim na kapitalną zabawę. Miodna to była sesja i rad jestem, że mogłem wziąć w niej udział, dobrze mi się grało przeklętym wąpierzem. Kto wie, może to jeszcze nie koniec rodu Czarniawów, wszak spisanej przed sesją historii bohatera, jego żona w chwili śmierci była w zaawansowanej ciąży, tuż przed połogiem...

I tak drodzy państwo zaczyna się historia Blade Czarniawy.:D:D:D

I ja również dziękuje za wspólną grę i ten wyrazisty epilog, który zamknął elegancko opowieść rozwiewając pytania wszelkie.

Chociaż… los Urszuli straszny się okazał. No i co tu dużo pisać, miała dziewka pecha nie nasza wina wszak to była.:D

A co do losu Kociebora, coś czuje że skubany znajdzie sposób żeby śmierć oszukać i ani do nieba się nie wybierze ani do piekła nie pójdzie.:D

To prawda, zastanawiam się teraz, czy nic nie dało się zrobić, rozegrać inaczej, by ją uratować. Panie starosto, istniała taka możliwość czy tragiczny koniec wpisany był w scenariusz?

Gracko Panie Starosto zakończyłeś tę opowieść, co zaskoczeniem dla mnie być nie może, spoglądawszy na biegłość wyśmienitą w dyariuszu prezentowaną :) Takoż podziękowania i ukłony należne reszcie Kompaniji składam i do zobaczenia na forumowych szlakach :)