Czarownik chybił po raz kolejny. Ognisty pocisk rozbił się o palisadę daleko od wroga, którego miał trafić.

Adryk, widząc natarcie najemnika zbliżył się o parę kroków do goblina, który spoglądał z przerażeniem na zabitego Jazzika. Krasnolud kopnął w tarcze zielonoskórego i celnym pchnieciem trafił w samo serce goblina. Krew buchnęła z rany oblewając kolczugę i brodę starca, a zielony w mgnieniu oka upadł na ziemię. Adryk wyciągnął ostrze z ciała leżącego i krzyknął do półelfa. - Czarowniku, na dziewięć piekieł schowaj się do karczmy. -

Łucznicy wystrzelili kolejną salwę. Kilka strzał wbiło się w jednego z orków, który aż przyklęknął pod naporem ciosów. Gdy ostrzał ustał zielonoskóry wstał z potwornym krzykiem i zaczął biec w kierunku łuczników razem z pozostałą dwójką.

W tym czasie drzwi do karczmy otworzyły się. W progu stanęła tęga kuchta. Kobieta miała na sobie szeroki skórzany pas przyozdobiony kilkunastoma sztyletami ciągnący się od biodra do ramion. Theta machnęła rękami i dwóch chłopów wskoczyło do środka, wbiegł także zdyszany Borivik. Wejście zostało z trzaskiem zamknięte. W tej chwili dwóch orków doskoczyło do Ivora i Adryka. Jeden z nich zrzucił się na żołnierza próbując trafić go w głowę. Najemnik skrzyżował topory w okolicach swojej twarzy i w ostatniej chwili sparował cios. Drugi z zielonoskórych machnął wielkim młotem w stronę krasnoluda. Cios trafił w brzuch. Starzec upuścił krótki miecz i osunął się na ziemię. Gasnący Adryk spojrzał w oczy Ivorowi i rzekł. - Za północ. -

W tej chwili z tunelu wyłoniło się kolejnych trzech orków. Jeden z nich trzymał w ręku niemal identyczną chorągiew jak zabity przy palisadzie. Zaś zielonoskóry znajdujący się pośrodku miał na sobie ciężkie stalowe naramienniki, nagolenniki i rękawice. To wyraźnie odróżniało go od reszty ubranej w skórzane płachty i futra. Wzrok miał bystry, a twarz nie była tak wydłużona jak u innych jemu podobnych. W ręku trzymał wspaniały długi miecz, którego ostrze pokrywała świeża krew. Liandon i Ivor domyślali się że być może jest to wódz Kesk o którym mówił schwytany goblin. Wojownik warknął parę niezrozumiałych słów pod nosem i skierował broń w stronę Ivora. Pozostali orkowie wrzasnęli na słowa tajemniczego watażki.

Ryk smokowca niósł się po wiosce. Oghar i Jaśen spojrzeli na paladyna kiwając głową na ponaglające słowa. Gdy padło pytanie Kargara półork skrzywił się mówiąc. - Yyy na cóż konie, gdy Bree i wszyscy pomrą. Walczę i jak trzeba zginę z wami - Gdy skończył mówić czwórka znajdowała się w pobliżu trybusza oraz sterty ciał poległych pozostawionych po walce w pobliżu kapliczki Talosa. Drużyna mogła już dostrzec orków atakujących pozostałych przy życiu łuczników.

Słysząc doniosły ryk orkowie zaczęli kręcić łbami szukając źródła dźwięku. Wtedy dostrzegli czwórkę nadciągających zbrojnych ze wschodu. Jeden z zielonych wskazał na wielkiego zbrojnego z tarczą i długim mieczem, o głowie przypominającej pysk smoka. Krzyknął coś, a reszta odpowiedziała mu podobnym wrzaskiem.

Tymczasem, w tunelu pośród oparów majaczyła postać niskiego humanoida. Można było dostrzec, że tajemnicza postać machnęła ręką w stronę przywódcy i nagle jego miecz zapłonął ogniem. Wódz podniósł wspaniałe ostrze do góry ku radości innych zielonoskórych. Tymczasem sylwetka znajdująca się w oparach zaczęła znikać cofając się w głąb tunelu. W tym momencie ciężko ranny Liandon zaatakował orka, który zabił krasnoluda. Pocisk trafił w bok. Ogień przypalił ciało i skórzaną zbroję zielonoskórego. Chwilę później Ivor rzucił się na wroga, którego atak przed chwilą udało mu się odbić za pomocą swojej broni. Machnął toporem w prawej ręce, ale zielony uniknął ataku przykucają i wtedy nadszedł cios z lewej ręki. Ostrze trafiło centralnie w głowę próbującego się wyprostować orka. Najemnik wyciągnął topór, a na łbie wroga pojawiła się wielka podłużna dziura. Ork stał mimo to na nogach, a nawet szykował się do ataku podnosząc w górę swój oręż.

Widząc budzącego trwogę wodza i śmierć Adryka trójka chłopów popędziła w stronę karczmy. Grubaska otworzyła drzwi. Kolejni walczący ze strachem w oczach schronili się w oberży. Inni zachowali więcej zimnej krwi. Jeden z łuczników krzyknął. - Za Adryka. - Strzelcy wystrzelili z łuków. Trafił tylko jeden stojący obok półelfa. Mężczyzna skierował bełt w stronę orka walczącego z Ivorem. Strzała musnęła bark byłego żołnierza i wbiła się w łeb zielonoskórego, który po tym ataku upadł na ziemię.

W odpowiedzi ork uzbrojony w młot ruszył w stronę najbliższego z łuczników. Zielonoskóry jednym ciosem zmiótł chłopa. Drugi z orków w pobliżu zaatakował następnego z osadników. Ostrze wielkiego topora wbiło się głęboko w bok nieszczęśnika. Wtedy z niemal demoniczną szybkością ruszył wódz wraz ze swoimi przybocznymi. Jednym ruchem dał znak, aby ork po prawej zaatakował Ivora, a sam skierował się w kierunku pozostałych przy życiu łuczników. Zbliżający się do byłego żołnierza zielonoskóry w jednej ręce trzymał chorągiew z rozpiętej skóry, a w drugiej włócznie. Grot broni zamiast z żelaza lub innego metalu zrobiony był z kości jakiegoś zwierzęta albo humanoida. Na drzewcu, który wyglądał na doskonale wyważony znajdowały się krasnoludzkie runy. Chorąży doskoczył do byłego najemnika i pchnął Ivora. Wojak próbował uniknąć ciosu ale ostrze było szybsze i ugodziło go w pierś.

Zmęczony Jaśen zaczął pokrzykiwać w stronę orków, gdy Ivor ostatkiem sił rzucił się na wroga i trafił jednym z toporów w ciało przeciwnika. W tym momencie ręce półelfa zapłonęły. Liandon spojrzał w stronę byłego żołnierza. Ognisty pocisk z niesłychaną szybkością popędził w stronę chorążego. Magiczna sfera przleciała nad głową zielonoskórego i rozbłysła wysoko na nocnym niebie. Wtedy chorąży ruszył do kontrataku. Włócznia trafiła kolejny raz w ciało najemnika, który słabnąc osunął się na ziemi. Ork wyciągnął sprawnie broń i zaczął zbliżać się do czarownika.

Dwójka chłopów nerwowo spoglądała to na wejście do karczmy to na czwórkę biegnących ze wschodu. - Do Uthgardtczyka. - krzyknął jeden i dwójka zaczęła wycofywać się w stronę drwala jednocześnie naciągając cięciwy. Strzały wystrzeliły. Niestety żaden z pocisków nie trafił celu.
W tym momencie ork z młotem w ręku z furią w oczach rzucił się na półelfa. Liandon z niesłychanym refleksem odskoczył. Obuch uderzył w ziemię.
Wódz wskazał ręką na pokrzykującego Jaśena. Jeden z orków popędził w stronę rosłego wieśniaka. Zielonoskóry biegnąc podniósł swój topór na wysokość głowy szykując się do uderzenia. Gdy był już parę kroków od celu wyskoczył, a broń ze świstem powietrza huknęła w dół. Wtedy dwa wielkie topory, orka i Jaśena spotkały się. Drwal sparował uderzenie, odrzucając skołowanego orka w o parę kroków do tyłu.

Drugi z orków w ciągu jednej chwili zbliżył się do wycofującego się łucznika. Jednym uderzeniem przeciął ciało osadnika na pół i podniósł broń do góry w geście triumfu. Sam Watażka zabił następnego z łuczników, który odwrócił się plecami próbując uciekać w kierunku Jaśena. Płonące ostrze przebiło na wylot ciało chłopa. - Niee - krzyknął drwal i zaatakował orka. Tym razem to zielonoskóry sparował atak i broń Uthgardtczyka uderzyła w ziemię i wtedy ork uderzył w bok. Oręż wbił się głęboko w ciało Jaśena. Bliżej karczmy czarownik rozpoczął inkantacje i tym razem zaklęcie trafiło w przeciwnika. Całe ciało zielonoskórego stanęło w płomieniach i nagle zza płomieni wyłonił się wielki obuch. Młot dosięgnął celu. Półelf został tym uderzeniem niemal wbity w ziemię. Magiczny ogień po chwili znikł. Zaś skórę ciężko dyszącego orka pokrywały bąble i osmolenia.

Gdy wódz odrzucił truchło na ziemię smokowiec wystrzelił z łuku. Celował w głowę, parabola lotu była jednak nieco za niska i ostatecznie strzała wbiła się w odsłonięta pierś zielonoskórego. Wódz wrzasnął i nie wyciągając strzały machnął ręką dając znać swojemu przyboczemu, aby zaatakował Draugdina, sam ruszył w kierunku Jaśena. Kargar widząc, że wrogowie są już blisko schował toporek i złapał za miecz. Zbliżył się do walczącego Jaśena i silnym cięciem trafił wroga i wtedy doskoczył Oghar nacierając swoim buzdyganem. Orkowi jednak udało się uskoczyć w bok unikając tego ataku.
Paladyn złapał za miecz wbity w ziemi i z łatwością sparował uderzenie nacierającego wroga, niestety drwal nie miał tyle szczęścia i płonący miecz wbił się w okolice bioder wielkiego wieśniaka. Chorąży, który powalił Ivora zbliżał się z niesłychaną szybkością do walczących unosząc w górze sztandar na który znajdował się zakrwawiony miecz i topór.