Łołoło cóż za zmiana stylu!

A niektórzy tutejsi dostali w spadku po dziadku ;P

Na wstępie chciałbym jeszcze raz podziękować Sayane za przyjęcie mnie do sesji. Jednocześnie chciałbym życzyć sobie i wszystkim graczom udanej zabawy w świecie Królestwa Pięciu Miast. Obyśmy wszyscy przeżyli jak najdłużej ;)

Krótka historia Delamrosa:

Ojciec nieznany, matka kurtyzana. Urodziła go w jednym z lepszych zamtuzów w mieście na północy, po czym od razu oddała go do sierocińca. Tam też wychowywał się przez kilka lat. Największy rozrabiaka w ośrodku, wychowawcy mieli z nim ciągłe problemy. Na początku miał problemy z nękającymi go starszymi chłopakami, ale szybko nauczył się sobie z nimi radzić. Wyrzucony z sierocińca w wieku lat 12, za podpalenie biblioteki. Musiał w trybie przyspieszonym nauczyć się żyć na ulicy, w czym pomagał mu jego mentor.

Obecnie Delamros jest osobą bardzo sprytną, potrafiącą wymigać się z każdego problemu. W dużej mierze jest egoistą, myśli tylko o sobie i o swoim interesie, jest w stanie poświęcić wszystko, aby tylko wyjść cało z każdej niewygodnej dla niego sytuacji. Denerwują go głupie lub głupio zachowujące się osoby. W sposób dosadny potrafi skomentować najmniejsze potknięcie się innej osoby. Nie odczuwa przy tym żadnych wyrzutów sumienia.
Delamros stracił do świata wszelkie złudzenia. Nie obchodzi go czy zginie, czy będzie miał gdzie spać. Najchętniej pił by tylko alkohol i to w dużych ilościach. Żeby tylko uciec od rzeczywistości, postrzeganej przez niego, jako szara i pozbawiona sensu egzystencja.

Wygląd:

Postawny chłopak, choć na pierwszy rzut oka nie wygląda na takiego. Swoim wzrostem przewyższa on krasnoluda o 3 głowy. Jego znakiem rozpoznawczym są długie, zawsze niechlujnie ułożone, brązowe włosy. Oczy koloru szarego, lekko przekrwione oraz delikatnie zakrzywiony nos.

Delamros nosi czarny płaszcz ze złotymi guzikami. Ma na sobie białą koszulę, to znaczy ona była biała, gdy Delamros kupił ją sobie kilka miesięcy temu, teraz ma ona raczej lekki odcień brązu.

Nr gadu-gadu: 8586227 (często jestem na niewidocznym... Lepiej i łatwiej jednak skontaktować się ze mnę poprzez forum)

Chlapcie jakieś posty :D

Przyłączam się do apelu :) Pisać, pisać!

Proszę któregoś z MG-ów o sprawdzenie mi panelu sesji, no i chyba awek mam ciut za wąski. GG nie posiadam, a w związku z tym nie używam, ale łatwo mnie znaleźć na forum. :) A byłbym zapomniał, nie mogę edytować doca więc proszę o zmianę ustawień.

Już PW odesłałem, ale chodziło mi o grupowy doc.

Wy tam macie bogaczy i szlachriuów a nie powsinogi widzę. Złote guziki pewnie warte więcej niż jednego suwerena sztuka :D wiecie kogo rabować.

Raczej piszcie - chyba że chcecie już teraz zaraz lecieć w las ;)

Odnośnie pytań czasoprzestrzennych: jest późne popołudnie/wieczór, doba po powrocie drużyny do Viseny.

Nie wiem czemu nie możesz edytować, bo jest udostępniony i już w nim pisałeś :(

E tam, wszystko to jarmarczne błyskotki - tylko kto się na tym wyzna? ;) Ale w łeb mozna profilaktycznie dać :twisted:

Done.

Tak dla formalności - w komentarzach lubię łączyć posty swoje i graczy (bo jako mod mam taką możliwość), żeby potem było łatwiej wyszukiwać informacje. Mam nadzieję, że Wam to nie przeszkadza.

Komtur, doc ma ustawienia "Każdy użytkownik mający link może edytować."
Natomiast Twój awatar ma szerokość 150 (przynajmniej według moich programów graficznych). Jak tylko napiszesz posta to się okaże, czy to prawda ;)

Uwaga do spóźnialskich/leniwych.
Kto nie uzupełni panelu (ekwipunek), tej pójdzie w las w spódniczce z trawy.

Dobry wieczór wszystkim.

Biogram:

Zed urodził się prawdopodobnie w Visenie. Sam do końca nie wie kiedy, ale twierdzi, że będąc dzieckiem widział jak powstawały pierwsze domy w Zewnętrznej Osadzie. Mówią, że rodzice porzucili go w lesie zaraz po urodzeniu. Wychowywały go wilki, albo jakieś inne zwierzęta, co Zed raz potwierdza, a innym, razem gwałtownie zaprzecza. Mówią też, że jest nieślubnym synem wysoko postawionej niewiasty, a nawet, że sołtys jest jego siostrzeńcem, co tym razem Oskar czasem potwierdza, najczęściej jednak temu zaprzecza. Bardziej dociekliwi zapewne dowiedzieliby się, że Zeda nikt nie porzucił, a nawet z wielkim wysiłkiem i poświęceniem rodzice zapewnili mu jakie takie wykształcenie i posadę terminatora u szlifierza kamieni. W niedługim czasie wykazał się tak wielkim talentem i pewną ręką, że otworzył swoją pracownię jubilerską w Esper. Mimo umiejętności i sprytu nie utrzymał się tam długo. Stracił wszystko, poza swoim największym wynalazkiem – miniaturową destylarką i od ponad dekady wędruje po świecie pijąc ogromne ilości alkoholu i denerwując ludzi. Jest bowiem złośliwym i upierdliwym starcem, ciężkim do zniesienia. Potrafi jednak opowiadać niesamowite historie, głównie ze sobą w roli głównej. Wszyscy domyślają się, że dziadyga nie uczestniczył w większości swoich opowieści i nie widział miejsc o których opowiada, ale robi to z takim wyczuciem i ma tak wielki dar przekonywania, że słucha się go wielką przyjemnością i zapartym tchem.

Wygląd zewnętrzny:

Nie powala.
Ot, niewysoki zasuszony staruszek.
Szpetny z ryła, ale nie na tyle, żeby budzić obrzydzenie.

Witam wszystkich bardzo serdecznie.
Cieszę się, że będziemy grać w tak dużym gronie i mam nadzieję, że sesję zakończymy w takim samym składzie. :smile:


O mojej postaci słów kilka:

Eillif... ma dość specyficzną urodę. Chociaż może lepiej nie będę owijała w bawełnę. Jest brzydka.

Nienaturalnie wysoka, a przy tym wychudzona do tego stopnia, że jej sylwetka przywodzi na myśl długi, cienki kij. O wcięciu w talii i wydatnym biuście może tylko pomarzyć.
Jej długa, zielona tunika w talii przewiązana rzemykiem wisi jak na strachu na wróble. Na nogach dziewczyna ma czarne, obcisłe spodnie i długie brązowe buty. Na ramieniu wisi, brązowa, wysłużona już torba. Na czas podróży zakłada jeszcze skórznię.

Wąskie, nijakie usta, duży i niekształtny nos oraz długi, gruby warkocz koloru blond bujający się na wszystkie strony, nieuczesane i "słomiane" włosy, z wystającymi źdźbłami trawy, małymi listkami i patyczkami, sprawiają, że Eillif wydaje się bardzo nieatrakcyjna.

Na szczęście jest w druidce coś dzięki czemu nie wystraszy każdego zwierzęcia z lasu. Czasami wydaje się, że te wielkie, zielone, piękne oczy, emanują... szaleństwem, ale kto zwracałby na to uwagę, kiedy te dwa wielkie "szmaragdy" odwracają uwagę od jej wszelkich braków i niedoskonałości.

Nieodłącznym elementem zielarki jest jastrząb na ramieniu, który bardzo rzadko ją opuszcza.


Eillif bardzo zmieniała się od powrotu z wyprawy. Na gorsze czy na lepsze, zadecydujecie już wy. Rzeczą która najbardziej rzuca się w oczy, jest otworzenie się na ludzi. Młoda dziewczyna stara się jak może, ale różnie jej to wychodzi.
Tajemniczość Eillif nie uległa jednak zmianie, więc ciężko będzie ją rozgryźć, ale kto wie, może komuś się to uda...