Kiedy Iago zobaczył watahę worgów, przypomniał sobie dzień, w którym uczono go jak ujarzmiać takie magiczne bestie. Przynajmniej w teorii. Niestety te wydawały się rozjuszone polowaniem i zdecydowane by nasycić swój głód. On zaś był kompletnie nieprzygotowany na tą beznadziejną sytuację.

- No to w nogi! - Rzucił do towarzyszy słysząc, że część również nie ma ochoty na walkę z tyloma przeciwnikami, po czym ruszył w odwrotnym kierunku do żądnej krwi sfory.

W końcu coś zaczęło się dziać! Gdy tajemnicza postać, zniknęła nagle w oślepiającym świetle, Colin aż podskoczył do góry z podniecenia.

- Ha! Cóż to było takiego?! Nikt mi nie uwierzy, jak to wszystko opowiem! - jego matka w szczególności. - Ktoś zdążył zauważyć, co to była za post... - nagle urwał, gdy im oczom ukazała się grupa worgów.

Colin uśmiechnął się cwaniacko, zrobił krok w stronę stworów i wyciągnął swój sztylet.
- Myślą, że dadzą sobie z nami radę. Ha! Niedoczekanie! Już my im pokażemy prawda? - czekał na odpowiedź swoich towarzyszy. - Prawda? - obejrzał się na nich i dopiero wtedy zobaczył, że tamci zaczęli uciekać. Colin szybko spojrzał na worgów i głośno przełknął ślinę. Zaśmiał się nerwowo, schował sztylet i zaczął uciekać razem z resztą grupy.

Sammuelowi nie pozostało nic innego jak opuścić ostrze, blednąc i klnąc szkaradnie. Krasnolud wykonujący jakieś czarnoksięskie sztuczki dość go zszokował, zwłaszcza że nigdy nie był świadkiem takich rzeczy. Nie mając jednak nawet chwili na pojęcie tego aktu, musiał bronić się przed stadem krwiożerczych psowatych, rozsierdzonych niedawnym hałasem.

Cóż. Bronić się albo nie być aż tak głupim, aby walczyć i zamiast tego dołączyć do reszty w panicznej ucieczce.

Za uciekającymi poleciała wiązanka przekleństw których nie powstydziłby się bosman na pirackim statku. Troll miał zaledwie kilka chwil na podjęcie decyzji co dalej robić i choć rwał się do walki to w tak okrojonym składzie drużyny zwycięstwo było co najmniej wątpliwe o ile nie niemożliwe. Jednak jako wychowanek myśliwego zdawał sobie sprawę że ucieczka przed drapieżnikiem tylko napędza instynkt łowiecki i zazwyczaj powoduje pościg, nawet gdy w pobliżu jest łatwiejsza ofiara. Zostawało jedno.
- Na drzewa! – ryknął basem i stosując się do swojej rady rzucił się w kierunku solidnego buka, który z powodzeniem mógł utrzymać jego ciężar nawet na wyższych gałęziach.