Darvan i Aza skupili się, starając wykryć jakąkolwiek magię płynącą od babuni i udało im się to. Wokół staruszki unosiła się dość mocna, magiczna aura, jednak ciężko im było sprecyzować jej naturę. Odpowiedzieliście na jej pytanie, a Anabell odwróciła się, by zerknąć, co dzieje się po przeciwnej stronie pokładu, akurat w momencie, gdy nie wiadomo skąd pojawiło się na nim trzech mężczyzn uzbrojonych w kusze. Teraz bardka wiedziała już, że pojawienie się babci było dywersją! Co więcej, rudowłosa rozpoznała wśród nich tych dwóch, którzy starali się wmówić jej i Jamashowi, że Snowweather zaciągnął się na statek płynący do Kła Dahaka! Zdążyła jedynie ostrzec pozostałych, gdy nieznajomi odziani w marynarskie stroje nacisnęli spusty kusz.

Bełty przecięły powietrze w mgnieniu oka. Pierwszy z nich trafił Jamasha w prawą nogę powyżej kolana. Undine warknął i syknął z bólu, łapiąc się odruchowo za krwawiącą ranę. Kolejny z pocisków ugrzązł w lewym ramieniu Manei, wywołując okrzyk bólu. Trzeci na szczęście pomknął wysoko nad głową Darvana. Mężczyźni nie czekając, odrzucili kusze i po chwili zrzucili również swą ludzką powierzchowność, transformując się w humanoidalne krokodyle. Przemiana trwała dosłownie ułamek sekundy, po której z ponurymi warknięciami ruszyli w waszą stronę.

To jednak nie był koniec waszych problemów. W obliczu ataku z zaskoczenia likantropów, każde z was skupiło się na nich, na chwilę zapominając, że na łódce nieopodal została staruszka. Wasze podejrzenia co do jej zamiarów szybko okazały się trafne, gdy z dłoni kobiety wystrzelił zygzak elektrycznej energii, uderzając w plecy Maxima. Mężczyzna zwalił się na podłogę, a jego ciałem targnęły paskudne konwulsje. Dopiero po dłuższej chwili doszedł do siebie, jednak wciąż był przymroczony atakiem staruszki. Jakby tego było mało, na schodach wiodących pod pokład pojawił się Jasper, zataczając się ciężko. "Buźka" trzymał się za bełt wystający z barku, a połowę twarzy umazaną miał krwią.
- Ellara... Elodin... Hyrix... na dole... - Po tych słowach padł nieprzytomny u stóp schodów.
Wyglądało na to, że wasze kłopoty dopiero się zaczęły...

Zdążyła się jedynie odwrócić na okrzyk Anabell, gdy poczuła paskudny, przeszywający ból w lewym ramieniu. Krzyknęła, widząc wystający z ręki drzewiec bełtu i momentalnie jej ciało oblała fala gorąca. Zacisnęła zęby, próbując odepchnąć od siebie ból, ale z każdym poruszeniem ręką ten stawał się jeszcze mocniejszy. Chwyciła za pistolet, gdy obok pojawiła się Aza.
- Żyję, nie martw się - odparła, marszcząc brwi. - A teraz pokażmy tym gnojkom, na co nas stać. - Uśmiechnęła się przez ból do towarzyszki.

Przeklinała w myślach, że tak łatwo dali się zaskoczyć. Wystarczyła staruszka na łódce, żeby skupić ich całą uwagę a gdyby nie Anabell... cóż, pewnie teraz leżałaby z bełtem między łopatkami. Jamash też oberwał z kuszy, a Maxim padł od porażenia prądem. Niedobrze. Byli w kleszczach - z jednej strony likantropy, z drugiej starucha parająca się magią. Najpierw jednak trzeba było się zająć realnym zagrożeniem, które właśnie na nich szarżowało; na babcię przyjdzie jeszcze czas. Szybko jeszcze zerknęła, czy z Darvanem wszystko dobrze i poczuła w sercu dziwną ulgę, gdy okazało się, że jest cały i zdrowy.

To, co po chwili pokazała Aza, zrobiło na Manei ogromne wrażenie i mocno zaskoczyło. Nie sądziła, że niziołka potrafi przywołać taką bestię, a pojawienie się jej na pokładzie musiało też wpłynąć na zachowanie likantropów, którzy czegoś takiego na pewno się nie spodziewali. Manea czuła wzbierającą w niej adrenalinę, przez co ból ramienia zszedł na dalszy plan. Zrobiła dwa kroki w bok, by mieć zbliżającego się przeciwnika idealnie na linii strzału, po czym, gdy ten był już wystarczając blisko, celując w głowę, nacisnęła spust.

Od razu po strzale wrzuciła pistolet w olstro przy pasie i dobyła pirackiego kordelasa. Tak samo jak wtedy, podczas ataku likantropów w Lilywhite, zamierzała flankować przeciwników i uderzać z doskoku, jednocześnie skupiając się na unikach. Pokład, na którym walczyli, był otwartą przestrzenią, co działało tylko na korzyść zwinnej swashbucklerki. Musieli rozprawić się z przeciwnikami szybko, żeby ruszyć za tengu i jego pomocnikami pod pokład. Jeszcze tego by brakowało, by Snowweather odnalazł pierwszą część klucza, choć Manea miała nadzieję, że Lanteri zabrała go jednak ze sobą do Bogsbridge.

Anabell uśmiechnęła się, miała rację! To była dywersja! Tylko co po tej racji jak za późno się zorientowała? Brzydale zdążyli zaatakować. Rudowłosa ściągnęła brwi, poznawała tych typków. Mało kto był tak wierny swojemu dowództwu, aby nie być choć trochę podatny na jej uroki. A tu proszę! Cała trójka jej próbowała wmówić, że ich szef jest gdzie indziej. Widać likantropy miały inne gusta. Bywa. W takim razie umrą na deskach tego statku.

Nie było jednak czasu na dłuższe zastanawianie się. Bardka wyśpiewała magiczne słowa i jak na zawołanie do uszu pozostałych dopłynęła nieziemska muzyka. Podniosłe fanfary zaanonsowały głos śpiewaczki. Prosta pieśń zabrzmiała pozostałym w uszach, a w jej rytmie było coś zagrzewającego do walki, pełnego energii i woli przetrwania.

Sama Anabell wolała się na razie nie wychylać. Zamiast dążyć do starcia wycofała się na schody, aby “kibicować” pozostałym. Mimo wszystko jej zdolności raczej polegały na tym, żeby wspomóc innych aniżeli samemu brać udział w bezpośrednim starciu. Niełatwo jest zachować urodę w pierwszej linii.

Prawdą było jednak też to, że kobieta zwyczajnie chciała zobaczyć co się dzieje pod pokładem. Jasper był w poważnym stanie, Aza przyzwała ognistego ogara, a pozostali rzucili się do boju. Wyglądało, że bez niej mogli sobie poradzić... no ale nie wypada tak zostawiać pozostałych bez pomocy. Chociaż niewielkiej.

tura 1: Songbird + inspire courage nie liczy się do dziennych rund bardic performance, move na pierwsze schodki obok Anabell.
tura 2: podtrzymanie bardic performance oraz dobycie kuszy i strzał w jednego z krokodyli nie zwartych walką (jak wszyscy są zajęci to pośle familiara z czarem leczącym do najbardziej potrzebującego)

Więc staruszki pytające o drogę na morzu nie są normą. Maxim upewnił się, że to zapamięta, kiedy na pokład wyskoczyły Likantropy. Zastanawiał się czy jest wśród nich, któryś z ich ostatnich napastników.

Jego przemyślenia przerwał gorący ból, kiedy magiczna błyskawica przeszyła jego ciało. Killbrigde leżał przez dłuższa chwilę na ziemi w bolesnych konwulsjach. Kiedy minęły podniósł się zatrzymując się w pozycji przysiadu, dobywając Evelyn. Lufa pistoletu była trochę rozgrzana i młodzieniec cieszył się, że proch nie wybuchł pod wpływem iskry błyskawicy. Nie był w stanie się skupić jeszcze na przeciwnikach. W głowie mu dzwoniło i czuł dziwny smak żelaza i zapach ozonu.

Wypluł odrobinę krwi, konwulsje sprawiły, że ugryzł się w policzek.
Dopiero teraz zauważył ognistego psa przyzwanego przez Azę, a jego uszy wypełniła muzyka Anabell. Udało mu się zauważyć "Buźkę". Likantropy mogą zechcieć się na niego rzucić i wziąć na zakładnika lub po prostu rozszarpać.
Pośpiesznie ruszył do kamrata w nadziei osłonięcia go, celując w Likantropy.

Runda 1 - Otrząśnięcie się z błyskawicy i ruch do "Buźki"
Runda 2 - Strzał w centralnego Likantropa, przeładowanie

O ile słowa Azy dosyć średnio podziałały na szarżujących likantropów, tak pojawienie się eidolona zupełnie wybiło ich z rytmu. Widząc przywołaną bestię, która skoczyła przed niziołkę i pozostałych, całkiem stracili chęć do walki, jednak na wycofanie się było już za późno. Ogar zionął ogniem, obejmując nim pierwszego krokodyloczłeka z lewej, który nie zdołał nawet podjąć próby uniku. W moment stanął w ogniu, wydał z siebie przeraźliwy charkot cierpienia i dopadł do burty, wyskakując przez nią do wody. I tyle go widzieliście.

W tym samym czasie waszych uszu dobiegła nieziemska, podnosząca na duchu i zagrzewająca do walki muzyka, którą przywołała Anabell. Nagle również każda, nawet najmniejsza nuta strachu w waszych umysłach i duszach odpłynęła gdzieś w nicość, zastąpiona odwagą i wiarą we własne możliwości. Manea wycelowała w zbliżającego się przeciwnika i nacisnęła spust. Po okolicy rozniósł się ogłuszający huk wystrzału, gdy spory kawałek szerokiej szyi likantropa oddzielił się od reszty jego ciała z paskudnym mlaśnięciem. Rana sikała krwią, jak fontanna wodą, jednak pomimo tak poważnej rany przeciwnik nie poddał się, przyciskając prawą rękę do dziury w szyi, próbując w ten sposób zatamować upływ krwi. I parł do przodu, choć już ledwo co trzymał się na nogach.

Jamash w tym czasie zszedł babinie na łódce z pola widzenia i przy okazji z linii szarży likantropów. Uwolnił falę leczącej energii, kierując moc swojej wiary w stronę Jaspera, Manei, Maxima i siebie samego. Besmara była w tym przypadku całkiem szczodra. Undine i półefka w mig poczuli, jak niewidzialna siła dosłownie bezboleśnie wyłuskuje bełty z ich ran i o ile na ramieniu Manei nie pozostał nawet ślad po pocisku, tak rana Jamasha - choć nie krwawiła już - wciąż wymagała dalszej interwencji - czasu, lub magii. Plusem było zdecydowanie to, że kapłan mógł się znów swobodnie poruszać. Maxim natomiast poczuł, że konwulsje wywołane porażeniem prądem w końcu ustąpiły, ale wciąż nie był sobą i doskonale wiedział, że chwilę mu zajmie, nim znów będzie w formie. Jasper wyglądał najgorzej - choć bełt został usunięty magiczną interwencją, a rana cięta na głowie minimalnie zasklepiona i mężczyzna odzyskał przytomność, nadal nie był zdolny do tego, by wstać, a pomoc w walce nawet nie wchodziła w grę. Wyglądało jednak na to, że jego życie nie było już zagrożone. Jamash mógł być zadowolony.

Tymczasem Darvan obrał sobie staruszkę w łódce za cel. Wymamrotał słowa zaklęcia i po chwili z jego dłoni wystrzelił słup ognia, który trafił nie spodziewającą się takiego ataku babinę. Kobieta zajęła się ogniem, wrzeszcząc wniebogłosy i jedyne, co Darvan słyszał, odchodząc od burty, był plusk wody, co mogło oznaczać, że starowina postanowiła ugasić się w jedyny dostępny (i najszybszy) sposób. Jego to już jednak nie interesowało, gdyż na pokładzie wciąż było sporo do roboty. Maxim widząc, że Jamash poradził sobie z ocuceniem Jaspera, nie wahał się i wypalił w nadbiegającego w kierunku Manei rannego w szyję likantropa. Trafił go prosto w szkaradny łeb, gasząc w ten sposób jego życie. Ostatni z ocalałych likantropów rzucił się z wściekłością w stronę Darvana, jednak zamachnął się pazurzastą łapą zbyt wolno i zaklinacz po prostu uchylił się przed jego atakiem. Po chwili wróg padł pod nawałnicą ciosów eidolona, Azy, Manei, Darvana i Jamasha.

Pokład został oczyszczony z wrogów, jednak pod nim wciąż czekali kolejni. Upewniając się, że oba likantropy nie żyją, zbiegliście pod pokład, gdzie w korytarzu prowadzącym do kajut załogi stał... Balgrim, dzierżąc w obu dłoniach finezyjnie wykonany topór bojowy. Uniósł tylko brew widząc eidolona Azy.
- Słyszałem, żeśta mieli tam niezły bajzel na górze, to żem ruszył, żeby pomóc. Dawno żem Kruszyny nie używał, to se pomyślałem, że czas to zmienić. - Wyszczerzył się, gładząc wielką jak bochen chleba dłonią rękojeść topora. - Ale i mi się tu problemy nadarzył. Ellara i Elodin... Jebaniutkie ładnie Jaspera przetyrały, dobiegłem w ostatniej chwili, żeby mu pomóc i kazałem was zawiadomić. Kruszyna ładnie sobie powycierała podłogę tymi niziołczymi ścierwami. Pardon, mała. - Spojrzał na Azę i wskazał głową zakrwawioną podłogę za swoimi plecami. - Zranił żem oboje dotkliwie i spierdoliły oknem w pokoju Gardaxa... Ten gównojad Hyrix też mi zwiał, ale widziałem, jak się wspinał po burcie w stronę kajuty pani kapitan. Sejfu mu się nie udało ruszyć, pewno pomyślał, że u Lanteri znajdzie to, czego szuka. Nie ma czasu, ruszajmy zady na górę!

Nie było powodu, żeby nie wierzyć kukowi, który oprócz serwowania wyśmienitego jedzenia okazywał się mieć także inne talenty. Wbiegliście schodami z powrotem na pokład, a Balgrim widząc leżącego Jaspera pokręcił głową.
- Ale cię bidoku załatwiły te nizioły... chodź, zaniosę cię do Imogen, niech cię poskłada do kupy. - Krasnolud zarzucił sobie Jaspera jak worek ziemniaków na plecy. Odchodząc, odwrócił się do was. - Zajmijcie się Snowweatherem. Raz a dobrze.
Nie zamierzaliście czekać. Wbiegliście uzbrojeni do kajuty pani kapitan, gdzie istotnie zastaliście tengu. Zdążył zrobić niezły rozgardiasz w kwaterze Lanteri - butelki ze statkami były porozrzucane po podłodze, tak samo jak kolekcja kapeluszy. Szuflada biurka leżała na blacie, a wszelkie dokumenty walały się tu i tam. Snowweather nie wyglądał jednak na zaskoczonego waszym pojawieniem się.

Uniósł rapier, a jego dłoń poczęła emanować delikatną, błękitną poświatą.
- Nie weźmiecie mnie żywcem. Nie z takimi jak wy sobie radziłem. - Zaskrzeczał. - Lanteri musi za wszystko zapłacić. I zapłaci, prędzej, czy później. A teraz gotujcie się!
Wyrzucił lewą rękę przed siebie, z której wystrzeliła kula błękitnej energii. Darvan i Jamash stojący na jej drodze odskoczyli jednak w porę, a magiczny pocisk wybił sporą dziurę w ścianie nieopodal drzwi. Chociaż mieliście przewagę liczebną i tengu musiał zdawać sobie sprawę, że w tej potyczce nie ma najmniejszych szans, najwyraźniej nic sobie z tego nie robił i zamierzał walczyć na śmierć i życie. Z drugiej strony, zauważyliście, że okno za jego plecami wciąż pozostawało otwarte, więc być może jednak planował uciec, gdyby walka nie szła po jego myśli?

Przyzwana przez Azę bestia zrobiła na półelfce jeszcze większe wrażenie, gdy zionęła ogniem i jeden z krokodylołaków zajął się, niczym pochodnia. Nie podejrzewała, że niepozorna niziołka była zdolna aż do takich rzeczy, ale teraz przynajmniej wiedziała, że Aza ma oddanego obrońcę, który wspomoże ją, gdyby ktoś chciał zrobić jej krzywdę. Muzyka Anabell docierająca do jej uszu była czymś wspaniałym i sprawiała, że Manea z jeszcze większą zaciętością i pewnością siebie ruszyła do boju. Uśmiechnęła się tylko półgębkiem, gdy jej strzał rozerwał szyję nadbiegającego likantropa, a chwilę później reszty dopełnił Maxim.

Zdziwiła się, widząc, że bełt wystający z ramienia samoczynnie opuszcza jej ranę, ale wystarczyło tylko spojrzeć w stronę Jamasha i już wiedziała, że to jego robota. Magia potrafiła czynić cuda i po raz kolejny to udowadniała, gdy rana swashbucklerki całkowicie się zasklepiła i zniknęła. To sprawiło, że z jeszcze większą zaciętością dopadła do ostatniego z przeciwników i wraz z pozostałymi nie dała mu nawet szans na obronę, tnąc z boku swoim kordelasem. Omiotła tylko wzrokiem pokład, upewniając się, że żaden z wrogów nie próbuje jeszcze wstać i ruszyła z pozostałymi pod pokład.
- Dzięki za pomoc z tym bełtem - rzuciła do Jamasha, zrównawszy się z nim na schodach.

Na dole, ku zaskoczeniu Manei, przywitał ich kuk Balgrim, który pokazał się z bardziej wojowniczej strony, odpierając atak niziołczego rodzeństwa. Gdy opowiadał im o wszystkim, Manea wykorzystała ten czas na załadowanie pistoletu, gdyż podejrzewała, że gdy przyjdzie im zetrzeć się ze Snowweatherem, bardziej przyda się jej broń dystansowa. Niedługo później ruszyli do kwatery Lanteri, gdzie tengu miał się znajdować.

Pierwsze, co Manea pomyślała, widząc, jaki bałagan po sobie zostawił w kajucie Hyrix, to że Lanteri pewnie wpadłaby w furię, gdyby widziała, co tengu zrobił z jej kapeluszami, czy kolekcją stateczków w butelkach. Na szczęście do jej powrotu załoga zdąży to posprzątać. Pewnie nawet naprawić dziurę w ścianie, którą zrobił Snowweather, próbując zaatakować magią Darvana i Jamasha. Manea wycelowała w niego pistolet i krzyknęła.
- Poddaj się, mamy przewagę i nie wyjdziesz z tego cało! Masz ostatnią szansę! Potem nie będzie przebacz!

Jeśli zignorował jej słowa, kobieta nacisnęła spust, a potem, tradycyjnie już, dobyła kordelasa, by doskakiwać do przeciwnika z flanki i wspomagać towarzyszy. Gdy rozgorzeje walka, starała się ustawić tak, by odciąć Hyrixa od próby ucieczki oknem.