Bezludna wyspa na którą trafiliście, nie była przypadkowo wybranym miejscem. Mogliście udawać rozbitków, nieogarniętych turystów lub nawet poszkodowanych w wypadku Titanica pasażerów - ale nie oszukaliście nikogo, że taka też była prawda. Każdy z was znalazł się tutaj z przybranym sobie celem.
Dla niektórych istotą było obrona tej zacnej Dżungli, miejsca, w którym od malutkiego wychowywał się Tarzan. Dla innych była to zwykła wyspa, którą to należało przejąć i zbudować kościste schody prowadzące wprost do królestwa Hadesu.
Jeszcze inni przylecieli tutaj tylko po to, by zabijać i obojętne im było, kto tak naprawdę padnie ich ofiarą, dobry czy też zły.
Najdziwniejsze było dla was jednak to, że ktoś przybył tutaj jedynie by szukać rozgłosu, pragnął po prostu zostać zauważony; o dziwo, powieszony publicznie na gałęzi!

Różne jednostki się tutaj zjawiły, dobre i złe, chore i zdrowe, nienormalne i całkowicie popierdolone - tak, to właśnie wy. Jednak każdy bez względu na upodobania, na moralną przynależność, na własne poglądy - czasami okrutne - doceniał piękno tego miejsca. Tę naturę, spokój, ciszę, wodę, zieleń. Było tutaj naprawdę cudownie!

Czas to zniszczyć! Och, czas to ocalić!

“DZIEŃ 13
Już prawie od dwóch tygodni dryfuję w gondoli po bezmiarach morza… a może to już ocean? Sam nie jestem pewien. Wiem natomiast, że ta łódź stała się moim więzieniem. Niewiarygodne, że znowu musiałem uciekać z Wenecji. Kto by mógł przypuszczać, że ten bufonowaty arystokrata tak bardzo martwił się o czystość najstarszej córki… i młodszej też… i o wierność żony… nie wspominając o służkach.
Tym razem jednak moja żądza sprowadziła mnie na ostateczne manowce. Może i zabrałem ze sobą więcej zapasów jedzenia i wody, jednak przez ten sztorm całkowicie oddaliłem się od lądu. Bez towarzystwa, słowa drugiego człowieka, czy ponętnego i rozpalonego moją miłością kobiecego ciała czuję się zatrwożony.
Ile jeszcze będę musiał błąkać się po tych przeklętych wodach?
I gdzie podziały się te wiotkie syreny z opowieści marynarzy?”

“DZIEŃ 22
Tak blisko wolności, a jednak wciąż daleko.
Trzy dni temu na horyzoncie zamajaczył mi statek. CZARNA PERŁA. Załoga Jacka Sparrowa… kapitana Jacka Sparrowa okazała się bardzo uprzejma - pozwolili mi uzupełnić zapasy pożywienia i nieco odpocząć u nich - do czasu aż żywiołowa Angelica nie postanowiła przekonać kapitana by przeciągnąć mnie pod kilem za, jak to powiedziała: “kurwienie się z każdą kobietą na statku”.
Pf. Jakby było ich tam tak wiele! Z pewnością zazdrościła, że ją wybrałem jako czwartą.
Na całe szczęście kapitan okazał się równym gościem i skończyło się na ponownym wypuszczeniu w gondoli na wodę.
Eh. Tylko gdzie ja znowu jestem? I czym są te całe “Karaiby”, o których tak mówili?”

“DZIEŃ 26
Popadam w obłęd.
Gdy słońce było wisiało już u szczytu swej wędrówki po nieboskłonie, ujrzałem łódź, niewiele większą od mojej gondoli. Zacząłem wiosłować i nawoływać zawzięcie w jej stronę. Szybko jednak zaniechałem swych czynów i zamarłem w konsternacji. Czy… czy to był tygrys?!

[MEDIA]http://kinopodbaranami.pl/images_lib/doc_5191_0.jpg[/MEDIA]

Mężczyzna obok niego krzyczał coś do mnie w dziwnym języku, jednak ja nawet nie próbowałem go zrozumieć. Powiosłowałem w przeciwnym kierunku, a kiedy tamci zniknęli mi już z widoku, rzuciłem się na dno łodzi i zaszlochałem.
Gdybym mógł chociaż wypłakać się w jakąś obfitą kobiecą krągłość!”

“DZIEŃ 29
Widzę ziemię! Nie dostrzegam na niej żadnych domostw, ani chociażby śladu cywilizacji, a za to samą bujną przyrodę, jednak nie zamierzam narzekać. Słyszałem wcześniej od żony marynarza o tak zwanych dżunglach, jednak nigdy nie myślałem, że ujrzę ją na własne oczy.
Przypomniałem sobie również opowieści o plemionach ponętnych, dzikich kobiet, które w nich żyły. Czyżbym odnalazł swoją ziemię obiecaną? Kobiecy raj, o którym tak dawno marzyłem?
Zacząłem wiosłować w stronę lądu.”

Na wyspie tylko kilka osób miała ochotę na małe pogaduszki, reszta gdzieś się zaszyła i nawet nie raczyła pokazać się na oczy. Zachodziły podejrzenia, że Hades nie zdążył uszyć sobie ubranka, albo że Skaza nie wiedział jak zakamuflować swój lwi chód na czterech, kocich łapkach.
Różne myśli po głowie się kłębiły, ale to były tylko myśli. Warto będzie następnego dnia wypytać kilku zebranych o to, co tutaj się dzieje - a nuż ktoś coś wie?
Oczywiście, o ile zdołacie dożyć następnego dnia...

Przez gęste zarośla dostawały się pierwsze promyki dzikiego w tym rejonie słońca. Tropikalny las pomału budził się do życia, zupełnie jak każdy z was, choć zapewne większość wcale nie spędziła chłodnej nocy na leżeniu i wydalaniu z siebie zapachów - nie wnikajmy jakich.
Wychodząc w umówione miejsce, rozglądaliście się bacznie po zebranych, niektórzy starali się liczyć na palcach, ale nie oszukujmy się; ciężko się liczyło, gdy w jednej dłoni posiadało się ich tylko trzy sztuki, a nie pięć, jak zwykły osobnik.
Co was zdziwiło, choć zdecydowanie pozytywnie, to fakt, że wciąż było was trzynastu, zupełnie tylu, ilu wypisanych było na liście obecności przybitej do pobliskiego drzewa.
Tej nocy nikt nie zginął!