Chłód nocy owiał komnatę Ormariora. Elf wstał i jednym krótkim słowem zapalił zgromadzone w kominku drewno: Brisingr
Zimno i ciemność została wyparta, a druid mógł spokojnie pomyśleć.
Ten człowiek... DerDevil. Nie podoba mi się on. Co go skłoniło do takiego zachowania wobec półelfki. Gdzie ja trafiłem. Lepiej było zostać na pustyni... chociaż.. Ormarior podniósł się. Coś podrażniło jego zmysły. Pięć zmysłów danych istotom żywym nic nie czuło. Alarmował tylko jeden. Ten ostatni... szósty, który wykształcił się podczas tułaczki w Hadaradzie. Elf wybiegł cicho jak myszka i rozejżał się. Usłyszał z odległego końca korytaża przyciszony oddech. Zaczął skradać się w tamtym kierunku, obserwując bacznie swoje otoczenie. Gdy dotarł do końca i już miał się wychylić zza ściany, jego oczy zarejestrowały postać siedzącą nieruchomo obok wielkich rzeźbionych wierzeii. Miała białe włosy i...
Co tu robisz Tari?

White Lion po zobaczeniu tego co widział kruk, również postanowił się położyć w komnacie, bez pożegnani, nie przeszkadzając innym w rozmowie udał się do korytarza gdzie podążyli inni. Jego oczom ukazał się długi korytarz nie wiadomo gdzie on kierował... Postanowił więc iść prosto przed siebie, nie był śpiący, a w zamkniętych pomieszczeniach nie czuł się najlepiej, postanowił wyjść na balkon który zauważył przy lewej stronie. Wszedłszy na niego zaczął podziwiać piękno gór które znajdowały się w pobliżu miejsca w którym się znajdowali
"- Mam nadzieję ze jeszcze kiedyś ujrzę moje rodzinne strony... i Ciebie ma droga, Te góry są bardzo podobne do tych w których się wychowałem, oby jednak nigdy nie podzieliły ich losu" Zaczął rozmyślać Lion... Kątem oka zobaczył tego druida, o którym nic nie wiedział, rozmawiał z ta białowłosą półelficą, '-ciekawe jaki ma interes do niej... Nie potrzebuję sprzymierzeńców, zawsze wolałem działać sam, niż mieć bandę nieudaczników u boku, nie mniej jednak bedę musiał się bliżej przyjżeć i temu druidowi i tej całej Tari, może wykorzystam w swoich celach tego człowieka... no jak mu było? A tak DerDevil, ludzie mają skłonności do bycia manipulowanym, świetnie się nada" Po czym na jego twarzy pojawił się perfidnie szyderczy uśmiech
"- Nie zawiodę was przyjaciele... Przysięgam" Powiedział to na głos sam do siebie, podziwiając piękno gwiazd na nieboskłonie, które były coraz mniej widoczne...

Tari zerwała się na równe nogi.
-E... Kim jesteś? Wiem, że jednym z wybrańców, ale nie wiem, jak się zwiesz... Wyszłam pozostawiając panów samych... - powiedziała lekko rumieniąc się.

Ormarior z Du Weldenvarden, Druid Przedstawił się Elf.

-Miło mi... - powiedziała Tari uśmiechając się. -Co robisz o tak późnej porze poza swoją komnatą?

-Co wzbudziło Twój niepokój? Raczej nie ja, siedząca cicho pod ścianą.

Wiele pozornie niesłyszalnych dźwięków dobiega do uszu w stanie gotowości. Słyszać oddech, poruszającą się szatę, bicie serca... Ormarior skłonił się nisko. Wybacz jeśli cię wystraszyłem bądź uraziłem. Lepiej nie obrażać kogoś kto może żywić urazę przez setki lat, nieprawdaż.

White Lion stojąc samotnie na balkonie, zdjął z głowy brązowy kaptur z głowy, kruczoczarne wlosy, opadły mu na ramiona, noc sprawiała iż był jeszcze bledszy niż zwykl, swoimi błękitnymi oczyma śledził poczyniania Tego Druida i Tori.

"-Pewnie wie ze go obserwuję, czas najwyższy się stąd ulotnić Pomyślał.
"- A może jestem przedrażniony ciężką podrózą która trwała kilka tygodni i omamy już mam. Nie mniej muszę przygotować się do jutra" Kontynuował w myślach, po czym wyszedł z wcześniej wspomnianego balkonu, i szedł w kierunku Omariora i Tari, niczym się przejmująć jak oni zareagują na jego obecność, w końcu musiał znależć swoją komnatę.
Nagle dochodzi do rogu, gdzie dwójka innych bohaterów się znajdowała....

Xanti Santus Al Ed Arabhel jeszcze w sali uważnie przyglądał się swoim nowym towarzyszom. Od razu poczuł pychę, jaką pałają elfy... ale ta kobieta - pomyślał ona jest inna. Nie zdziwiło go, iż został totalnie zignorowany i pominięty w powitaniach i uściskach dłoni, których z resztą nie było wiele. Nałożył szybko kaptur swej ciemnoniebieskiej szaty na głowę i ruszył w kierunku korytarza, idąc tamtędy zupełnie sam natknął się na wyjście na nieduży taras. Stanął na zimnej posadzce boso (bo tak podróżował), spuścił głowę, ręce miał ułożone wzdłuż tuowia. Po jego policzku spływały duże łzy goryczy...czerwone łzy...