Karczmarz przez moment przyglądał się Saxie, jakby nie do końca wierzył w to, co usłyszał.

- Orszak? Weselny? - Pokręcił głową. - Na pewno bym zapamiętał. Nie powiem, że pies z kulawą nogą mnie nie odwiedził, ale większej grupki bym nie przegapił.

- A ostatnimi czasy to sami pojedynczy goście przychodzili - dodał, po czym wyszedł po zamówioną dokładkę.

Rozmowa zakończyła się, a wniosek z niej płynący był jeden - ktoś miał zamiar przejąć "Złotego Drozda" i stosował różne, podstępne metody.
Kto to był? To już była sprawa karczmarza.


Noc minęła spokojnie i żaden nieproszony gość nie usiłował zakłócić zasłużonego snu gości "Złotego Drozda".
Rankiem wypoczęci, odświeżeni, najedzeni wyruszyli w dalszą drogę, żegnani ukłonami i słowami wdzięczności karczmarza.

Pogoda im dopisywała, a półtora dnia później okazało się, że na odpowiednim skrzyżowaniu skręcili w odpowiednią stronę. I w ten sposób tuż po południu znaleźli się 'u wrót' domostwa pana Karla Embry.


Najwyraźniej ktoś bacznie obserwował okolicę, bo nim goście zdążyli zapukać do drzwi, te otworzyły się i stanął w nich wyniosły sługa.

- Pan nikogo nie przyjmuje - powiedział.

Służący, odźwierny, majordomus...
Trudno było na pierwszy rzut oka ocenić, jaką funkcję pełnił ów mężczyzna w domu wielce szanownego Karla Embry.
Kimkolwiek był, to już aż tak ważne nie było. Ważne było spojrzenie, jakim obrzucił niespodziewanych gości, tudzież lekki, ledwo widoczny uśmieszek, jaki przewinął się przez jego usta po słowach Saxy.

- Z ciekawych stron pochodzisz... pani. Ciekawe tam poglądy wyznają - powiedział, lekko skinąwszy głową. - Jeśli chcecie się zatrzymać, odpocząć, coś zjeść... nie odmówimy wędrowcom gościny. Ale pan Embry jest... niedostępny.