Na dnie studni srebro owszem, było, ale pilnowali tego skarbu dwaj bardzo groźnie wyglądający strażnicy. Lua była co prawda mała, ale nie na tyle, by móc umknąć bacznemu spojrzeniu któregoś gada.
Srebra z kolei nie było tyle, by warto było toczyć o nie walkę, pozostawało więc tylko jedno...

- Ciągnij! - Caelan rzucił do Therena, równocześnie z całej siły ciągnąc linę, by Lua jak najszybciej znalazła się jak najdalej od ociekających jadem zębów.

Udało się w ostatniej chwili wydobyć Luę ze studni. Jeden z węży próbował jeszcze schwycić uciekający posiłek, ale złapał tylko powietrze centymetry od stóp wyciąganej goblinki. Gdy już była na górze Elric zaproponował zrzucenie na dół pochodni, ale nie spotkało się to z aprobatą reszty drużynników, bo nic na to nie odpowiedzieli. Pozostało dołączyć do czekającego przy wejściu do domostwa Thoruga. Już razem weszliście do środka. Podłogę przestronnego holu zaściełał tynk opadły ze ścian i sufitu. Ściany były pokryte plamami wilgoci i pleśni. Z tego miejsca można było iść schodami na górę, skręcić w lewo lub w prawo a także sprawdzić co znajduje się w korytarzu na wprost wejścia.

Tak jak wcześniej Thorug widział ślady przeciągania czegoś ciężkiego po podłodze, ale ani on ani reszta drużyny nie potrafił powiedzieć nic więcej na podstawie tych śladów. Pozostało zdecydować, gdzie się udać.

Lua nie była zbyt duża, ale Caelan mógłby się założyć, że węże i tak były bardzo rozczarowane tym, że kąsek uciekł im sprzed nosa. Ale zwykle nie można było zadowolić wszystkich.

- Nie miały szczęścia... w przeciwieństwie do nas - powiedział bard. - No ale srebra musimy szukać gdzie indziej - dodał z lekkim uśmiechem.

Walka z pilnującymi srebra gadami zdała się Caelanowi niewartą zachodu, dlatego też zostawił studnię w spokoju i ruszył w stronę domostwa.


- Jestem pewien, że powinniśmy poszukać zejścia do piwnicy - powiedział - ale dla spokoju serca przejrzyjmy piętro i parter.
- Chodźmy do góry - dodał, ruszając w stronę schodów, równocześnie bacznie rozglądając się na wszystkie strony i nadstawiając uszu.

Lua wiedziała, że koledzy nie zostawią jej na pastwę węży. Dzięki ich szybkiej reakcji i pracy zespołowej, udało jej się uciec ze studni całej i zdrowej.
- Zdążyliśmy. Nie pożarły mnie. Ale ja to się tam do syta najadłam - goblinka odpowiedziała na pytanie Therena, wdzięczna za troskę, którą jej okazał.
- Strachu się najadłam - dodała z wyraźną ulgą, na fakt że mimo strasznego doświadczenia nie straciła poczucia humoru.

Inną drobnostką, którą mogła się pocieszyć, były jej buty. Na dnie studni było trochę wody i choć było tam bardzo płytko, to gdyby miała skromne ciżemki, z pewnością całe by jej przemokły. Jej skórzane kozaczki okazały się znacznie odporniejsze w tej kwestii i nie musiała teraz cierpieć niewygody.


Gdy weszli do domu, od razu było widać efekty jego opustoszenia. Widać i czuć.
Wiedzieli, że nikt tu nic nie znajdywał, gdy wizytował podczas dnia lub nie schodził do piwnicy. Wszyscy się zatem zgadzali, że zejście do piwnicy powinno być ich następnym celem.
Lua podzielała opinię, że najpierw powinni przeszukać całą posesję. Jednak wyglądało na to, że każdy chciał pójść gdzieś indziej, zdaniem Luy w nadziei na jakieś znaleziska.
- Skoro się rozdzielamy to spotkajmy się tu w holu za kwadrans - zaproponowała Lua.
- Jak coś, to krzyczymy - dodała, gdyż ta metoda jej się sprawdziła, a uważała że w obliczu zagrożenia nikt nie powinien być zdany tylko na siebie. Cały czas pozostawali też przecież w zasięgu głosu.
Większość chciała przeszukać parter, zatem ona sama podążyła za Caelanem na piętro - w ten sposób podzielili się trzy na dwa i było w miarę po równo.