Krew zawrzała we mnie gdy patrzyłem jak zniewoleni przez roślinę wojownicy otaczają Skandyka.
-Do kata z tymi zaklęciami. Nie daj się zabić Oscar! Thor nie przyjmie wymówek jak się dowie, że dostałeś łomot od takich bezmózgów!

Nawet nie zarejestrowałem kiedy scimitar znalazł się w mojej dłoni. Pełen entuzjazmu dołączyłem do kompanów walczących w zwarciu.

Anlaf wyciąga scimitar, podbiega do wojownika z klanu niedźwiedzia o gołej klacie i atakuje go.

Walka dobiegała końca. Ostatnie z krwiożerczych stworów potykały się w błocie, ich nieumiejętna obrona stawała się coraz bardziej nieskładna. Uśmiechaliście się coraz szerzej, sądząc, że chwila waszego triumfu jest coraz bliższa. Nawet Katon i Awe usłyszeli Kilgora gdzieś z daleka wywrzaskującego okrzyk wojenny, gdy minotaur z impetem uderzył potwora rogami. Ten upadł z donośnym chlupotem mułu, ale ostatkiem sił rzucił się z powrotem na rogatą bestię, gdy nagle zesztywniał ze strzałą Ereszkigal w plecach. Gurthak poderwał się z błota i rozgniótł czaszkę pełzającej maszkarady jak dojrzały melon. Oskar, mimo że ledwo radził sobie z odbijaniem ciosów, to mierzących w jego gardło, to w serce, czy brzuch, ciął z Anlafem na lewo i prawo, aż wszystko dookoła spłynęło krwią. Chwilę później ociekający juchą zarzynanych wrogów stanęliście pod poszarzałym niebem, niemalże pijani zwycięstwem. Nawet padający bez przerwy deszcz przestał wydawać się taki nieprzyjemny...

Tak dla formalności rozstrzygnięcie czwartej rundy. Zwycięstwo w piątej rundzie mieliście już jak w banku, więc nie widzę sensu przedłużać.

Oscar zakończył walkę na 9 15 HP.

Każda postać za to spotkanie otrzymuje 78 XP.

Po zebraniu strzał Jackowi i Ereszkigal wraca się zaledwie po jednej, Reeterowi aż cztery.

Piżmopnączowe zombie nie miały zbyt wielu skarbów. Kogoś może zainteresować tania biżuteria, jaką można kupić na każdym rynku Nieskończonych Wysp, warta dwie sztuki złota. Jeden ze stworów miał także naszyjnik z poprzebijanych monet. Krążki nie były umyślnie przebijane przez dzikusa, tylko tak właśnie odlewana jest waluta wyspy Fairtrade - z charakterystyczną dziurką w środku każdej monety. Na rzemyku było łącznie pięć srebrnych monet. Dwóch innych dzikusów miało po miedziaku, również odlanym w Fairtrade. To wszystko.

Deszcz szybko nie przestanie padać. Do zmierzchu pozostały jakieś trzy godziny, a wy jesteście dobre siedem mil od wioski. Czy zamierzacie zdążyć wrócić przed zmrokiem? Warto byłoby wziąć jakiś dowód walki z potworami, jeśli zamierzacie poruszyć ich temat w osadzie. Łup zombie mieli co prawda mizerny, ale na odważnych czeka jeszcze legowisko piżmopnącza. Katon już nawet wypatrzył w jaskini jakiś kufer, którego wartość może być interesująca, a może również okazać się... Pusty. Pamiętajcie, że dopóki piżmopnącze żyje, dalej będzie zagrażać na tym terenie, gdyż prędzej czy później zniewoli jakieś napotkane istoty. Możecie też dalej próbować zapolować na jakiegoś mieszkańca dżungli. Co robicie?

Jack rozejrzał się po polu walki z zamiarem zebrania strzał, ale tak naprawdę to chciał zebrać jak najwięcej drogocennych rzeczy. Okazało się to całkiem rozsądnym wyjściem, bo wkrótce na jednym z trupów znalazł naszyjnik z dziwnymi srebrnymi monetami. Zręcznie zwinął go za kaftan, by reszta jego kompanii tego nie widziała.

Kilka chwil później zgadał do kumpli - Może nie zostawiajmy tak trupów byle gdzie. Tubylcy mogą mieć pretensje, zwłaszcza że nie wiemy czy to nie było ichnie święte drzewo.

W szaleńczej walce Oscar wielokrotnie uderzał i otrzymywał rany. W morderczym tańcu ostrzy otarł się o śmierć, lecz jego towarzysze przyszli mu z pomocą na czas. Jedno z ostrzy ugrzęzło na kości, a impet sprawił, że Oscar nie utrzymał broni. Nie przeszkodziło mu to w dalszej walce, jedna szabla całkowicie wystarczyła.

Potyczka rychło się jednak skończyła. Ostatni przeciwnik leżał obalony na ziemi, jednak wciąż oddychał. Oscar podszedł do niego i celując w serce wbił szablę. Opierając się ręką o broń, przyklęknął zmęczony walką. W bardzo krótkiej modlitwie podziękował Thorowi za dzisiejsze zwycięstwo. Głowę miał opuszczoną, strugi deszczu siekły w plecy, a woda spływała z włosów. Powoli powracały trzeźwe myśli. “Cholera! A więc nici z przyprowadzenia kogokolwiek z powrotem. Trudno, nie dało się inaczej…”.

Oscar wstał, wyciągnął broń z truchła po czym odwrócił się i skinął Gurthakowi głową.
- Dzięki…

Skandyk podniósł upuszczoną wcześniej szablę z ziemi i schował broń. Przechodząc obok Anlafa, położył mu dłoń na ramieniu również w geście podziękowania i nie zwalniając kroku poszedł by założyć znów plecak. Gdy zbierał swój ekwipunek z ziemi, wzrok Oscara zatrzymał się na Eresz. Może i była odziana mniej skąpo niż zwykle, jednak spływające po jej twarzy i włosach strużki deszczu w magiczny prawie sposób hipnotyzowały chłopaka.
Na szczęście Jack szybko sprowadził go na ziemię.

- Najlepiej byłoby ich spalić. Problem w tym… - spojrzał w niebo - …no cóż. Lepiej sprawdźmy najpierw co z naszymi czortami.

Bardzo szybko obawy Oscara uspokoił wołający Katon. Skandyk mimo ran ruszył biegiem w stronę magów. Chłopak był mile zaskoczony tym, jak ta zgraja “dogadała” się podczas walki. Czyżby to był odruch nabyty podczas lat wspólnych przygód? A może faktycznie łączyła ich jakaś dziwna więź?

Oscar dobiegł do Katona by zorientować się nieco w sytuacji. Po rozejrzeniu się odezwał się do maga:
- Jesteś pewien, że chcemy się w to teraz “bawić”? Za niedługo złapie nas zmrok.

Przez parę sekund nie słyszałem nic prócz deszczu. Walka z zombie dobiegła końca. Moją uwagę przykuł na chwilę martwy kamatlan. "To muszą być piękne stworzenia." Pomyślałem z zadumą. Kilku towarzyszy wciąż ciężko dyszało po walce. Wilgotny i gorący klimat nie sprzyja takim wysiłkom. A przecież wciąż chłodził nas padający deszcz.

Mimo zaklęć leczących Oscar wciąż był ranny. Gdyby nie one odważny wojownik padłby już pewnie trupem otoczony przez pół tuzina zniewolonych wojowników. Schowałem więc scimitar i wziąłem do ręki jemiołę zaczynając cichy zaśpiew. Po chwili w mojej dłoni pojawiła się garść małych owoców przypominających jagody.

-Weź je Oscar. W takim klimacie rany muszą goić się znacznie gorzej. Lepiej natychmiast się tym zająć zanim wda się jakieś robactwo.

Skandyk wielokrotnie widział to zaklęcie i wiedział ile owoców powinien użyć by uzyskać najlepszy efekt.

"Ciekawe jak poszło Katonowi i Awe." Jak na zawołanie usłyszałem głos elfiego czarodzieja krzyczącego coś o linie, wiec pobiegłem do niego wraz z resztą towarzyszy. Dym wciąż unosił się w niektórych miejscach z dogorywających zgliszcz.

- Hoho! Niezłe ognisko żeście tutaj urządzili! Może upieczemy na kolację resztki kamatlana? – zażartowałem szczerząc zęby. – Ale... jak poszło wam z rośliną? Wciąż tam jest prawda? Oscar ma rację. Musimy znaleźć odpowiednie miejsce na odpoczynek, bo inaczej będziemy wędrować jeszcze długo po zmierzchu. W nocy zaś budzi się wiele drapieżników. Jeżeli uda nam się oczyścić tą jaskinię to byłaby świetnym miejscem na odpoczynek. Może gdybym drastycznie schłodził tam powietrze to bez niewolników roślina zapadłaby w sen? To jednak zajmie trochę czasu.

Gurthak wydał z siebie okrzyk zwycięstwa, patrząc na rozwaloną na miazgę głowę przeciwnika u swoich stóp. Jednak to walka twarzą w twarz z przeciwnikiem była najbardziej satysfakcjonująca. Strząsając z siebie juchę przeciwnika, skinął głową Oscarowi kiedy ten przeszedł koło niego. Niezły taniec śmierci im sprawiłeś, dobrze że nikt z nas nie padł, musimy jeszcze teraz tego kamatlana upolować...

Przerwał, widząc jak Jack po kryjomu przywłaszcza sobie biżuterię jednego z martwych wojowników. Doszedł do niego ze złowieszczym błyskiem w oku.
- Co ty wyprawiasz, cwaniaczku?! Dzielimy się łupem uczciwie, a oszustom jak wiesz Bellit rączki obcinała.

Raz, dwa, i trzy! Niczym napięte sznury na przedramionach siłaczy zarysowały się potężne mięśnie, gdy jak jeden mąż pociągnęli za linę. Zdezorientowana roślina w pierwszym odruchu ponownie wypełniła całą jaskinię trującymi zarodkami. Grube pnącza nie były w stanie utrzymać przy sobie kufra, kiedy Kilgore - dzika bestia, o twardych niczym żelazne struny muskułach - zaparł się kopytami i szarpnął tak mocno, że wraz ze skrzynią wyrwał jedną z wijących się odnóg żółtego wynaturzenia. Ciągnięta zdobycz zafurkotała po nierównym, kamienistym podłożu i odezwała się stłumionym brzękiem monet. Na wasze nieszczęście podskoczyła na jednym z wybojów, a zmurszałe wieko odpadło, wysypując po drodze wiele ze swojej zawartości, lśniącej w półmroku miedzią, srebrem, a nawet złotem.

Wypadła również gliniana zakorkowana buteleczka. Chwilę po tym, jak mikstura się stłukła, buchnęło gorące powietrze i poczuliście jakby grota była paszczą smoka, wypełnioną smrodem siarki i dymu przywołującym na myśl pracownie kowalskie miasta-państwa Tarantis. Zachowało się jednak drugie naczynie, gliniane i napełnione szarą, galaretowatą breją, w której zdawały się pływać paznokcie jakiejś wielkiej istoty, większej nawet od towarzyszącego wam minotaura.

Z entuzjazmem zliczaliście w pośpiechu tysiące miedziaków, setki srebrników i dziesiątki złotych monet, wszystkie wyglądające podobnie - z rogatą czaszką na awersie i nieznanym wam tlanitlańskim wodzem o posępnym wyrazie twarzy na rewersie. Tymczasem Katon, zaabsorbowany nieznaną substancją, wyraźnie odczuł od niej aurę magiczną, choć powstrzymał się od próbowania językiem. Nie wiadomo, czy galareta była trująca. Nawet jeśli nie, jej spożycie mogło nieść parszywe skutki uboczne...

Widok monet o czymś wam przypomniał. Nawet gdyby Bellit miała podzielić ponury los swego statku, wciąż gdzieś w Dzikich Krajach był ukryty jej gromadzony przez wiele lat skarb, a jedynym kluczem do niego mogła pozostawać... Ridareta, bliźniacza siostra pani kapitan, ukrywająca się pod fałszywą tożsamością gdzieś w Mieście-Państwie Niezwyciężonego Suwerena. Ta niespodziewana myśl spowodowała, że w niektórych z was odezwała się mroczniejsza część waszej natury. Ta ciemna strona, która podpowiadała, że bardziej niż życie pirackiej przywódczyni obchodziło was przeżycie, wydostanie się z tej przeklętej wyspy i zagarnięcie niewyobrażalnej fortuny wyłącznie dla siebie...

Pozwoliłem sobie odpisać nie czekając na wszystkich, gdyż nie ma takiej potrzeby w tym przypadku. Kilgore miał krytyczny sukces na przeciwstawnym teście Siły, więc oprócz wyciągnięcia skrzyni udało wam się zranić roślinę. Nieznacznie, ale jednak. Weszliście także w posiadanie jej kawałka, który może posłużyć do badań, na przykład do wynalezienia magicznego pestycydu.

Zakładam, że już policzyliście skarb. W skrzyni oprócz wspomnianej galaretowatej mikstury, badanej obecnie przez Katona, znajdują się monety starożytnego królestwa Tlan w następującej ilości: 2 266 cp, 720 sp i 76 gp. Wspomnianą rogatą czaszkę z awersu monet widzieliście również nad bramą Wielkiego Muru, w postaci kamiennej płaskorzeźby.

Wiele monet wysypało się z kufra po drodze na zewnątrz. Również jedna mikstura wypadła i się stłukła. Jeszcze dodam, że Katon wcześniej spalił zaklęciem magiczny zwój, który walał się pośród rupieci piżmopnącza...

Zajmie to co prawda trochę czasu, ale niewidzialny sługa Katona mógłby pozbierać porozrzucane monety. Skrzynia wraz z obecną zawartością waży 87,24 funtów, w tym sam kufer 25 funtów, a mikstura jeden funt. Przypomnę, że pięćdziesiąt dowolnych monet waży jeden funt, więc może nie opłaca się targać ze sobą tyle miedzi. Sami zdecydujcie.

Najważniejsze - proszę o jasne określenie, kto niesie co z łupu. Nieprzypisany do postaci skarb zostanie w tym miejscu.

Stoicie niedaleko od wejścia do jaskini, pod drzewami, aby osłonić się przed nie kończącą się ulewą. Co robicie?

Kiedy mężczyźni dywagowali nad paleniem ciał Ereszkigal rozglądała się za swoimi strzałami.
- Czy w takiej dżungli coś nie zeżarło by tych ciał zanim nastanie następny świt? - zapytała Anlafa - albo nie wiem... zaciągnąć ich do tej nory? - wzruszyła ramionami gdyż nic innego nie przychoziło jej do głowy.

Eresz jak każda szanująca się kobieta lubiła kolor pieniędzy oraz dźwięk pieniędzy. Pamiętała jednak o pechu jakiego doznała strzelając i zabobonnie przyległa do Oscara jak łaszący się kot.
- Ooooscar, na pewno jesteś cały? - trzepotała rzęsami, sunąc dłonią w sronę jego krocza.