Cedmon wynurzył się z wody, w momencie kiedy kolejna świeca zgasła w palcach Ianusa. Na oczach Gmanagha blondwłosa dziewczyna zniknęła, a jej perlisty śmiech urwał się w pół tonu. Accipiter gasił kolejno świece, ściskając w palcach knoty. Każda kolejna zgaszona świeca oznaczała zniknięcie jednej z osób w pomieszczeniu. Thoera piekły już zaczerwienione, poparzone opuszki, w komnacie robiło się coraz ciemniej, a dźwięk muzyki oddalał się coraz bardziej. Pocieszające było to, że Ianusa nie atakował żaden z bachantów, którzy po prostu akceptowali swój los, znikając bez śladu. Cedmon i Enki dołączyli do Ianusa i już wkrótce pomieszczenie zalała fala zimnej, cichej ciemności. Tylko były jeniec, całkiem nagi leżał na zimnej, kamiennej posadzce i płakał, zwinięty w kłębek.

A potem, nim zdążyli wypowiedzieć choćby słowo pokój zniknął im z oczu. Poczuli zimny podmuch i znaleźli się w kolejnym pomieszczeniu. Było prostokątne. Pod ścianami, z których zwisały wyszywane złotą nicią arrasy, ustawiono szeregi marmurowe rzeźby, ozdobione złotą biżuterią i drogocennymi kamieniami. U stóp posągów spoczywały worki, z których wylewało się morze złotych i srebrnych monet. Cała podłoga zasłana była błyskotkami i pieniędzmi na wysokość kostek. Wyjścia, jak w poprzednich salach, nie było.

Nagle coś poruszyło się w kącie. Na pierwszy rzut oka wyglądało jak gigantyczny, zielonozłoty pająk, ale wkrótce okazało się, że to kula złożona z niezliczonej ilości zaciskających się i rozluźniających spazmatycznie dłoni. Kula wytoczyła się na ścianę, wolno zmniejszając dystans do awanturników. – Szybko! Szybko! Dajcie mi wszystko co macie! – rozległ się metaliczny głos.

Cedmon podniósł łuk, a potem - wraz z Enki - przyłączył się do Ianusa w pospiesznym gaszeniu świec. W końcu zgasła ostatnia i nastała ciemność... po krótkiej chwili zastąpiona przez błysk złota i drogocennych precjozów.

- Jak to mówiłeś...? - Spojrzał na Ianusa. - Obżarstwo, lubieżność i chciwość? Tych skarbów starczyłoby dla paru królów. Tylko jak się tego pozbyć...

Oczywiście z chęcią napełniłby kieszenie paroma garściami złota i klejnotów, ale nie był na tyle przywiązany do pieniędzy, by dać się zamknąć w komnacie pełnej skarbów i tkwić w niej do końca życia, trzęsąc się ze strachu na myśl, że ktoś mógłby chcieć uszczknąć choćby trochę złota...

- Wszystko? - powiedział. - Masz...

Kopnął w stronę kuli nieco złota, a potem butem zgniótł jeden z wysadzanych diamentami diademów.

Kula toczyła się po suficie, ścianach i podłodze, wyciągając i kurcząc dłonie. Nie było w trajektorii jej ruchów niczego zaplanowanego, po prostu przetaczała się po pomieszczeniu, wciąż wzywając awanturników do oddania ich własności. Działania Cedmona, który kopniakiem posłał w stronę kuli deszcz złotych monet, nie spotkały się z jakąkolwiek reakcją. Kula zignorowała również fakt zmiażdżenia jednego z leżących na podłodze klejnotów.

– Wszystko! Wszystko! Oddajcie wszystko! – powtarzała jak mantrę, kręcąc się wokoło. Dopiero kiedy Ianus włożył do sakwy jego własne i Zahiji błyskotki, kula pomknęła w stronę, gdzie położył torbę i z zgrzytem pochłonęła ją, po czym odtoczyła się w kąt pomieszczenia, aby za chwilę znów toczyć się ku bohaterom, tym razem w stronę leżącego na kobiercu ze złota moderunku podróżnego Accipitera, który ten przed momentem wysypał z sakwy.

- Ja nic nie mieć – odpowiedziała Enki, obmacując kieszenie. Popatrzyła na rzeźnicki tasak, który zabrała z sali tortur. – Chyba, że to.

Działania, jakie zapoczątkował Cedmon, nie przyniosły żadnego efektu, natomiast łakomstwo, jakie zaprezentowała kula, nasunęły łucznikowi pownure myśli. Czyżby zachłanna kula chciała oskubać ich ze wszystkiego, do ostatniej pary gaci? Wtedy i tak ich los byłby przesądzony, bo bez broni i ekwipunku nie pożyliby długo na tych pustkowiach.

- Taaa... Poczęstuj go tym toporem - powiedział Cedmon. - A ty masz pierwszą ratę mojego dobytku - dodał pod adresem kuli. - Naści, piesku... - Sięgnął do plecaka i rzucił w kulę jednym z trofeów, jakie pozostały po wilkołaku - wielkim, kudłatym uchem.

Dziwaczna kula okazała się być łasa na podrzucane jej przedmioty. Nim dotoczyła się do rozrzuconych po podłodze przedmiotów, które Accipiter naprędce próbował pozbierać, w jej stronę poleciało zasuszone wilkołacze ucho. Niczym pies istota wybiła się w górę i z mlaśnięciem pochłonęła trofeum zdobyte na zmiennokształtnym. – Więcej! Wszystko! Wszystko!

Enki wahała się przez chwilę, ważąc tasak w dłoniach. Potem zamachnęła się i cisnęła żelastwem w kierunku kuli. Ta jakby na to czekała. Broń nie ugodziła jej. Okalające wnętrze dłonie rozwarły się szeroko, a tasak zniknął we wnętrzu. Kula na chwilę przestała wzywać do oddania własności awanturników. Jej nawoływania zostały zastąpione przez wrzask bólu, który trwał zaledwie chwilę. Dziwaczna istota zakręciła się kilkukrotnie wokół własnej osi i wróciła na tor zmierzający do Ianusa. Thoer stał w rozkroku nad Zahiją, w rękach trzymając pozbierany sprzęt.

Cedmon skrzywił się, gdy kula nie tylko połknęła ucho (które nie stanęło jej, niestety, kością w gardle), ale i zamierzała dobrać się do ekwipunku Ianusa.
Wielorękie paskudztwo było przerażająco zachłanne i wyglądało na to, że gdy zabraknie im przedmiotów, którymi mogłyby ją dokarmiać, kula zeżre swych 'gości' razem z kośćmi.

Perspektywy były niezbyt wesołe, więc by zyskać czas na przemyślenia Cedmon posłał kuli kolejny prezent - wystrzeloną z łuku strzałę.