Kula zżerała wszystko co podrzucili jej awanturnicy. Ciskane przez Cedmona pociski z trzaskiem pękającego drewna ginęły we wnętrzu kuli jeden po drugim, co za każdym razem kwitowane było cichym piskiem bólu. Kawałki zbroi Ianusa również konstrukt pochłaniał, ale bez efektów dźwiękowych. Najwyraźniej tylko broń raniła wnętrze istoty. Z każdym ciśniętym przedmiotem kula zbliżała się coraz bardziej, jakby przygotowując się na chwilę, gdy jej gościom nie pozostanie nic, czym mogliby ją zaspokoić.

Czarnobrody obdartus przestał wrzeszczeć i drapać ścianę. Osunął się na podłogę i zwinięty w kłębek jęczał cicho, błagając swojego boga Fahima o pomoc. Ta nie nadchodziła. Ghaganka patrzyła błędnym, oszalałym wzrokiem dookoła, rozdarta między bezsilność a chęć przeżycia. Najwyraźniej nie wzięła sobie do serca rady Cedmona, bo nawet nie ruszyła w stronę najbliższego posągu. Jej wzrok skakał po wszystkim co jeszcze posiadali. Przesunął się po Zahiji, po resztkach ekwipażu Ianusa, po szmatach okrywających Rusanamani. Enki popatrzyła po sobie, jakby oczekując, że znajdzie jeszcze coś. W końcu jej wzrok spoczął na Cedmonie. Gmanagh wyjął z kołczanu jedną z ostatnich strzał i rzucił w stronę kuli, niczym aportującemu psu. Potem wzrok Enki ześlizgnął się w dół, obok nóg strzelca, gdzie leżał jego plecak.

Enki poderwała się na nogi, błyskawicznie złapała plecak i nim jego właściciel zdążył ją powstrzymać, runęła w stronę kuli, z całej siły posyłając w nią dobytek Cedmona. – Udław się, kurwo! – wrzasnęła ze łzami w oczach. Kula rozwarła się i połknęła plecak w całości…

A chwilę potem coś w niej zazgrzytało. Konstrukt wrzasnął raniony i przestał się kręcić. Dłonie pokrywające powierzchnię wolno kurczyły się i rozwierały w agonii. Kula zamilkła i upadła na ziemię, zamierając. Enki spojrzała zaskoczona na efekt swojego czynu. – Cedmon, co ty mieć w plecak? – spytała, zachwiała się i upadła, niemal nieprzytomna.

Cedmon przez dłuższą chwilę przyglądał się kuli, która - najwyraźniej - wyzionęła ducha. Czy jak to określić.
Ale jak zwał, tak zwał - najważniejsze było to, że przestała się ruszać.

- Sprzęt obozowy... - odpowiedział na pytanie Enki. - Kociołek, namiot, sztućce, miska. No i toporek. Ale wcześniej zżarła więcej rzeczy. Dostała niestrawności?

Rozejrzał się dokoła w poszukiwaniu wyjścia, które - mimo śmierci kuli - jakoś się nie pojawiło.

- Spróbujemy się dobrać do jej bebechów? - Ponownie spojrzał na kulę i ruszył w jej stronę. - Może uda się nam odzyskać nasze rzeczy.

Może trzeba było dać się pożreć, żeby się wydostać?, pomyślał.

Większość ekwipunku została bezpowrotnie stracona. Nie było szans na odzyskanie tego, co znalazło się wewnątrz kuli. Wszelkie próby rozłupania wykonanego z dziwnego materiału zewnętrznego pancerza konstrukta spełzły na niczym. Awanturnicy pozbierali pozostałe fanty i zaczęli rozglądać się za wyjściem z komnaty. Enki nieco się opanowała, a jeniec przestał zawodzić i siedział cicho. Ciekawe było, czy po przeżyciach jakich doznał, był w stanie normalnie funkcjonować i podzielić się posiadanymi przez siebie informacjami na temat czarownika.

Tymczasem temperatura w pomieszczeniu gwałtownie spadła. Otoczenie rozmyło się i zawirowało. Już po chwili nie było komnaty z posągami, resztkami kuli i złotem na podłodze. Awanturnicy znaleźli się w kolejnym pomieszczeniu…

Było trójkątne. Jego ściany pokryte były kolorowymi freskami. Przedstawiono na nich wszelkie niegodziwości jakich dopuszczali się budowniczowie świątyni na przedstawicielach rasy ludzkiej i na pokracznych, kudłatych małpoludach. W poprzedniej komnacie było dużo złota, ale przy tej ilości jaka znajdowała się tutaj, tamta była niczym kropla w morzu. Po prostu brodziło się w monetach o różnych kształtach, wielkości, z wszelkimi możliwymi grawerami i wizerunkami. W głębi komnaty złoto uformowane było w stos. Z wierzchołka złotej, pobrzękującej hałdy wystawała ręka, poruszająca się w te i we wte, zaciskająca i rozluźniająca konwulsyjnie dłoń.

Złoto, złoto, góry złota.
Problem jednak na tym polegał, iż złoto przydatne było w rejonach, można by rzec, cywilizowanych, ale w dziczy lepiej było mieć w garści stalowe ostrze, niż pełną sakiewkę.
Niestety okazało się, iż z kuli nie da się nic wydobyć, a złoto i klejnoty nie były przyczepione do żadnego oręża. Rzucanie złotem w ewentalnych przeciwników byłoby z pewością widowiskowe, ale mało skuteczne.
W ramach rekompensaty za straty moralne i uszczerbek w dobytku Cedmon zamierzał przygarnąć nieco złota, lecz zanim zdołał zrealizować ten zamiar znaleźli się w innej komnacie. Również pełnej złota, w ilościach przekraczających największe marzenia największego chciwca.

- Można by za to kupić królestwo, albo i dwa - powiedział Cedmon. - Jak sądzisz - zwrócił się do Ianusa - czy ten nieszczęśnik będzie wiedzieć, jak się stąd wydostać? Pewnie nie...
- Ale chyba powinniśmy mu pomóc... - dodał. - Ale ostrożnie.

Cedmon zaczął odgrzebywać, kogoś kto został zasypany złotem, a równocześnie Ianus wolno i ostrożnie ciągnął go w górę. Już po chwili na wierzchu znalazła się cała ręka i można było z całą pewnością stwierdzić, że była kobieca. Jeszcze trochę kopania w złocie i po ręce, pojawiła się reszta ciała. Była to zakneblowana kobieta, ubrana w błękitny chador, pobrudzony i podarty. Z koloru skóry i rysów twarzy można było stwierdzić, że była Rusanamanką. Miała około trzydziestu lat. Na jej twarzy widniało kilka siniaków, a broda i górna warga pokryte były zakrzepłą krwią. Na skutek kneblowania i przyduszenia obciążającym ją złotem, ledwo oddychała. Kiedy została odkopana, długą chwilę mrugała przerażonymi oczami, wodząc tam i z powrotem po twarzach pochylających się nad nią mężczyzn.

- Dziękuję, dziękuję… Niech Fahim Wam błogosławi – kiedy ją odkneblowali, rozpłakała się. – Prawie się udusiłam… Te małpy chciały pogrzebać mnie żywcem pod tym złotem… Uratowaliście mnie… Jestem Jahmilla, córka szejka Mannouda ibn Najikha. Ojciec Was posłał na ratunek? Tak? Dziękuję, dziękuję…

Wyglądało na to, że niespodziewanie przyczynili się do uratowania kolejnej osoby.
Zapewne, bo Cedmon nie do końca był pewien, czy to nie kolejna próba... albo spisek, za którym stoją małpoludy lub ktoś tajemnicze siły, kierujące zdarzeniami, jakie zachodziły w tej piramidzie.

- Cieszę się, że mogliśmy ci pomóc, Jahmillo - powiedział. - Jestem Cedmon, a to jest Ianus, Enki, Zahija... - Przedstawił wszystkich członków ekspedycji. - Jego - wskazał na byłego jeńca - uwolniliśmy niedawno. Ale muszę cię rozczarować. Nie przysłał nas twój ojciec - wyjaśnił. - Na dodatek nie jestem pewien, czy do końca cię uratowaliśmy, jako że nie bardzo wiemy, jak stąd wyjść. Jak się znalazłaś w łapskach małpoludów i jak trafiłaś do tej komnaty? - spytał.