Mała Improwizacja

Zacisze, mała wioska położona na skraju Mrocznej Puszczy. Od pokoleń zamieszkują ją potomkowie dawnych bochaterów, dzielnych awanturników oraz wszystkich tych którzy szukali azylu od zgiełku wielkiego świata. Miejsce to położone jest z dala od szalków handlowych, a życie tu toczy się powolnym tempem, można bu rzec, że jest po prostu nudno.
A przynajmniej było nudno do dnia przed dziesięciu laty kiedy to nieoczekiwanie dla wszystkich z nieba spadła gwiazda. Ci którzy widzieli to zjawisko opowiadali potem jak wielka kula ognia z ogromną prędkością przemknęła po niebie trafiąjąc w Samotną Górę w samym centrum Mrocznej Puszczy. I wróciło by życie w Zaciszu do swego leniwego rytmu gdyby nie wydażenia jakie potem nastąpiły.
Jedyny w wiosce kowal, rasy krasnoludzkiej opuścił wioskę bez słowa nazajutrz po upadku gwiazdy. Zabrał ze sobą rodzinę i zapasy na drogę, lecz nic poza tym, nawet złota które przez lata zgromadził, nawet narzędzi.
W nocy gdy gwiazda spadła wioskowy mag półelfiej krwi, Taliesin, zamknął się na tydzień w swej wieży. Po tym czasie znaleziono go na progu pół żywego i majaczącego niezrozumiale, a wyglądał przy tym jakby sama śmierć zabrała mu młodość i siły witalne, miał dopiero piędziesiąt lat lecz wyglądał jak starzec u kresu życia, a przecież mieszańcy żyją znacznie dłużej od ludzi. Nim wyzionął ducha odzyskał na chwilę zmysły i wyżekł jedno zdanie: "Odeszła, bogowie odeszła!" Nikt jednak nie potrafił rozwikłać tajemnicy któż taki odszedł, wielu sądzi, że mag miał na myśli swoją młodość która nagle od niego odeszła, inni z kolei sądzili że to bzdury.
Wówczas gwiazdę uznano za zły omen i miejscowi nie palili się by coś w jej sprawie zrobć, a raczej zabezpieczyć siebie i swe rodziny na wypadek ciężkich czasów.
Te jednak nie nadeszły.
Teraz po dziesięciu latach, gdy młode pokolenie opuszczało gniazda rodziców ktoś wpadł na pomysł by odszukać gwiazdę i przeżyć przygodę życia, co tylko udowadniało, że kto młody ten głupi...

***

Prowodyrem całej tej imprezy był nie kto inny niż Johan Wardenbait, wnuk sławnego gdzieniegdzie Wanderbaita Rębajły, znanego w Zaciszu lepiej, jako Sołtys. Johan idąc w ślady dziadka postanowił wsławić się wojaczką, a mając za sobą autorytet i całkiem pękaty mieszek, zorganizował nabór do ekspedycji Gwiazdy.
Plan był prosty, pierwsza grupa pod jego przewodnictwem uda się w odmęty Mrocznej Puszczy, założy obóz i przygotuje go do obrony przed leśnym zwierzem. Druga grupa z zapasami i wyposażeniem dotrze nieco później i kiedy przyczółek będzie gotowy wybrani wyruszą z Johanem na poszukiwanie gwiazdy.

Pierwsza grupa z Johanem na czele wyruszyła przeszło dziesięciodzień temu a była to prawdziwa wioskowa elita, teraz zaś przyszła kolej na tych... mniej udanych awanturników. Przyszłych herosów objuczono wszelkiej maści prowiantem upchanym w mocnych parcianych worach. A na dokładkę podarowano osła o wdzięcznym imieniu Bucefał. Sądząc po słodkim i niewinnym spojrzeniu kłapouchego była to prawdziwa bestia czekająca tylko na moment nieuwagi awanturników. Bucefał dźwigał oczywiście nie mniej niż pozostali, a do tego namioty i sprzęt wspinaczkowy.

Tak więc z nastaniem nowego, pięknego i słonecznego dnia, grupa dzielnych i nieco skacowanych towarzyszy wyruszyła w cień Mrocznej Puszczy z błogosławieństwem sołtysa i czterema bukłakami soku z kiszonej kapusty, najskuteczniejszego lekarstwa na kaca jakie w Zaciszu znano.

***MUZYKA***

Halu szedł z przodu kolumny z zadowoleniem pogwizdując spod słomkowego kapelusza. Jakby do taktu przygrywała mu laska na której się podpierał. Co ciekawe, sam elf poruszał się bezszelestnie, choć… może to była kwestia jego lichego ubrania, a w zasadzie… to prawie jego braku?
Nie no… mnich gołodupcem nie był. Miał luźne szarawary, koloru bliżej nieokreślonego, oraz tunikę do kolan, do tego wyżej wspomniany kapelusz ze słomy z wetkniętym, ususzonym kwiatkiem słonecznika. No i worek… w sumie nie wiadomo po co, skoro nic w nim nie trzymał. Jednak dzieci ze wsi mówiły, że widziały Miatorisa jak w nocy włazi do worka i w nim zasypia, tak jak normalni ludzie zasypialiby pod kocem. Cóż… szpiczastouchy człowiekiem nie był, a i do normalnych w zasadzie nie należał, więc plotki mogły być jak najbardziej prawdziwe.
Niedługo i tak się sami dowiedzą, w końcu wyruszyli razem na wyprawę.

A propo wyprawy… Jedni wyruszyli na nią z nudy, inni z ciekawości, chęci chwały, czy w poszukiwaniu lepszego jutra czyt. Złota. Przez duże Zet. Koniecznie!
Zwykłe złoto mało kogo obchodziło. Złocisz czy dwa… no przyjemna była to kwota, zwłaszcza jak się ją przeliczyło na kufle piwa, ale nadal niezbyt wysoka by narażać własną rzyć.
Co innego pięć sztuk złota, o, to dopiero nie lada Złota gratka! A dziesięć?! Bogowie chrońcie! Zaczynamy wstępować na zakazane tereny dziedzin mamentatyki.

Patrząc na wyprostowane plecy Halueve, który beztrosko nucił coś pod nosem, można by się zastanowić, po wała się pchał razem z nimi? Skromny elf, dość wiekowy jak na ludzkie lata, (przynajmniej on tak twierdzi, ale patrząc po gębie, to ślubne dziewice wyglądają starzej), nie pchał się do szczenięcej bitki, a więc o chęci sławy nie było co mówić. Jako mnicha, zapewne nie interesowało go też bogadZtwo przeZ duże Zet. Zresztą mając bardzo ładnie wykonany tatuaż twarzy, mogłyby nasuwać arystokratyczną przeszłość tego dziwnego osobnika, który... zaraz zaczął podskakiwać i pląsać jak kózka na polu. Wczuł się w to fałszowanie, oj nie ma co.
No więc? Po co z nimi szedł? On? Zwykły przechodzień? Żebrak z wyboru? I, na łoniaki wszystkich matek tego świata, niedorozwój umysłowy?

Może trzeba się go było obawiać? Może w tym worku trzymał sztylet, którym będzie szlachtował w noc pełni księżyca? A może to ludożerca, który tylko czeka, aż stado durnych owieczek połamie sobie nóżki i zemrze gdzieś na wypizdowiu, ciał nigdy nie odnajdą, bo zostaną co do chrząstki zjedzone i…
Orifiel przełamała zmowę milczenia, a co za tym idzie skupiła na sobie uwagę wszystkich, w tym i elfa.
- Och! Gwiazdy co chwila spadają z nieba, to nic nadzwyczajnego, sama jesteś tego dobrym przykładem - odparł wesoło, chichrając się jak podkurzona fretka, zapewne uznając swój dowcip za wysoce zabawny. Zaraz jednak przerwał, bo słowa Iago wyraźnie go zasmuciły.
- A więc… uważasz… że nie opłaca się okazać wdzięczności osłu, ponieważ nie przyniesie ci to dalszych korzyści? Cóż… z takim podejściem, to nic dziwnego, że osioł wybierze ratowanie samego siebie.

Tegan szedł na samym końcu gromadki odludków składających się głównie z elfów i ludzi, nie licząc trolla, który jako jedyny z tej paczki był równy wzrostem z nim. Na plecach miał swój jeszcze nie wysłużony topór. Nie miał okazji zafarbować go krwią istot mniej rozumnych. Co jakiś czas odwracał się by sprawdzić czy może nikt ich nie śledził, ale było czysto. Przynajmniej na razie. Szli tak w milczeniu dłuższą chwilę by nagle zupełnie niespodziewanie naszła rozmowa ośle, który towarzyszył elfce o jakże pięknym imieniu Orifiel.

Heh, grunt to rozmowa o parzystokopytnym - pomyślał mężczyzna i spojrzał znad głów praktycznie wszystkich na osła. Może i był trochę przeładowany, ale w końcu to tragarz. Niech się cieszy, że nie ma jeszcze jego topora na swym grzbiecie, bo by nie dotarł na miejsce. Uśmiechnął się, miał nadzieję iż nikt nie widział, bo raczej starał się zachowywać kamienną twarz i postawę. Wyruszyli na poszukiwania owej gwiazdy, która spadła. Był niezwykle zaciekawiony tą sytuacją jak na typowego buntownika.

Wtem prawie całe towarzystwo się rozgadało, to i Tegan mógł powiedzieć coś od siebie.
-Tak, żeby zabrali nam całą zabawę oraz sławę i chwałę? - barbarzyńca zapytał ze śmiechem na ustach podchodząc bliżej Vraara -Prawda można by trochę zwolnić i zrobić sobie taką jak wspomniałeś wycieczkę - rzekł do pozostałych.
Jak na pierwsze słowa to i tak chyba nie wyszedł najgorzej. W końcu i taki nie szata zdobi człowieka. Gładka gadka oraz gesty nie zawsze idą w parze z rozumnymi istotami.

- Ale jak to tak? - Halueve zadarł głowę, by spojrzeć na trollą górę mięśni, maszerującą obok człowieczego (chyba) wzgórza… też mięśni. Albo tłuszczu… albo kości… albo mięśni, tłuszczu i kości.
- Skoro to my niesiemy jedzenie, to znaczy, że oni go nie mają… Nie powinniśmy kazać im o głodzie czekać, kiedy sami będziemy objadać się dziczyzną… - Mnich złapał się za brzuch, gdyż od myślenia o strawie, zaczęło mu w nim burczeć.
W sumie… dla niego nie była to żadna nowość i w teorii już dawno powinien się do głodu przyzwyczaić, tylko jakoś tak… kiszki nie chciały się do tego ustosunkować.