Nie mając innego wyjścia, czy może raczej planu, cała grupa bezwarunkowo posłuchała głosu Rixdalla. Nikt o nic nie pytał, nie wątpił. Wykonali rozkaz istoty zaklętej w kamiennym posągu bez choćby jednej myśli refleksji, czy też zastanowienia się nad konsekwencjami.


Pierwszy do shivaków ruszył Valand. I choć stwór podszedł do niego bez żadnego oporu, to niziołkowi nie udało się wniknąć w umysł stwora. O wiele lepiej poszło pozostałym. Kolejno Kalem, Uli i Sentine przejmowali kontrolę nad shivakami.


Syn stolarza stał, jak osłupiały, gdy ujrzał, jak szary stwór przypominający konia bez głowy, podchodzi do klatki i za pomoc dłoni uformowanej na kształt klucza otwiera drzwi. Spokojnym i powolnym ruchem shivak otworzył klatkę i przepuścił swego dużo większego, dwunożnego kuzyna. Wielki stwór podszedł mechanicznego smoka i ku zaskoczeniu i zarazem przerażeniu pozostałych mieszkańców Svengardu, uniósł go i umieścił na swoim pozbawionym głowy karku.


- Hey, ho! Do boju! - rozbrzmiał w głowach wszystkich krzyk Rixdalla.

Konstrukt przez kilka chwil, stał na grzbiecie shivaka całkowicie sparaliżowany. Ciało stwora oblepiło jego złote stopy, niczym lepka glina. Uli doznał dziwnego uczucia. Jakby ktoś otworzył drzwi do ukrytego w jego umyśle pomieszczenia i wpuścił tam trochę światła. Światła, które przyniosło wiedzę i wspomnienia.


Uli przez ułamek sekundy ujrzał bezkresną gwiezdną przestrzeń, migoczące gwiazdy, wielobarwne, tęczowe rzeki i wielkie planety krążące od wieków po stałych orbitach. NIe tylko ujrzał taniec kosmicznych ciał, ale także doskonale potrafił nazwać każdą gwiazdę, planetę i rwący nurt w oceanie Flogistonu. To było niesamowite uczucie.


Uli ujrzał także okręt. Magiczny czarostatek, któy sunął przez migoczącą, kosmiczną pustkę. “Złota Macka” - okręt typu Octopus. W umyśle smoka pojawiła się tabelka z dokładnymi danymi na temat statku.

Świadomość wiedzy i wspomnień, że już kiedyś był na takim okręcie była dla smoczego konstruktu czymś zupełnie nowym. Wiedział, że w przeszłości był kimś ważnym na tym lub na podobnym statku. Nie było czasu, aby bardziej zagłębiać się w wspomnienia i próbować usystematyzować nową wiedzę. Trzeba będzie to jednak zrobić, gdy sytuacja się uspokoi.

W tym momencie drzwi pomieszczenia otworzyły i do środka wszedł znany im już giff o szaro-niebieskiej skórze, imieniem Humphrey. Spojrzał zaskoczony na uwolnionych więźniów i niemal natychmiast sięgnął po bandolet wiszący mu u pasa.
Zdążył tylko odciągnąć kurek spustowy, gdy potężny shivak podszedł do niego i waląc macką na odlew pozbawił giffa przytomności. Wielkie cielsko korsarza walnęło na ziemię z głuchym hukiem.
- Co się tam dzieje Humphrey? - spytał Joun.
- Nie zaczynaj zabawy bez nas, stary draniu! - dodał Toun.
Ich głosy dobiegały z korytarza i były oddalone o kilka metrów.


- Na co czekacie! - ponaglił ich w myśl Rixdall - Jesteście wolni, a teraz trzeba odzyskać władzę nad “Złotą Macką” W korytarzu po prawej stronie znajduje się zbrojownia. Shivaki pomogą wam ją otworzyć. Przepędźcie te przeklęte pokurcze, gdzie pieprz rośnie.


Valand, Kalem, Sentine i spoczywający na barkach potężnego shivaka Uli wyszli na korytarz. Był on wąski i stosunkowo ciasny. Jego podłoga wyłożona była wysokiej jakości, połyskującym drewnem, co nie uszło uwadze syna stolarza. Ściany były gładkie niczym obrobiony marmur, ale wydawały się miękkie i ciepłe. Co kilka kroków tkwiły w nich niewielkie kandelabry na których ustawiono lampy oliwne. W ich migoczącym blasku czwórka mieszkańców Svengardu ujrzała Joun i Toun stojących przy otwartych drzwiach do zbrojowni. Towarzyszyło im dwóch giffów. Nie byli tak potężni, jak pozbawiony przed chwilą Humphrey, ale i tak wzrostem i budową ciała przewyższali zarówno Kalema, jak i Sentine’a.
- Oż w mordę! - krzyknął zaskoczony Toun.
- Co…? - chciał zapytać jego brat, ale gdy się odwrócił to odebrało mu mowę i nie dokończył.
- Brać ich! - krzyknął Toun do giffów, a sam z bliźniakiem zaczął uciekać w prawą stronę.

"No jasne, małego nigdy nikt nie słucha!" żalił się w duchu Valand, ale on im pokaże, jak tylko zdobędzie księgę zwiąże te paskudy potężną magią i będą mu służyły!

Miłe choć krótkie rozważania przerwało Valandowi pojawienie się wielgachnego... czegoś. A szczególna uwagę niziołka zwrócił przedmiot w jego rekach, przedmiot nieco przypominający kuszę "czyli zdatny do użytku".
Podbiegł ile sił w nogach do powalonego giffa i chwycił w swe chętne ręce przedmiot który wzbudził jego pożądanie. Choć pierwszy raz się spotkał z taką bronią (co do tego faktu nie miał wątpliwości), niemal czuł w dłoniach jej potęgę.
- No zobaczmy co potrafisz - wyszeptał czule do broni. Niedługo później gdy ruszył na korytarz znalazł też idealny cel do wypróbowania swego nowego nabytku. Wycelował w jednego z zielonoskórych, choć nie było to łatwe zważywszy na rozmiar broni, i pociągnął za cyngiel.

Wydarzenia potoczyły się błyskawicznie. Jeszcze wczoraj niemal niewinni, łagodni, spokojni i nic nie wiedzący o świecie. porwania mieszkańcy Svengardu, w ciągu kilku chwil przeobrazili się w wojów gotowych stawić czoła każdemu niebezpieczeństwu. Nie tylko stawić, ale i zniszczyć i przezwyciężyć.


Nie podłamany pierwszym niepowodzeniem, niziołek ruszył do boju jako pierwszy. Pewnie chwycił tajemniczą broń Humphreya i spróbował jej użyć. Nigdy nie miał niczego podobnego w dłoniach. Ba! Nawet nie słyszał o niczym takim. Mimo tego wrodzona inteligencja i spryt sprawiły, że w lot pojął jak użyć broni. Niewątpliwą pomocą były ruchy do jakich przymierzał się potężny giff. Naśladując go Valand wyciągnął przed siebie bandolet i instynktownie nacisnął spust.
Sprężyna przeskoczyła. Koło wykonało obrót i wprawiło w ruch kurek, która uderzył w panewkę. Wielki huk wypełnił wąski korytarz. Z lufy buchnął jęzor ognia, a wraz z nim w kierunku uciekających bliźniaków poleciał grad żelaznych siekańców.


Kalem także nie próżnował, choć przywykł do spokojnej, precyzyjnej i wolnej pracy, to w tej chwili próby, potrafił improwizować, działać szybko i zmyślnie.
Dosiadając grzbietu shivaka ruszył w stronę najbliższej lampy. Złapał ją i niewiele myśląc, cisnął nią w stronę zbliżających się giffów.
Lampa roztrzaskała się w drobny mak. Ogień buchnął we wszystkich kierunkach. Jego jęzory osmoliły nie tylko ściany i sufit, ale także popaliły skórę najemników. Przeraźliwy jęk wydobył się z ich gardeł. Obaj przedstawiciele hipopotamiej rasy zwalili się na ziemię.


Jakby tego było mało, shivak kierowany przez mechanicznego smoka użył nieprzytomnego cielska Humphreya, jako broni. Zwaliste ciało okazało się niezwykle skutecznym narzędziem do walki. Wielki najemnik przygniótł całym swym ciałem pozostałych dwóch giffów.


Dzieła zniszczenia dopełnił Sentine ciskając w stertę powalonych hipopotamich ciał, kolejną lampę. Ogień znowu buchnął z wielką siłą i mocą. Płomienie strzeliły pod sufit i wypełniły korytarz ścianą ognia, której nie sposób było pokonać.


Na szczęście na miejscu były shivaki, które niemal natychmiast rzuciły się do gaszenia rozszerzającego się pożaru. Siedzący na grzebiecie shivaków Uli i Kalem z bliska mogli podziwiać całą akcję. Stwory pluły to w lewo, to w prawa, aby zdusić wystrzeliwujące pod sufit, co i rusz to nowe płomienie. Swymi, zdawałoby się, niezgrabnymi kończynami tłukły w płomienie odcinając im życiodajny tlen.


Dzięki sprawnej akcji gaśniczej, “Złota Macka” nadal wolno sunęła przez bezkresną, gwiezdną przestrzeń. Nieświadomi, zarówno tego faktu, jak i wielkiego ryzyka eksplozji, jakie nad nimi wisiało, mieszkańcy Svengardu, mogli w spokoju obejrzeć pobojowisko.
A widok był doprawdy piorunujący. Smoliste ślady na ścianach i suficie, przypominały bazgroły małych dzieci. Budziły jednak zamiast sympatii i radosnego uśmiechu, grozę i prawdziwe przerażenie.
Dopiero teraz widząc, skutki swych działań cała czwórka zdała sobie sprawę ze swej nieodpowiedzialności. Byli o krok od śmierci i dopiero teraz to do nich dotarło.


Po środku leżały poparzone, a w wielu miejscach mocno nadpalone ciała giffów. Cała trójka wyglądała na martwych.


Kilka metrów dalej leżało ciało jednego z braci bliźniaków, tego z oklapniętym uchem. Jouna o ile ich pamięć, nie myliła.
Po drugim bracie, nie było śladu. I to budziło spory niepokój całej czwórki.


- Brawo, brawo i jeszcze raz brawo - odezwał się po przerwie Rixdall - Gdybym miał tylko dłonie, to bym wam zaklaskał. Tego doprawdy się nie spodziewałem.Szacunek. Żeby jednak wam palma z tego szczęścia nie odbiła, to spieszę donieść, że wedle mojej wiedzy na pokładzie jest jeszcze co najmniej sześć giffów. Na szczęście pewnie drzemią w swoich kajutach. Jak to mądrze rozegracie, to może uda się wam ich zwerbować. Giffy to użyteczna, choć niezbyt inteligentna rasa. I to działa na naszą korzyść. Hierarchia jest dla nich wszystkim. A skoro ich przywódca nie żyje, to potrzebują nowego. Mniejsza jednak o giffy. Ważniejszy jest ten drugi pokurcz. Przeszukajcie statek, bo może gdzieś się tutaj jeszcze ukrywa i planuje kontratak. Przypuszczam jednak, że równie dobrze mógł zwiać. To by do niego idealnie pasowało. Zostawić brata i całą załogę na pastwę losu wobec niepowodzenia. Albo się gdzieś teleportował, albo zwiał z p….


W tym momencie głos Rixdalla wybrzmiewający w głowach czwórki ze Svengardu, niespodziewanie ucichły. Przez kilka chwil wszyscy stali kompletnie zdezorientowani. Byli niczym dzieci porzucone przez kogoś dorosłego w całkowicie obcym terenie. Nagle stali się sierotami i mogli liczyć tylko na siebie.

- Niesamowite! - wyrwało się niziołkowi kiedy podziwiał dzieło swej różdżki. A zaprawdę potężna to była różdżka i jaka łatwa w obsłudze. Takiej chyba nawet jego mistrz nie miał. A to oznaczało...

Nim ktokolwiek zauważył niziołka już nie było. Ruszył korytarzem przed siebie mając tylko jeden cel, księgi. To oczywiste, że tym wszystkim musiał kierować jakiś mag, głosy w głowie, dziwne stwory, potężne różdżki... Pewnie jakiś rywal jego mistrza albo coś w tym guście, zresztą nie było to ważne, liczyło się znaleźć księgi a wtedy zyska potęgę by wszystkim zawładnąć!
Biegł więc przed siebie, z bandoletem na plecach, byle wyżej. Znał bowiem niezwykłe upodobanie magów do miejsc wysokich jak wieże.