Safanjevo nie należało do najbardziej ruchliwych miejsc w Faerunie. Mimo to, w trakcie tych kilku chwil, gdy najpierw waliliście ostrymi przedmiotami we wrota świątyni, a następnie zamieniliście kilka słów z niewidomą strażniczką zamkniętego na najgorętszy miesiąc lata przybytku, nastąpiła dyskretna, ale znaczna zmiana. Wieś dosłownie wyludniła się. Anresi rozjerzawszy się wokół z niepokojem stwierdziła, że – wcześniej otwarte – teraz wszystkie okiennice zatrzaśnięto. Na piaszczystej ulicy dzielącej chram i karczmę nie ostał się ani jeden osłabiony słońcem staruszek, ani jeden wiejski kundel z zakręconym ogonem.


Minęło może kilka sekund w idealnej ciszy, gdy zza rogu karczmy wyłoniła się grupa ludzi, którą na oko moglibyście określić niewielkim oddziałem wiejskich zbirów. Ubrani byli w skórzane kubraki nadziane na chłopskie koszule. Uzbrojeni byli równie prymitywnie: stare szable i pałki, jeden z nich dzierżył kowalski młot. Mogli jednak być miejscową milicją, bo największy wśród nich z niewłaściwą zbirom odwagą cywilną krzyknął:


- Powiedziała babka że chram zamknięty, kapłanów we wsi nie ma – jedną ręką trzymał się pod bok, a drugą trzymał na rękojeści szabli – A wy nam tu na miejsce święte napadacie? Za naprawę drzwi zamierzacie zapłacić?

— Płacić za drzwi? - spytała aasimarka, odwracając się w kierunku wejścia do świątyni i przyglądając mu się ciekawie.

Starała się zachować spokój, co jednak wychodziło jej najwyżej średniawo. Łomot jej serca dało się pewnie usłyszeć nawet w karczmie. Nie mówiąc już o tym, jak drżała. Wątpiła co prawda w to, aby znajdowali się w prawdziwym niebezpieczeństwie, ale jakoś jej się nie podobała myśl o tym, że musieliby się mierzyć z całą wsią.

— Ale co tu odkupować, mości panie? — rzuciła, mimowolnie wskazując na uszkodzenia w drzwiach. — Przecież to może z pół godziny roboty dla kapłana i będą jak nowe. Także o co się mamy kłócić, panowie? — Anresi przybrała najpiękniejszy uśmiech, jaki tylko umiała, starając się jakoś załagodzić sprawę.

Itheliariell na widok zbrojnej bandy chłopów uśmiechnął się lekko. W takiej grupie jak ich nie musieli się obawiać tych prostych ludzi. Oczywiście jeżeli będą się trzymali razem i jakoś współpracowali w innym przypadku nawet drobna potyczka może skończyć się dla kogoś tragicznie. Na całe szczęście Nadaar rozpoczął dyskusję starając się załagodzić sprawę, podobnie postąpiła Anresi. Na całe nieszczęście Krugga odezwała się w iście orczym stylu. Elf westchnął ciężko i cofnął się kilka kroków starając się znaleźć w miejscu z którego będzie mógł w razie problemów rzucić czar nie obejmując jego zasięgiem towarzyszy.

Duży wieśniak chwilę podumał, popatrzył na Was, po czym odrzekł, zwracając się do Nadaara:


- Niechże wam będzie. – widać groźny ton Kruggi zadziałał tak jak trzeba. – Anazjo, z Wami chcą chyba pogadać – zwrócił się grzecznie do starowinki opiekującej się świątynią pod nieobecność właściwych gospodarzy.


Gdy odwróciliście się z powrotem w jej stronę, zauważyliście, że Anazja chodzi w kółko przechylając głowę na boki i mocno skłaniając co i raz tułów, mrucząc wciąż pod nosem „Aaaa tak. Taaak tak. Tak, tak...”. Widok ten był na tyle niespodziewany, że staliście chwilę przyglądając się owemu dziwactwu, gdy wtem Anazja nagle jakby ocknęła się i wróciła do safanjevskiego „tu i teraz”.


Uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę – dobrze orientowała się w przestrzeni – jej dłoń trafiła na nadgarstek orczycy. Z życzliwym uśmiechem staruszka ścisnęła zielonkawą skórę Kruggi, po czym rzekła:


- Wybaczcie... Wzmogliśmy się, bośmy myśleli żeście nieprzyjaciele. Ale przecież dobre macie zamiary. To Was przysłali nam dobrodzieje z miasta... Czarodziejka i bogacz. Problem z czarną magią... Mamy, mamy....


Nie zdążyła dokończyć, gdy do rozmowy wmieszał się śmiały właściciel podstarzałej szabli, ten z którym już rozmawialiście:


- Ha! Mamy! Bladź wiedźmowska psia jej mać... Jeśli chcecie, zaprowadzim! – zakrzyknął, a jego kamraci tylko pokiwali głowami.

- Ano miałem tam iść, jeno kamraci chcieli najpierw do świątyni. Myślał by kto... - Zamiast kończyć myśl machnął tylko na resztę ręką i już zupełnie spokojnie podszedł parę kroków w stronę przywódcy wieśniaków. Zmienił ton na przyjazny, przynajmniej w jego rozumieniu, a kolce na jego głowie uniosły się nieco.

- Nadaar jestem, a ciebie jak zwą? Powiedz no mi o co z tą waszą wioskową wiedźmą - zielarką chodzi. Od lat tu mieszka, czy przybyła jakoś w okolicy kiedy to kłopoty zaczęły szlak nękać? Bo niby jej nie lubita, ale jednak nie pogoniliśta baby w świat. - Pomimo słusznego wzrostu wieśniaka, dragonborn i tak nad nim górował. Jednocześnie starał się przybrać przyjazny wyraz twarzy, który miał nadzieje, zostanie właściwie rozpoznany.

Elf odetchnął z ulgą gdy okazało się że nie dojdzie do niepotrzebnego rozlewu krwi. Wieśniaczej krwi gdyż nie sądził żeby ta chłopska milicja była w stanie zranić kogoś z nich. Słysząc słowa Nadaara dodał.
– Cóż, skoro kapłanów nie ma to rzeczywiście czas jest odwiedzić ową czarownicę-zielarkę. Możecie nam opowiedzieć o niej po drodze. – następnie zwrócił się do niewidomej opiekunki świątyni – Przepraszamy za całe to zajście. – Itheliariell spojrzał na resztę drużyny. – Ruszamy? – zapytał.